Over heuvels en door dalen.

Om tien over 8 worden we met een schok wakker. We gaan vandaag naar York, opschieten dus. Om half negen zijn we beneden, gewassen en in de kleren, alles ingepakt, bedden afgehaald, kortom, tijd voor het ontbijt. Dan zijn we zo vroeg dat we helemaal nog niet weg moeten, want hier gaat alles pas om 10 uur open. We willen bij Levens Hall langs om de tuinen te bekijken, en dat is maar een dik kwartier rijden. Ruim tijd voor koffie. Uiteindelijk nemen we met moeite afscheid van Val en Malcolm.
Op Levens Hall hebben ze een paar stoomrelikwieën. Er staat een prachtig klein stoomtrekkertje met twee karretjes er achter. Voor 50P mag je er op mee rijden. We bewonderen het modelletje, praten met de monteurs, en zien af van een ritje. Er komt een prachtig groot gevaarte uit de schuur. Die is ooit gebruikt om een kermisattractie van het ene naar het andere drop te rijden, diende gelijk als aandrijving voor de draaimolen, en leverde ook nog energie voor de verlichting. Prachtig versiert met krullen en verguldsel was het ongetwijfeld onderdeel van de attractie. In die dorpen was vast alleen maar kaarslicht, wel romantisch en zo, maar niet zo erg effectief. En verder was het natuurlijk alleen regelrechte armoede. Een beetje glamour was dus welkom.
De tuinen zijn even merkwaardig als de stoomrelikwieën. Ze bestaan voornamelijk uit knipvormen. Er zijn hoge hoeden, lampenkappen, beesten, een locomotief en heel veel dingen waarvan we de diepere betekenis niet hebben kunnen achterhalen. Je hebt een forse steiger of een hef van op z’n minst 10 meter nodig om er bij te kunnen. Natuurlijk zijn er ook bloemetjes en buxusheggetjes en een vijver en grote bogen van beuken die zo lang vervormd zijn dat ze gestut moeten worden en aan de bovenkant zijn vergroeid. Een paraplu komt goed van pas, tenzij je toevallig onder een boom staat. De Hall gaan we maar even niet bekijken, hoewel het een mooi ding schijnt te zijn, waar de eigenaren ook nog gewoon in wonen en allerlei concerten e.d. organiseren voor de mensen uit de omgeving. Val en Malcolm zijn wel eens naar zo’n happening geweest, vandaar dat we dit weten.
De heuvels en dalen lokken. We gaan over de Yorkshire Dales naar York. We hebben de Moors gehad, nu dus de Dales. Dat zijn, zoals het woord al zegt, dalen. Maar geen dalen zonder heuvels of zelfs bergen. Het is hier tussen de 650 en 740 meter hoog (plus of min een paar meter, maar een kniesoor die daar op let) en we mogen dus van bergen spreken. Het is in elk geval aardig indrukwekkend. Er zijn de nodige vee-roosters en dito schapen, nu wit met zwarte koppen in plaats van grijs met witte koppen. Soms zijn ze wit met rood en blauw. Oppassen, want het spul loopt geregeld op straat. Tijd voor koffie met iets. In de wijde omtrek niet te vinden. Nou, dan maar lunch met iets. Hawes lijkt wat groter dan die microdorpen waar we tot nu toe doorheen gekomen zijn. Dat blijkt helemaal te kloppen. Blijkbaar is dit de enige plaats in de Dales waar iets te beleven valt. Er is nergens een parkeerplaats te vinden, je kunt over de koppen lopen van de mensen die wel een parkeerplaats hebben gevonden. We willen geen takkeneind lopen. Vragen helpt ook niet erg, we worden terugverwezen naar het stadje. Ja, dat we daar wat kunnen eten was ons ook wel duidelijk, als je er tenminste een vrije stoel kunt vinden. Dus rijden we door. In een dorpje 2 mijl verderop is gewoon een pub, met gewoon pub food, en een parkeerplaats achter de tent. Helemaal Engels, we eten steak and kidney pie met a half pint of bitter. We vervolgens onze weg helemaal tevreden over mooie weggetjes, gekke bruggen en door minuscule dorpjes.
Eigenlijk willen we nog wel even naar een car boot sale. Ook zo Engels, en typisch iets voor zondag. Maar ondanks de aanwijsbordjes vinden we niets. Wel een race course. Daar staan wel veel auto’s maar die verkopen niets, of het zouden gokbriefjes moeten zijn. Het blijkt dat car boot sales ’s ochtends om 6 uur beginnen en om 12 uur klaar zijn. Toen waren we nog niet wakker. Jammer dan.
We vinden Fred en Marianne zonder problemen, maken nog een wandelingetje naar een nieuw aangelegd natuurgebiedje in de buurt, zitten buiten in de zon (hier in York regende het vanochtend ook, hebben wij even mazzel!), eten heerlijk. Een heleboel tips van wat we hier allemaal kunnen doen. Dat kost tenminste een week, dus hebben we een embarras de choix (da’s Frans voor een ezel tussen drie hooischelven). Morgen zien we verder, we hoeven even niet meer te eten, het is mooi geweest. We kletsen gewoon nog wat. Zeker zo belangrijk.