Herkansing op de moors

Na goed te hebben geluisterd naar Fred en Marianne, en alle adviezen te hebben beoordeeld op de tijdsduur die er bij hoorde, maakten we een selectie. Deze selecte deelden we in de loop van de dag door twee, en we hadden het zeer naar onze zin.
U hebt het al begrepen: de wereld is mooi, maar ook best groot. Wij reden York uit in de richting van Oslo, en na 22 mijl sloegen we linksaf. Het verkeer zat mee, d.w.z. er waren erg veel mensen die ook die kant op wilden, dus we kregen een vrij volledig beeld van de stad Pickering, die we reeds per stoomtrein hadden bezocht. De straatjes zijn er historisch en de doorstroming stroperig.
Het weerbericht motiveerde ons om eerst de plek te bezoeken die het meest was blootgesteld aan de hemel, en dat waren de Yorkshire moors. Want twee weken geleden, toen we daar waren, bloeide alleen de rode dopheide. Geloof ik. Nu zou het wellicht een rijker gezicht zijn. Jolande’s foto’s zullen het U tonen – ze heeft me al toevertrouwd dat ze er nog even mee zal fotosjoppen. Zelf zag ik dit bezoek als een herkansing. Op Grouse. Want inmiddels hebben we vernomen dat de moors geld opbrengen via Grouse Shoots. Er zijn mensen die veel geld willen uitgeven om de plaatselijke wilde kippen dood te schieten. De eigenaars van de grond verpachten hun terrein aan boeren die er schapen op houden, zodat alles mooi kaal blijft. De pacht is laag, maar helaas brengt de schapenteelt niet veel op, en het is veel werk. Enfin, momenteel zijn de moors dus nogal kaal behalve dat er heide groeit, en die heide zou best eens in bloei kunnen staan. En er zit vast en zeker Grouse, anders zou het hele zaakje geen zin hebben.
We reden (na Pickering) langs pittoreske weggetjes over de moors, over veeroosters, langs bordjes die waarschuwen voor lammetjes op straat en bordjes die waarschuwen voor steil omhoog en steil omlaag. Op een door mij van te voren speciaal uitgekozen plekje vonden we een parkeergelegenheid, en we kleedden ons voor een wandeling, hingen camera’s om onze nekken, en wandelden de wijde wereld in. Hoefafdrukken wezen ons de weg. Barmsijzen, leeuweriken.

Een fazant kakelt ver weg in het dal. Excuse me: the dale. Een fazant, ach. Meneer A, zeggen we thuis, en als er een andere haan antwoordt: meneer B. Ik doe zo laconiek mogelijk, blijf kalm, en zeg alleen maar dat het een fazant is en geen Grouse. (Ik wijs U op het subtiele gebruik van hoofdletters in dit essay). Jolande knikt vol begrip. Maar dan kakelt het opeens heel anders aan onze voeten, en er vliegen vier Vreemde Hoenders op. Ik probeer ze te schieten, maar ze zijn erg snel. Dan is er, als onze hartslag weer is bedaard, een plekje met behoorlijk paarse hei. Er hangt echter een monstrueuze wolk boven. Jolande kijkt met een ervaren blik omhoog en blijft staan. Ik wandel rustig door, want stilstand is achteruitgang. Het pad nadert zo schuinweg een verharde weg, met een scherpe hoek. Als ik die passeer en schuin terug wandel, schuift de wolk eindelijk ver genoeg op. We zwaaien naar elkaar en gebruiken geavanceerde gebarentaal: Jolande loopt terug langs de heenweg, ik volg het verharde weggetje en loop dus om, maar ik heb een voorsprong. Perfecte coördinatie.
Even later hoor ik een kuiken-achtig gepiep aan de rechterkant. Een Grouse steekt haar koppie boven de vegetatie uit en schuifelt van me vandaan. Ik piep alsof ik ook een kuiken ben. Vier, vijf koppies komen omhoog, en mevrouw gaat rechtop staan en kijkt me aan met zo’n echte kippig-intelligente blik. Een hoen, van welk ras dan ook, heeft eenzelfde IQ als een familieverpakking vissticks. Ik lees het in haar oog: mevrouw G denkt dat ik een kuiken ben en ze blijft dus wachten tot ik me bij haar familie voeg. Daarbij maakt ze zachte klokkende geluidjes, terwijl mijn broertjes en zusjes net zo piepen als ik. Het klikken van mijn sluiter detoneert hier bij: het klinkt veel te intelligent. Maar dat snappen die Grouse toch niet. Tenslotte heb ik er genoeg van, want Jolande staat straks bij een afgesloten auto op me te wachten en ik heb de sleutel. Als ik zo verstandig zou zijn als een dozijn gepaneerde moten heek, had ik een tweede sleutel meegebracht.

Dan naar het tweede doel van de dagreis: the Gardens at Scampston Hall. De weg er naar toe voert weer door Pickering, dus we rijden een heel eind om. Scampston Hall is nog privé bewoond, maar je kunt er wel trouwen. Er is een grote wijdse parktuin (Capability Brown) met waterpartijen en zo (veel te weinig water vandaag), en een ommuurde tuin die door Piet Oudolf is ingericht. Die tuin is het pronkjuweel van het landgoed, en we lopen er dan ook langzaam en genietend doorheen. Mocht dat stuk land naast nummer 154…. Dan nog even door het park.
Tenslotte, met pijnlijke voeten, de auto weer in. Nog een logistieke verwikkeling afwikkelen in een winkel, en weer terug naar ons logeeradres, waar al weer een heerlijke maaltijd op ons wacht. Plus de plicht om jullie op de hoogte te houden. We hebben een fles Talisker Skye meegebracht om de afnemende voorraad weer op peil te brengen; Fred en Marianne hebben een fles Laphroaig Select gekocht om mij te verwennen. Life is tough in the moorlands.