Op de rand van de afgrond.

Aangezien Jolande nog voorbereidingen moet doen voor het werk mag ik vandaag het verslagje schrijven. En omdat er in dit hotel geen tearoom is, krijgen we op bestelling gratis thee op onze kamer. Daar heb ik net de theezakjes uit gered, voordat ze onvindbaar zouden worden in de teerzwarte thee: die Ieren lijken wel Engels.

Gisteren regende het de hele dag. Maar daarom niet getreurd. De leem op de rand van de afgrond was extra glibberig en smeerbaar. Die afgrond hebben we alleen van boven in ons opgenomen. Ze noemen het daar 'The Cliffs of Moher'. Ierland eindigt op die plek nogal abrupt, en de Atlantische Oceaan ook. Land en zee passen wonderlijk netjes aan elkaar, het water komt precies tot tegen de rotsen. Er is alleen een hoogteverschil. Heel af en toe breekt er een stukje Ierland af, daar moet je op dat moment niet op staan. Want dan val je 240 meter verticaal omlaag. Je kunt in het voorbijgaan nog even zwaaien naar de verschillende stormvogels en meeuwen en alken die paarsgewijze op de richeltjes zitten na te denken over hun nestbouw. Doe het snel want je bent in 7 à 8 seconden op zeeniveau, en dan kan het niet meer. Want daar zitten alleen papegaaiduikers en aalscholvers.

Jolande liep dapper met me mee van de parkeerplaats naar de rand, waar men met grote platen leisteen een soort borstwering heeft gebouwd, met veel te veel bordjes die je vertellen wat je allemaal beter niet kunt doen. De bovenkant van Ierland is erg oneffen: het betegelde pad achter die borstwering is op vele plaatsen onderbroken door trappen. In alle stenen zitten fossielen. Jolande had na enige tijd wel genoeg van dit geklim en ging op zoek naar koffie. Er komen hier meer dan 1.000.000 mensen per jaar omlaag kijken, dus er is een Visitor Center met diverse voorzieningen.
De zojuist genoemde randbeveiliging houdt al vrij gauw op, zowel naar het Noorden als naar het Zuiden, en dan komt die gladde leemrand in beeld. Ik struinde nog even verder, met de toeter in de aanslag, over die leem. Het was er verhoudingsgewijs niet druk, maar ik hoorde toch wel zes of zeven niet-Engelse talen in een half uur. Toen had ik het ook wel bekeken c.q. gekiekt, en bekroop ook mij het verlangen naar een bakkie. Temeer dar de troost in het hotel wel heel erg troosteloos was, zelfs voor Engelse pleur.

Na The Cliffs moet je naar het nationale park The Burren, want die staan op dezelfde bladzijde van je boekje over Ierland. De naam Burren slaat op het hele schiereiland, maar de kern ervan, in het park, is een steenachtig heuvellandschap in het midden. Nog eenzamer dan de oceaan. Erg mooi op een soort maanlandschap manier, vooral vroeg in het jaar als er nog erg weinig groen is. Toch moeten er tussen al die rotsen erg veel merkwaardige plantjes groeien, in plantgemeenschappen die totaal anders zijn dan elders. Kalkrijke bodem, je kent dat. Onder al die rotsen moeten talloze grotten zitten. Er zijn ook bovenmaatse hunebedden en andere megalieten uit het stenen tijdperk. Sommige ervan zijn ouder dan de pyramides in Egypte. Het lopen was hier wel erg moeilijk, maar de roodborsten zongen uit volle... laat maar.
Vervolgens even naar de kust, in Liscannor. Een schattig haventje, opvallend dat het buiten stond. Er stond een rustige deining die tegen de zeewering opspatte en de ronde stenen op het kiezelstrand aan de buitenkant van het hoofd nog ronder maakte, met een merkwaardig rollend-ratelend geraas.

Met een omweg terug naar het hotel, nog even kijken over het water van de Shannon, net ten zuiden van Ennis (zie het kaartje). Vrijwel rimpelloos, met wat aalscholvers en een eend, en nog meer roodborsten.

Veel foto's gemaakt. Dat wordt nog een heel gezoek, vanavond.