Wat deed Jolande nou eigenlijk precies in Ierland?

Twee drukke dagen achter de rug. Het was duidelijk niet alleen vakantie. Gisteren begon het om 9.00 uur en ging het non-stop door tot 18.00 ’s avonds (niet zeuren, er was een half uur lunch pauze). Omdat er nog zoveel meer moest vanochtend maar om 8 uur begonnen. Dat was wat onhandig, want ontbijt in dit hotel wordt pas vanaf half acht geserveerd, en dat was ook wanneer de taxi me zou komen halen. Vanaf half acht pas ontbijt? Dat is wel heel bijzonder. En ik had er natuurlijk niet over nagedacht. Ik had ontbijt op de kamer kunnen regelen, maar had dat dan wel eerder door moeten geven. Helemaal niet bij nagedacht. De taxi was er nog niet om half acht, dus was er tijd voor wat muesli en op het laatste moment een muffin. De thee bleef staan. Moet tijdens het werk maar worden aangevuld. Het werd 6 uur vanavond voor het allemaal was afgerond. Vele koppen koffie, eindeloze discussies, en uiteindelijk een blije klant later kon ik weer terug naar het hotel. Germen had lekker een dagje buiten rondgestruind. Daarover later meer. Mijn directe opdrachtgever en ik vroegen ons af hoe lang we elkaar al kenden. De wereld is klein. We konden ons de totale geschiedenis niet meer voor de geest halen. Maar er waren veel raakpunten, zeker over een periode van 20 jaar. En dus was het niet alleen nuttig, maar ook af en toe gezellig. We keken samen naar een paar foto’s van ons huis aan de Vastenow (had ik beloofd) in tien verloren minuutjes terwijl we op de volgende groep mensen zaten te wachten en we even voor liepen op het schema. Ik hoorde over haar kippen, en hoe geweldig ze het naar haar zin had in Ierland. Alleen jammer dat het hier zo vaak regent. Dat hadden wij ook al gemerkt. Germen is daar vandaag ook weer een mee geconfronteerd. Maar voor mij is het nu even weer klaar. Geen nawerk, geen rapport, ik ga lekker nog een dagje genieten in Ierland, tot overmorgen de volgende klus wacht.

Ja, dat van die regen dat klopt wel. Vandaag was het af en aan. Aan en uit. Licht en donker. Steeds als ik ergens stopte, trok er een wolk voor de zon. Murphy’s Law. Ja, dat is een Ierse naam.
Er moest ergens een berg staan met naaldbomen en met kruisbekken, en met van die kale vlakten die ze in Yorkshire aanduiden met de term Moors. Er huizen dan nog wat laatste Red Grouse, je weet wel, die beroemde, van de whisky. Hier heet dat whiskey, al kun je dat niet horen, maar de Red Grouse heten gewoon Red Grouse. De Nederlandse vertaling is Schots Sneeuwhoen. Ook in Ierland. Het is allemaal erg vreemd en niet helemaal rechtvaardig. Life’s a bitch and then you die.
Om nog even terug te komen op die berg: noppes. Dus snel weer omlaag, naar een meer, dat ook interessant moest zijn, ornitisch*). Fin Lough. In Schotland zeggen ze Loch, hier zeggen ze Lough. Je hoort geen verschil en er zitten geen bijzondere vogels. Uiteindelijk heb ik dus al mijn huiswerk maar weer in mijn tas gepropt en ben ik langs de oevers van de Shannon gaan rijden, zo dicht bij het water als ik maar komen kon. Dat valt nog niet mee: de Ieren doen niet aan bordjes “doodlopende weg”, ze hebben ook geen naambordjes bij hun dorpen dus je weet niet waar je bent, en het schermpje van Miepie gaf zo weinig terrein weer, dat ik steeds een heel eind moest rijden voordat ik het eind van een weggetje in beeld kreeg. Soms op het scherm: als het dan ophield, moest ik omkeren. Soms in het veld (zoals dat heet), dan moest ik stoppen vóór ik in het veld vastliep.
Een agrariër die juist een draad over de weg spande om zijn koeien te verweiden, deed het draadje weer los en vertelde me dat ik kon doorrijden.
"Is there a road for me then?"
"Aye, there be a road, an' ye'll be gettin' back to the main road ah' right!"
"You're a gentleman, Sir!"
Op twee plaatsen bereikte ik uiteindelijk de oever. In beide gevallen was er ooit een aanlegplaats geweest voor een pont of zo. Geen leuke vogels bij de eerste, wel een paar bij de tweede plek. Hier stond een ruïne (1) en er speelden kleine kinderen, zodat de vogeltjes steeds weer opschrikten. Maar ik had nog chocola en veel geduld, en na 2 uur verdween het luidruchtige spul. Klik (2).
Dan toch maar terug naar het hotel, al was het nog vroeg. Pintje hier, pintje daar, tot Jolande thuiskwam.

*) of is dat: ornisch?