Een dag rust voor het wasbeertje

22 oktober

Nu iets heel anders! We gaan iets revolutionairs doen. Ons wasbeertje krijgt een dagje vrij. Dan kunnen zijn zere pootjes herstellen. Wij daarentegen nemen het openbaar vervoer. Naar Cagliari. Daar heeft wasbeertje niets te zoeken. Je hebt er vast geen fijn plekje in de schaduw. We weten hoe moeilijk dat zelfs is in kleine stadjes, laat staan in een grote zoals Cagliari. We hebben gisteravond al wat oriënterend onderzoek gedaan. Hoe laat gaan de treinen? Waar kunnen we kaartjes kopen? Is er een hop-on-hop-off bus? Germen’s voeten doen het niet zo heel goed, dus hele einden lopen is vast niet fijn. De antwoorden bleken simpel. De treinen gaan elke 2 uur, dus je moet zorgen dat je hem haalt. We gaan voor de trein van 9.21. En dus moet er een wekker gezet worden. Trenitalia meldt verder dat je kaartjes online kunt kopen, of bij de ticket machines. Die zijn er dus blijkbaar. Moet lukken. Ons Italiaans is weliswaar beneden peil, maar als we dit van een Italiaanse website kunnen plukken, komt het met die kaartjes vast ook wel goed. En er is geen HoHo bus, wel een rondrit in een open bus, maar die rijdt een rondje zonder dat je uit kunt stappen. Ook goed. We bellen om te reserveren, maar krijgen alleen als mededeling dat de bus van de haven vertrekt. Daarna hangt de telefoniste domweg weer op. Maar, opnieuw het Hindernet: als er een cruiseschip binnenkomt, vertrekt de bus vanaf de haven. Een heel cruiseschip kan nooit in die bus van 34 personen, dus de kans is klein dat wij er dan ook nog bij kunnen. We zullen zien.

We vinden het treinstation zonder problemen. Het blijkt 5 minuten lopen van ons appartement. We temmen de kaartjesmachine en krijgen 4 kaartjes, twee voor heen, twee voor terug. Tezamen voor het geweldige bedrag van €17,20, dus €4,30 per kaartje. Geen slechte deal voor zo’n 60 km. De trein is een oud barrel, maar het spoor is glad. We spoeden ons met behulp van diesel naar de grote stad.

Die groene rondrijbus zou bij de haven moeten zijn. Dat is vlak bij het station. Er liggen 3 cruiseschepen. We zien geen groene opendakbus. Wel een knalgeel uitgebouwd elektrisch golfkarretje, waar 8 mensen inpassen. Ziet eruit als iets dat ook met toeristen de stad door toert. Er zit nog niemand in. Even vragen, en jawel, wij nemen plaats. Intussen zien de groene bus langsrijden, mudvol. De chauffeur van onze golfkar weet nog een paar Amerikanen van het cruiseschip mee te lokken. Ook zij hadden geen plaats gevonden in het groene geval.

De chauffeur vertelt, en zijn golfkarretje ook. Alleen in het Engels want al zijn passagiers spreken die taal, dus de andere talen kunnen wegblijven. De hoofdmoot van ons rondritje is het kasteel van Cagliari, dat midden in de stad ligt, op een heuvel zoals het hoort. De weg omhoog voert eerst nog even langs het water, waar ooit een stadsmuur stond. Toen die weg mocht, rond 1870, verrezen er fraaie, wat zeg ik: sjieke grote panden in zijn plaats, want Cagliari was welvarend. We bekijken ze, en zien ook een paar wangedrochten die door moderne architecten zijn toegevoegd. Wellicht na WOII, op plaatsen van kapot gebombardeerde huizen. Schande, in elk geval. Dan gaat de rit omhoog naar de vesting, en we zien dat de heuvel een prima begin was voor een fort, met steile wanden en zo. Bovenop zijn er torens, daterend van vóór de invoering van Het Kanon: de torens zijn aan de buitenkant van dikke steen maar als je in de vesting staat, zie je dat ze geen muur hebben aan de binnenkant. Houten trappen en vloeren.

Nu en dan stopt de kleine bus, en kunnen we op eigen benen rondkijken. Bij een plek met uitzicht over de stad en de zee, bijvoorbeeld, op een plein met de kathedraal plus het oude ‘onderkoninklijke’ paleis (in de steigers) plus het paleis van de bisschop plus het vroegere stadhuis. Daar is ook een gezellig pleintje met stoeltjes en parasols en zo, dus dat onthouden we. De rit voert nu omlaag, de vesting weer uit, door straatjes waarvan de breedte jullie inmiddels niet meer zal verbazen: bijna te smal. Half vol met historische feiten en hedendaagse beelden bereiken we tenslotte het meest toeristische plein van Cagliagi: het Piazza Yenne. Hier stappen we uit; de laatste meters terug omlaag naar het station vinden we niet handig want we willen nog meer zien. Eerst echter een cappuccino.

We lopen naar het Bastione San Remy, zeg maar de Spaanse Trappen* van Cagliari. In de genadeloze zon klimmen we omhoog, de vesting weer in. We nemen de tijd om rond te kijken en belanden op dat gezellige pleintje. Vis op het menu, dorade. Van de gril (Jolande) of uit de pan (Germen), niet verkeerd.

Nu weer lopen, naar een groene promenade die de flank van de vesting volgt, dus eerst een stukje naar beneden. We nemen een lift omlaag, maar die gaat niet laag genoeg. Er is een tweede lift, maar doe doet het niet. We zien echter langs een andere weg een man met een hond verschijnen. Volg het spoor terug, zei Willem Hendrik Nagel (onder het pseudoniem J. B. Charles), en wij doen het ook. We ontdekken een hele kolom trappen omlaag, met steeds na twee trapjes een zware deur. Achter die deuren zitten verdiepingen van een perfect verborgen parkeergarage, onder de vesting-berg. De op één na onderste deur is op het niveau van de uitgang. Nu mag Germen even zitten, op die groene promenade. Die eindigt in een breder groen park. Ook niet verkeerd.

Even genoeg gebouwen, we wandelen door naar de Orto Botanico, oftewel de Hortus. Mooie grote bomen, gekke plantaardige gedrochten, bloemen, alles wat je van een hortus mag verwachten. Dat wandelen maakt dorstig. De hortus heeft niet even een leuk terrasje bijgeleverd, en er zitten veel muggen vanwege de vijvers met lotusbloemen (die er even niet waren, wel een mooie waterlelie van onbekend merk). En dus schudden we het stof van onze voeten en struinen de stad weer in, op zoek naar een terrasje. Dat kost weinig moeite. Bovendien is dit nog in een rustig straatje, vóór het uitgaansleven van de Piazza Yenne.

Time is up. Naar de haven, foto’s van de gebouwen aan de Via Roma, nog even kijken in de haven, waar één voor één de cruiseschepen weer vertrekken en dan naar het station, dat vrijwel aan de haven ligt. De trein terug is wat moderner dan het oude barrel van vanochtend. In Villamassargia-Domusnovas (een heel gewone naam voor een stationnetje op Sardinië) stappen we over in een hypermoderne trein, die niettemin te laat vertrekt omdat hij moet wachten op een andere hypermoderne trein. Ach, als een trein eens per twee uur gaat, dan wacht je gewoon even op elkaar.

We eten pannenkoeken van de laatste resten. Maar wel op z’n Italiaans, met Proscuito en Parmezaanse kaas. Vanavond is er feest op het plein vlakbij. Hebben we daar nog de fut voor?

*: De Spaanse Trappen in Rome zijn wereldvermaard, toen wij ze bezochten stonden ze derhalve in de steigers.