Kalmjes an vandaag, morgen huiswaarts.

23 oktober.

Gisteren hebben we heel wat meters gemaakt, Jolande en ik, en had ons beertje een snipperdag. Vandaag niet. Toen we klaar waren met inladen en plannen maken, was het nog erg vroeg voor ons doen, en dat kwam door de kat van de bovenburen. Dit dier, een chocolate point Siamees, is gewend om de nachten buiten door te brengen en dan ’s ochtends vroeg binnengelaten te worden, en eten te krijgen. ‘s Ochtends vroeg betekent door de week iets anders dan op zondag: vanochtend begon hij of zij al ruim voor dag en dauw te miauwen, met een stemgeluid dat boven hoorbaar moest zijn. Het beest klom zelfs op de auto, dat scheelde weer een meter, maar daarmee zat het dus vlak buiten ons raam. Daar is geen dubbel glas tegen opgewassen. Jolande heeft nog geprobeerd om het dier weg te jagen, maar dat werkt niet bij hongerige katten.

Ons denkproces was door één en ander wat vertraagd, en bovendien hebben we de omgeving al in diverse richtingen verkend. Het duurt dus even voor we wegrijden, heel stilletjes om eventuele niet wakker gemiauwde buren niet wakker te maken. Naar het zuiden gaan we, niet te ver, op zoek naar een weelderig begroeid groen rivierdal, alleen maar om op een mooi stil plekje te picknicken. Als een soort afscheid: morgen begint de reis naar huis. Dat groene en stille dal bestaat misschien wel niet, maar je moet optimistisch blijven. En het is zondag, dus er is geen spitsuur. Zo verlaten we Iglesias, met halve bewolking en koele temperaturen. De rivier, die ons doel-dal zou moeten hebben gemaakt, bestaat wél, en na enkele vergeefse pogingen vinden we hem. Het dal is breed en vlak en goed bruikbaar voor landbouw en veeteelt, dus hebben boeren alles omheind en afgerasterd, of het hun eigendom is of niet. We remmen bij een lange brug over een rivierbedding waarin we eerst geen water ontdekken. Er loopt een karrenspoor langs de bedding. Het sluit aan op de weg, en ik sla heel voorzichtig af: men brengt hier klakkeloos nieuwe lagen asfalt aan op de oude, zonder bij onverharde zijwegen voor een schuin afritje te zorgen. Zelfs bij opzettelijk aangelegde uitzichtpunten in de bergen, zodat je daar lang niet altijd kunt stoppen.

De zon is intussen gaan schijnen, en het is al behoorlijk warm. We overzien de situatie. De rivierbedding is door de mens aangepast tot een brede rechte vorm, denk aan een bakgoot, en in staat om duizend keer zo veel water af te voeren als we vandaag zien. Ik heb in mijn hoofd dat deze rivier naar het westen stroomt, langs Iglesias, en dan al gauw de zee bereikt. Het water gaat echter de andere kant op! Op de kaart zien we dat het uiteindelijk bij Cagliari uitmondt. Ook de waterwegen des Heren zijn ondoorgrondelijk. We zitten een poosje doodstil op onze klapstoeltjes, onder de brug, en horen diverse watervogels roepen. Een haag van dikke rietstengels verbergt ze (en ons ook), dus we zien ze niet. We vinden dat er minstens een purperkoet moet zitten, daar hebben we intussen wel recht op.

Muggen beginnen ons te plagen, dus we heffen de zitting op. In de verte zitten veel vogels op een akker en volgens Miepie loopt het karrenspoor langs de rivier door tot het na een haakse bocht weer een serieuze weg bereikt. Dat gaan wij ook doen. Er gaan meeuwen op de foto, maar als we het karrenspoor een paar km hebben gevolgd en vele diepe kuilen hebben overleefd, blijkt dat ook hier een boer heeft toegeslagen en alles voorbij de haakse bocht heeft ingepikt. Gewoon een hek van schapengaas over het karrenspoor en daar achter alles omploegen en inzaaien. Terug dus maar, nogmaals om en door de kuilen (bij nat weer was dit nooit gelukt), en nu de bergen in. Mooi groen, en heerlijk stil op wat zondagsrijders op motorfietsen na. De weg is in uitstekende staat en het is vast lekker rijden met al die bochten. Geen nood: we vinden een doodlopende zijweg en eten in alle rust. De vogels zingen hier rijker en mooier dan we eerder op Sardinië hebben gehoord, en ze komen dichter bij. Zonder uiteraard zo ver te gaan dat ik ze kan kieken, stel je voor! Het zijn geen geelbrauwgorzen, maar verder weet ik het niet zeker.

We toeren nog wat verder door de heuvels en bergen, genietend van de rust. Maar de gemiste nachtrust begint toch te hinderen, dus we gaan naar huis, zodat ik met een siësta de schade kan inhalen. Jolande gaat nog even stappen:

Op het plein dichtbij was gisteravond een “event” zoals onze gastvrouw dat noemde. Dus eerst maar eens naar het plein. Vandaag doen ze kinderspelletjes. Het is druk met ouders en kinderen, iemand roept van alles door een microfoon, er is suikerspin, grote gekleurde ballonnen en kinder-t-shirts, rommeltjes in allerlei kleuren, terrasjes met alcoholhoudende en alcoholvrije dranken, Sardijnse specialiteiten (broodjes met gegrild onbekend), kortom, het is een volksfeestje.

Ik loop het stadje verder in op zoek naar de Castello. Na wat omzwervingen bereik ik de trappen. Er zijn grote borden die alles uitleggen. Het Castello is gebouwd door de overheersers uit Pisa, in de 13^e eeuw. Daarna is het verscheidene keren versterkt en er werden muren gebouwd. Daarna kwamen die uit Aragon. Die deden het nog eens dunnetjes over. Er was een strijd tussen het koninkrijk van Aragon en het minikoninkrijkje van Arborea en er moest dus weer versterkt worden. Maar tenslotte won Aragon en het geheel verviel langzaam. Nu zijn er nog resten van muren, en wat er van het kasteel over is stamt uit het begin van de 20^e eeuw. Bovendien is het dicht. Hetzelfde geldt voor de Duomo. Ik struin verder langs allerlei straatjes, leer dat de eerste mijnen vooral gingen om zink en lood en dat er later pas zilver werd gewonnen. Er waren allerlei kerken en conventen, de Jezuïeten stichtten er een soort school, kortom, het was ooit welvarend. Na de sluiting van de mijnen in de vorige eeuw is het verval ingetreden. Er staan veel pandjes te koop.

Op het plein is nog steeds lawaai van de luidspreker en de kinderspelen. Ik wil Germen niet storen in zijn siësta. Bovendien is het nog te mooi weer om naar binnen te gaan. Dus zoek ik een rustig terrasje, vlak in de buurt, waar ik buiten kan zitten. Glaasje wijn en een fles water, prima plekje. Daarna thuis nog even een restaurant uitzoeken, tot Germen wakker wordt.

PS: het kaartje op deze pagina accepteert alleen plaatsnamen. Acquacadda lag op onze route, maar dient verder nérgens toe.