Heel veel kilometers

26 oktober

De reden dat we in Toulon zijn neergestreken is eigenlijk heel simpel. Toulon is al sinds 15 honderd en wat meer de grootste en belangrijkste marinehaven van Frankrijk. Germen komt uit Den Helder, de grootste en belangrijkste marinehaven van Nederland en is bovendien geïnteresseerd in geschiedenis. En dus gaan we naar Toulon. Ik verwacht er eigenlijk niet zoveel van.Een soort Den Helder, maar dan wat groter. Het blijkt de hoofdstad van de Provence te zijn, met een geschiedenis van 2000 jaar (misschien nog wel ouder, maar dat is dan niet terug te vinden), en met een grandeur die we duidelijk niet hadden verwacht. Het is niet direct een toeristenstad. En al die toeristen hebben het dus bij het verkeerde eind.Het is uitgesproken relaxed, erg Provençaals en met artistieke flair. We hebben de hele ochtend om de stad te verkennen. Van het hotel krijgen we een kaartje, met een wandeling om de stad te verkennen. We doen braaf wat het kaartje zegt en komen al snel bij de haven. Daar is het maritiem museum. Daar moeten we dus in. Ze zijn erg voorzichtig in hun beschrijvingen. De enorme schade die de Engelsen hebben aangericht in het begin van hun oorlog tegen de Franse Republiek wordt afgedaan met dat de Royalisten onder de burgers van Toulon de vijanden van de Republiek- Engeland en Spanje - hebben uitgenodigd om de haven en de stad in te nemen (en dan de Bourbons weer op de Franse troon te helpen). Er zijn nog meer eufemismen aanwezig. Laten we maar zeggen dat het de Franse trots is. Maar er zijn mooie modellen van schepen en al met al is het museum zeer de moeite waard.

Buiten blijkt Toulon een zeer ontspannen en vriendelijke stad te zijn. Zo te zien wordt de kerstverlichting alvast opgehangen. Er worden ook allerlei enorme tenten opgezet, naast kleine kiosken (als Kerstmarkt? Voor ons gevoel een beetje vroeg). De zon schijnt. We zijn nog één dagje aan de middellandse zee. Buiten op een terrasje koffie aan de haven. Dan op een ander terrasje in het District d’Art een galette (dichtgevouwen pannenkoek) als lunch. En dan is het toch echt tijd om het zonnige zuiden te verlaten. We pikken onze bagage op, lopen naar het station en hoeven niet al te lang te wachten voor we naar het perron worden geroepen. Die TGV is buitengewoon goed georganiseerd. Je loopt langs mensen die je kaartje scannen, dan naar het perron naar de plaats waar je rijtuig zal stoppen, en de trein is op tijd. Instappen, plekje zoeken (alleen gereserveerde plaatsen) en lui achterover zakken in een luie stoel zoals je die in de business class van een vliegtuig vindt. Ok, we reizen eerste klas, dus dat is wat luxer. Maar voor de prijs van 2 tickets koop je tegenwoordig maar 80 liter dieselolie, en in je eigen auto ben je van Toulon naar Parijs een hele dag onderweg en je moet zelf sturen. De TGV doet er nog geen 4 uur over, je kunt lekker naar buiten kijken, er is een bar aan boord en je hoeft helemaal niets te doen. En het gaat sneller dan een vliegtuig als je de tijd meerekent voor naar de luchthaven gaan, inchecken, bagagecontrole, wachten, vliegen, wachten, je bagage van de band halen, de pakkelarie naar buiten sjouwen en dan naar het centrum van de stad reizen. En het is goedkoper dan een vliegticket. Geen wonder dat de TGV zo populair is.

We stappen in, lekkere luie stoelen. Ik zie het landschap aan me voorbij glijden (en later.. vliegen), Germen leest de helft van de tijd. Zolang we aan de Middellandse Zee zijn gaat het niet erg snel. Het landschap is er niet naar. Te veel bergen, tunnels, bochten. Hier kun je geen snelheid maken. De trein stopt één keer, in Aix-en-Provence, net boven Marseille. We zijn inmiddels een uur onderweg, en nog steeds zien we de zee. Over een kleine 3 uur moeten we in Parijs zijn, zo’n 700 km verderop. Het station van Aix-en-Provence is een TGV station. Hier stoppen alleen de hoge snelheidstreinen. Een enorm parkeerterrein en een station dat doet denken aan een luchthaven. De autoverhuurbedrijven zijn hier ook aanwezig. Er stapt een groot aantal mensen in. En dan gaat het zonder verdere tussenstops in één keer door naar Parijs. Hier laat de TGV zien waar hij voor gebouwd is, en waarom het zo’n geduchte concurrent van het vliegtuig is. Op de vlakke stukken haalt hij 300 km per uur. Slechts af en toe moet hij afremmen, maar de snelheid blijft bijna steeds boven de 200 km per uur. We zien de altijd groene mediterrane flora na een uurtje langzaam veranderen in meer middel-Europees.Bladverliezende bomen, en daarna langzaam maar zeker herfstkleuren. De TGV volgt de dalen: Rhône, Saône, Seine. We zien vooral akkers, grazend vee en af en toe een rivier. Vijf minuten te laat komen we aan in Parijs. En het is de gebruikelijke drukte. Het Gare de Lyon is een mierenhoop. Die TGV heeft op zijn minst 6 vliegtuigen vol passagiers vervoerd. We lopen al gauw 400 meter voor we het perron af en in het station zijn (we zaten in het laatste rijtuig). We zoeken op de telefoon hoe we naar het hotel komen. Google Earth op Germens telefoon geeft antwoord.

Het hotel heeft alleen kamers en ontbijt. Als je naar buiten kijkt zie je waarom. Buiten is het één en al bars en restaurants. Daar valt niet tegen te concurreren. We drinken buiten een biertje. Eind oktober, en we zitten nog steeds op een terrasje in Parijs! Daarna op zoek naar iets te eten. De Japanner levert alleen Sushi, niet iets waar Germen blij van wordt. Een volgend restaurant dat we proberen komen we niet in, alleen op reservering. Nummer 3 lukt nog wel, na wat checken of er nog een tafeltje vrij is. Ook deze tent werkt vooral op reservering. Geen wonder. Het is er mudvol en het eten is erg lekker. Typisch voor Parijs: de tafeltjes staan pal naast elkaar. Ze worden naar voren geschoven om iemand op de stoel erachter plaats te laten nemen. Je trekt je niets van je buren aan die op nog geen 50 cm naast je zitten. Dit is Parijs. Elke vierkante centimeter is waardevol. En zodra wij weg zijn komt de volgende klant. Je zou kunnen denken: dit is een industrie. Maar de gastvrijheid en het enthousiasme van de mensen maken het juist gezellig. Je leeft mee, het brengt je dichter bij elkaar.

Ik zou haast zegg’n: ja, het mag wel zo.