Een dag vol treinen, tunnels en tussenstops.

25 oktober.

In Genua is alles normaal, behalve dat de roltrappen in het schip nu wel werken. En we zijn maar anderhalf uur te laat op de kade. Geeft niks, Jolande heeft overal ruime marges genomen. We nemen maar weer een taxi, want alleen binnen het gebouw van de veerhaven staan bordjes naar de bus. Op straat is geen info te zien, behalve dat er spontaan taxi’s arriveren. Die weten waar Abraham de mosterd haalt. Op het station blijkt dat we tijd hebben voor meer cappuccino dan we op kunnen. Jolande wandelt wat rond en maakt foto’s, onder andere van de onvermijdelijke Cristoforo Colombo. Die man is echt overal geweest: we hebben zijn standbeeld gezien in Barcelona, Madeira, Gomera, Tenerife, en nu dus in zijn geboorteplaats. In Colombia zijn we niet geweest, daar is het niet pluis.

De trein naar Ventimiglia gaat meteen een tunnel in. Ja, zeg ik wijsneuzerig tegen Jolande, op dit traject heb je heel veel tunnels, dus ik zou me bekocht voelen als we… Voor ik uitgesproken ben zijn we de tunnel uit en een volgende tunnel in. “Twee”, zeggen we tegen elkaar. Als we in Ventimiglia uitstappen staat de tunnelteller op 50 en hebben we 14 haltes gehad. In Franrijk gaat het langzamer: in Toulon hebben we 81 tunnels geteld en meer dan 20 tussenstops. Ik voel me niet bekocht.

In Ventimiglia zijn we overgestapt op de SNCF. Opeens kunnen we verstaan wat ze zeggen, zolang ze niet te snel praten. Daarvoor hadden we op z’n hoogst een vaag idee waar het over ging. Maar ons Frans is wel behoorlijk weggezakt. Wordt niet genoeg gebruikt, net als onze spieren, en heeft dus weer wat oefening nodig.

Jolande heeft het weer goed geregeld: ons hotel voor vannacht is luttele minuten lopen van het station, en het heeft een bar op het dak. Ik kies een Gladstone Axe en lees op het splinternet dat dit een Schotse Whisky is die de grenzen van de traditie op zoekt. Hij is gerijpt op fusten van Amerikaans eiken (white oak, voor de kenners). Een Schot die dit leest zal meteen naar zijn doedelzak grijpen om de makers van dit misbaksel uit ons lijden te verlossen, maar ik vind het wel lekker. Jolande drinkt voor het eerst in haar leven een cocktail. Vraag me niet wat er in zit, een heleboel verschillende dingen. Morgen heeft ze vast hoofdpijn.

Jolande heeft (terwijl ik dit allemaal schrijf) op haar mobieltje gezocht naar eetgelegenheden, maar allerlei leuke tenten blijken dicht te zijn vandaag. We gaan eens proberen wat ons hotel er van maakt. Aan de Franse Rivièra eten, dat kán toch niet moeilijk zijn!

Het is nog een beetje vroeg, we gaan eerst de foto’s van gisteren en vandaag doorakkeren en jullie je dagelijkse dosis doen toekomen. Je hebt gisteren nog tegoed, ik hoop dat je het nog kunt volhouden.

Uiteindelijk besluiten we om maar gewoon naast de deur te gaan eten. Het hoort niet bij het hotel, maar het is ongeveer 10 meter lopen vanaf de voordeur. Niet zoeken, gewoon hopen dat het goed is. Het blijkt een brasserie te zijn waar ze hun eigen bier ter plaatse brouwen. Germen kiest een Figue, iets half zoets met wat vruchtenaroma - vijgen, hopelijk. Ik ga voor een Ambree, meer roodbruin en bitter. Het eten is simpel, maar verrassend lekker en beslist niet prijzig. Een boord met paté en croute met salade en een hele camembert in de oven met frites en salade. De frieten waren allemaal uitgehold, zodat je ze als schepjes kan gebruiken voor de gesmolten camembert. Midden in de roos. Welgedaan gaan we dan toch maar even foto’s doen.