Afscheid van Sardinië.

24 oktober

Het is gelukt! We zijn aan boord. Opnieuw niet helemaal zonder strubbelingen, maar andere dan we hadden verwacht. Ach, dat houdt het leven spannend.De gebruikelijke routine eerst. Opstaan, ontbijt, inpakken. We krijgen een whatsapp van Gabriëlla dat we ook vanmiddag wel kunnen uitchecken, maar dat komt ons niet uit. We gaan gewoon rond 10 uur weg. Ze komt nog even kijken. Sleutels ingeleverd, uitgelegd wat we hebben opgeruimd en wat niet. Onze gastvrouw is helemaal blij. Mooi. Da’s dan maar weer gelukt. Het helpt geweldig als je even de bedden afhaalt, de was op een hoop gooit en de keuken voor het oog netjes maakt. Kost 15 minuten en levert heel veel goodwill.

We gaan op weg naar het noorden. Eerst maar eens koffie in Samassi. Het schiet goed op, dus we gaan èn lunchen, èn vogeltjes kijken bij een lagune vlak onder Oristano. Het is bijna een trip langs alle belevenissen. Kijk, hier zijn we geweest, en hier gingen we er af… De vogeltjes waren anders dan de vorige keer: weinig steltlopertjes. De lucht was blauw, het was mooi weer, de snelweg schoot goed op. Om half vier stonden we op de luchthaven om ons wasbeertje achter te laten. Metspijt in ons hart geven we hem terug aan de verhuurder. We zijn aan hem gehecht geraakt. We hopen dat hij het fijn heeft in de wasstraat, want daar is hij hard aan toe. Daarna is hij zijn naam wasbeertje weer waardig. Er wordt geen schade aan hem geconstateerd. Dat is mooi, en we zeulen onze zooi naar de luchthaven en beraden ons nader. Er gaat één bus naar Porto Torres, om 18.12. Dat ding komt om 18.45 uur aan. Gaat hij wel of niet door naar de haven? Onduidelijk. Verder doet de kaartjesautomaat het niet. We kiezen de gemakkelijke oplossing. Ik zoek uit waar de taxi’s staan, we drinken een biertje in de vertrekhal, en vinden het dan mooi. Op naar een taxi en op naar de haven.

Dat is stap een. Tot onze verbazing is er bij de veerhaven opeens een soort grenscontrole. Paspoorten laten zien, bagage wordt gecheckt, we moeten door een poortje. Campers en personenauto’s mogen gewoon doorrijden. Dan wordt het nog mooier. Ons keukenmes, dat we altijd bij ons hebben op vakantie, mag niet mee. Hoezo niet? En die campers dan met hun hele keuken outfit? Hoeveel messen hebben die bij zich?Germen mag zijn Swiss army knife wel houden, maar ons keukenmes wordt in beslag genomen. Uiteindelijk wordt besloten dat ons mes wordt ingenomen, en dat we het in Genua weer kunnen oppikken vóór we van boord gaan. Mij best, als we het maar terug krijgen. We gaan niet moeilijk doen. Ze zitten duidelijk met het probleem in hun maag. Toen we heen gingen: geen enkele controle. Nu terug, opeens toestanden. Wel controles, maar geen beleid als er iets in een koffer wordt aangetroffen. [Voor de ouderen onder ons: DIT IS EEN OVERVAL. DEZE VEERBOOT GAAT NAAR CUBA]

We mogen niet met de lift naar onze hut, er wordt een beetje moeilijk tegen ons gedaan. Ook goed, Germen sjouwt de koffer via de trap naar beneden. Aangekomen in onze hut blijkt dat die niet is schoongemaakt. Terug naar de receptie. Er komt iemand van de huishoudelijke dienst, we laten de hut zien. Duidelijk, hier moet iets aan gebeuren. Na wat discussies over de Walky Talky waar we niets van snappen moeten we alle bagage weer uit de hut halen, er komt een nieuw magneet-sleutel-kaartje voor een deur, we moeten twee trappen op naar dek 7 in plaats van dek 5: een nieuwe hut. Nog steeds geen lift. We zien dat iemand de deur van de lift open houdt, zodat niemand hem kan gebruiken. Dank….

We vinden onze nieuwe hut. Deze is wel schoon en de bedden zijn opgemaakt. Germen is toe aan een borrel. Terecht. We zakken in een paar luie stoelen en drinken een glaasje, maar niet vóór we een paar avondfoto’s van de haven hebben geschoten. Dan wordt er omgeroepen dat de restaurants open zijn. Het duurt nog 50 minuten vóór we afvaren, dus een prima tijd om nu te gaan eten, Iedereen wacht toch tot het schip afvaart. We hadden al besloten om het à la carte restaurant te proberen, want de ‘self-service’ levert echt uitgesproken slecht eten. Jammer van het vooruitbetaalde geld, maar dit hoeven we niet nog eens.

Het à la carte restaurant blijkt van een heel andere klasse. Hier is het eten lekker, de bediening attent, de atmosfeer gezellig. Ok, het is wat duurder, maar dat is de prijs dubbel en dwars waard. Mocht je ooit naar Sardinië gaan met de boot, bestel dan bij het kopen van je ticket geen avondmaaltijden bij het self service restaurant, maar ga gewoon naar de à la carte. Reserveren niet nodig, gewoon doen.

Inmiddels vaart de boot. Het geronk van de motoren is hoorbaar. In de spiegels aan het plafond van het restaurant zien we de golven die de schroef maakt. Morgenochtend zijn we in Genua en gaat onze tocht verder. Het is te koud in de hut en Germen mobiliseert zijn jas en zijn trui en een grote handdoek uit de douche, en hij houdt twee T-shirts aan. Morgen vroeg zal die juffrouw ons weer in allerlei talen vertellen dat we onze hut moeten verlaten met al onze spulletjes, de sleutel-kaart inleveren, en gaan ontbijten. Opnieuw zal ze ons niet vertellen waar onze bagage moet blijven terwijl we eten, en opnieuw zullen we niet doen wat ze wil. Welterusten.