24 juni: Naar huis

24 juli: Hoe lang het was en hoe ver.

Onze herberg is nog steeds verlaten. Ze zijn vandaag dicht. We pakken in, gooien de sleutels op het bed en gaan naar de bushalte. Het regent, een druilerig afscheid. Bij het station vinden we een café waar we kunnen ontbijten. We ruilen onze treinkaartjes om voor kaartjes voor een trein om kwart over tien. We willen geen risico’s nemen met al die stakende vervoersmaatschappijen. De trein is een kwartier te laat en heeft 5 rijtuigen in plaats van de gebruikelijke 9 voor deze trein. Hij is dus bomvol. Dat schijnt geregeld voor te komen als er gestaakt is: de treinstellen en rijtuigen staan dan niet allemaal op de juiste plaats. Ik sta gezellig te kletsen op het balkon, Germen kletst even gezellig op ongeveer het laatste stoeltje dat beschikbaar was. We komen de tijd prima door.

London Paddington. Inmiddels zijn we ruim 20 minuten later dan gepland, maar we hebben alle tijd. In een enorm ondergronds complex van winkeltjes en eetgelegenheden kopen we een paar broodjes en wat melk voor onderweg. Je weet maar nooit. De underground staakt vandaag warempel niet. Alleen de Bakerloo lijn loopt niet. Wij hebben de keuze tussen de Circle Line en de Hammersmith [e-38] City. Twee minuten later staat de eerste trein voor onze neus. Vijf haltes en 10 minuten later zijn we al op King’s Cross – Saint Pancras. Tot nu toe loopt het allemaal op rolletjes. Nog een aantal minuten lopen en we zijn aangeland op St Pancras International waar onze trein zal vetrekken. We staan in een ruimte zo groot als de vertrekhal van Schiphol. We hebben nog ruim 2,5 uur. Inchecken kan nog niet. Een stoel is er niet. Het is bomvol, alweer. Maar er is een verdieping boven ons, als een reusachtig balkon. Daar lijkt het wat rustiger. Roltrap op. Een verademing. Er is een grote brasserie met tafeltjes en stoeltjes op de balkon en nog veel meer binnen. En ze zijn bijna allemaal vrij! En er zitten zachte kussentjes op de stoelen! En ze hebben heerlijke frietjes en prima koffie! Waarom zit hier bijna niemand en blijven ze allemaal beneden op hun koffers hangen? We zijn verbaasd. Nee, we zijn perplex. Maat het is ons best: we zitten hier prima.

We mogen pas anderhalf uur van tevoren inchecken voor de Eurostar naar Brussel, hebben we gehoord. We nemen de tijd en gaan vijf kwartier voor vertrek maar eens naar beneden. Hier wacht ons de volgende verbazing. Er staat een rij. En niet zomaar een rij. Het is een RIJ in hoofdletters, zeker wel 100 meter lang, met aan de ene kant kolommen die het dak dragen en aan de andere kant van die linten tussen verplaatsbare paaltjes. We wandelen naar het eind van de rij, die nog steeds aangroeit. Achter aansluiten. Dit gaat even duren. Vijf minuten later is er nog eens 20 meter achter ons aangeschoven. En dat moet allemaal mee? Blijkbaar. De rij begint te schuifelen. Wij schuifelen mee. Germen stapt er even tussenuit om labels voor onze koffers te kopen, en schuifelt een aantal meters verder er weer tussen, naar de controle hal. Daar gaan we zo’n zigzag in, tussen linten, zoals op Schiphol. De rij wordt gesplitst: één deel voor de trein naar Parijs, één deel voor Brussel.

Verderop staan mensen die ons naar de eerstvolgende locatie wijzen voor de controle van onze tickets. Check.

Volgende station: controle van de bagage. Alles in bakken, zakken leeg, riem uit de broek, baken op de band. We hebben nu geen verdacht mes bij ons; Germen’s Swiss Army knife mag gewoon mee en ook de halve liter melk en de sandwiches voor onze volgende maaltijd. Check.

Nu wijzelf, door het poortje. Natuurlijk detecteert dat ding metaal en gaat braaf bliepen als ik er doorheen loop. Maar die heupen van mij moeten echt mee. Verder heb ik nog een aangebroken rolletje pepermuntjes in mijn zak. Die mogen ook mee. Check.

Britse paspoortcontrole. Ja, we zijn echt diegenen die op de foto in ons paspoort staan. En we hebben geen misdaden begaan voor zover we weten en hebben geen strafblad en ook geen onbetaalde boetes. Check.

En als je denkt dat je alles gehad hebt komt een aantal meters verderop ook de Franse douane nog. Weer paspoortcontrole. Weer alles ok. Check.

Eindelijk komen we in de buurt van de perrons. We zijn inmiddels ruim drie kwartier verder. Dit hadden we nooit gehaald als we het reisschema hadden gevolgd van de treinreiswinkel. Je moet hier gewoon ruim een uur van tevoren zijn! We mogen nog even niet instappen. Maar dan is het toch eindelijk zover en komt de hele meute in beweging. Rijtuigen 1-9 naar links, 10-18 naar rechts. We hebben drie weken links gereden, we houden links aan.

Met 297 km/uur door de Kanaaltunnel en naar Brussel, met een stop in Lille. Ruim een half uur overstaptijd. De trein is laat. Is de Thalys ooit op tijd? Onze ervaring tot nu toe met dat ding naar Nederland is van niet. Nu is de vertraging maar 7 minuten. In Rotterdam hebben we ruim een half uur. Moet kunnen toch? Hij rijdt tergend langzaam door Brussel en naar Antwerpen. Was dat op de heenweg ook zo? Germen maakt zich zorgen. Ik zie wel. Voor de zekerheid checken we alvast het perron waar we straks moeten zijn. Als we aankomen begint Germen gelijk te sprinten. Onderaan de roltrap roep ik nog: “We hebben nog 20 minuten!” We eten onze Engelse broodjes, stappen in de trein, melden onze aankomsttijd bij het thuisfront en reizen zonder verder gedoe naar Hoogeveen. Daar staat Krista ons op te wachten. In het halfuurtje naar huis worden we efficiënt bijgepraat. Er is geen woord tussen te krijgen. En zo komen we 1 bus, 6 treinen, een underground, een auto en ruim 13 uur later weer thuis. Smoky is in geen velden of wegen te bekennen. Ongetwijfeld op jacht, zoals een echte kat betaamt. Op de trap ligt een partijtje veertjes.

P.S. Inmiddels heeft hij ons om beurten langdurig op onze stoel vastgeprikt. Hij moet beslist op schoot.