20 juli: Bijna Nederland

20 juli: Bijna Nederland.

We worden wakker met een stralend blauwe lucht. Dat was voorspeld en het komt nog uit ook. Buiten ontbijten, buiten koffie, lezen, luieren, kortom, het is vakantie. Germen heeft een aantal foldertjes gevonden voor uitstapjes. Ze hebben uiteraard te maken met vogeltjes. De eerste is de zoutmoerassen van Porlock. Hier ligt een grote keienbank als een natuurlijke zeewering. Maar in 1996 bleek die niet bestand tegen een heftige storm. De zee brak door de keienbank heen. Sindsdien is het een zoutwater moeras. Porlock ligt een klein half uur van ons huisje vandaan. Een lekker kort ritje dus. Het is afnemend water. Al snel blijkt dat we de veilige tijd hebben gekozen. We worden op allerlei plekken gewaarschuwd dat het vlonder pad bij hoogwater tot 10 meter onder water kan staan en dat het tij heel snel op komt. We hebben nog anderhalf uur tot echt laag water, daarna moet het nog weer opkomen, tijd zat dus. Die 10 meter zal trouwens alleen bij springtij zijn, want die keienbank is al niet veel hoger, en we komen tijdens onze wandeling plekken tegen die toch echt langer dan 12 uur droog hebben gestaan. De bovenlaag vertoont droogtescheuren.

Het blijkt wat verder lopen dan we hadden gedacht. Verder zijn er weer eens heggen op de weg er naar toe, hoge heggen*. Maar uiteindelijk zijn er toch de zoutmoerassen. Het blijkt een soort Slufter te zijn, maar dan wat kleiner. We klimmen over de keienbank heen om de zee te zien. Geen vogels. We struinen langs het zoutwater moeras. Een zilverreigertje, een paar bonte pieten, een aantal kraaien. Daarmee hebben we het wel gehad. Om vogels te kijken moet je duidelijk niet in de zomer in Engeland zijn. Maar het landschap is wel prachtig. En natuurlijk lopen we tot de doorbraak. Het pad wordt modderig, glibberig van de klei. We gebruiken de plantengroei om wat houvast te hebben.

De doorbraak is lastig om over te steken, hoewel het wel zou kunnen nu het laag water is, tenminste als je geen bezwaar hebt tegen natte voeten. Dus gaan we dezelfde weg terug. Lunch. Het is nog vroeg. Best nog tijd voor een tweede uitstapje, diametraal de andere kant op. Er is ergens een wilgenkwekerij, waar ze niet alleen kweken, maar ook vlechten, en... je kunt er vogeltjes kijken die bij natte laaglanden horen.

En zo bekijken we een landschap dat zomaar in Nederland had kunnen liggen, behalve de heuvels op de achtergrond. Er zijn sloten, overlaten, molens, koeien, en heel veel wilgen. Je loopt gewoon door de weilanden, samen met de dieren. Maar wat ontbreekt zijn opnieuw de vogels. Ach, de bloeiende bloemenweides en slootranden zijn prachtig, de wandeling is heerlijk, het museumpje laat allerlei dingen zien die uit wilgentenen gemaakt werden, er is een uitleg over het bedrijf, en dat je uit dikke wilgentenen uitstekend houtskool kunt maken om mee te tekenen. Dat is de helft van het bedrijf. Tegen hun CO2 voetprint hebben ze een indrukwekkende hoeveelheid zonnepanelen neergezet. Er grazen schapen onder. Het land wordt nuttig gebruikt.

Thuis zitten we nog even lekker in de zon. Het lijkt wel vakantie.

* Die heggen bestaan niet alleen uit struiken. Eronder zit meestal een stenen muur. Het zijn dus gewoon overgroeide hopen steen. Je kunt er niet overheen kijken, en je moet er met de auto ook niet te ver inrijden, al is de weg nog zo smal. Boem is ho!