23 juli. Een dagje naar het bad

Na een rustige nacht in onze dorpsherberg – we zijn de enige gasten – haalt Jolande ons ontbijt uit een koelkast, ergens beneden. Er is verder niemand in huis. We zetten thee en oploskoffie en eten wat we de vorige dag besteld hebben. Tegen tien uur komen er twee mensen een andere kamer in orde maken. Om kwart over elf gaan we buitenstaan, in de zon, bij de bushalte. Veel rustiger dan dit kan echt niet.

De bus zet ons af bij het station in Bath, we lopen naar de Romeinse baden waar de stad naar genoemd is. Daar vragen we wanneer we aan de beurt kunnen zijn om er in te mogen, want er is een maximum aantal bezoekers tegelijk toegestaan. En zie: er zijn afzeggingen geweest en we kunnen meteen kaartjes kopen en naar binnen gaan. Een bekend Drents gezegde luidt: jullie komen nog eens van geluk onder de trein.

Die antieke baden dateren uit de eerste eeuw na Christus. De Romeinen vonden zichzelf beter dan de rest omdat ze vaak in het bad gingen. In Bath komt spontaan heet water omhoog uit een bron. Ruim 1000 kubieke meter per dag, en altijd 46,5 graden Celsius. Ze bouwden er een muur omheen en voerden het in grote bassins, die ze op een aangename temperatuur hielden. Het hele was- en wellness-complex werd overdekt en versierd met standbeelden, en ze bouwden er een tempel naast. Ze annexeerden de plaatselijke godin Sulis, die door de Brittanniërs werd vereerd, en voegden Sulis samen met hun eigen godin Minerva, die ze van de Grieken hadden overgenomen (die haar Athene noemden). De tempel was dus gewijd aan Sulis Minerva, en het stadje werd Aquae Sulis genoemd. Een eeuw of wat later verlieten de Romeinen Brittannia, en de badderie raakte in verval en verdween zelfs onder de grond. Misschien werden de gebouwen opzettelijk afgebroken. Niemand weet precies wat er na het vertrek van de Romeinen gebeurde in Engeland, daarom zijn er zo veel van die mooie Arthur legenden.

Het warme water stroomde uiteraard gewoon door, en leek weer op een gewone bron. Er was wel belangstelling voor en er gingen verhalen over wonderbare genezingen. Vandaag de dag staan er weer fraaie gebouwen om het grote bad heen, maar die dateren uit de 18^de eeuw. Het bassin zelf is weer opgegraven, maar er stak geen steen meer boven de rand uit.

Bath werd een zeer gewilde badplaats voor rijke mensen met klachten over de gezondheid, en het stadje werd grondig gereviseerd en verfraaid. Bredere straten, openbare parken, chique huizen voor mensen met veel bedienden. Wij slenteren door de badgebouwen en luisteren naar zo’n telefoon-achtig ding dat ons uitlegt wat we zien. Daarna nemen we de andere dakloze bus, die ons de buitenwijken van Bath toont, en de bossen er omheen. Om deze streken te laten zien, mogen ze eerst wel een jaartje bomen gaan snoeien: die groeien overal ruim boven de bus uit. Om toch wat meer te zien nemen we de benenwagen en doen de verplichte nummers: de Circle met drie identieke ronde gebouwen rond een plein met enorme platanen, en de Royal Crescent, die nog veel groter is met een prima park er omheen. Overigens waren alleen de voorgevels mooi, de achterkant was een rommeltje. Iedere eigenaar mocht daar gewoon doen waar hij zelf zin aan had. Het ging dus alleen om de schone schijn. Er is weinig veranderd in de wereld.

Terug in de stad bezoeken we een kroeg met live muziek, daarna eten we Thais in een restaurant op hoogte, met van die dames in prachtige kleding en iedereen die buigt. Heerlijk eten, exotische maar rustige atmosfeer. Daarna nemen we een taxi naar onze herberg. Waar we weer de enigen zijn. Welterusten.