Canyonlands National Park

Nou, de koele bergen hebben we nu wel achter ons. We zitten nog steeds aardig hoog, maar het is opeens woestijn-droog met hete dagen en koele nachten. Alles wat groeit heeft stekels een een hoop dode dingen ook. Het is halverwege de ochtend al bloedheet, maar dat geeft niks. It's a dry heat, zeggen ze hier, en dan is het niet erg ook al bladdert de verf van je bril. We gebruiken voor het eerst de airco van onze unit, en nu begrijpen we waarom Amerikanen graag een stroomaansluiting willen op de camping.
Het landschap bestaat uit lagen: harde lagen die bijna niet verslijten en zachte lagen die sneller weg-eroderen.
Als er veel zacht materiaal is verdwenen, verliest de hardere bovenlaag zijn steun en breken er stukken van het harde materiaal af. Resultaat: diepe kloven, met onderin soms een riviertje. En in fraaie gevallen een verticale kolom zacht materiaal, afgedekt met een harde platte laag. Deze formaties tref je dan ook nog aan in verscheidene verdiepingen, en tenslotte liggen niet alle lagen geheel waterpas. Enfin, een foto moge e.e.a. verduidelijken.
In Canyonlands was uranium aangetroffen, en na de oorlog vond de USA dat erg belangrijk. Dus legde de federale regering een aantal onverharde wegen aan zodat men kon doordringen in de doolhof van kloven en afgronden. Vrije ondernemers (uranium-prospectors en soortgelijke kapitalisten) werden vervolgens geacht om de rijkdom binnen te halen en dan zou de regering het spul wel kopen en er bommen van maken. Helaas zat er maar weinig uranium. Binnen een decennium was het hele verhaal voorbij, alle machines waren weer weggehaald, je ziet er vandaag niks meer van.
Toen gingen er stemmen op om er een Nationaal Park van te maken. Dit wetsvoorstel kwam er door, met name omdat de wegen er al lagen. Nou ja, er moest nog wel een laagje asfalt op...

Op de terugweg aten we onze boterhammen op een parkeerplaats met eigen raaf. Nu zit ik heerlijk naast de unit op de verplichte picnick-bank in de schaduw, het koelt al weer een beetje af. Jolande is naar de wasserette met een hutkoffer vol textiel. Ik heb speciaal voor haar weer een nieuw biertje aangeschaft.