Terug naar de natuur.

Las Vegas is een miljoenenstad. Dat kan niet anders. Zo lang duurt het voor je er uit bent. Allemaal hele grote vierkante huizenblokken, voor een deel braakliggend kaal terrein waar nog geen onkruid wil groeien. Kleine woestijntjes die wachten op betere tijden. We vinden een tankstation waar ze ook melk en andere essentiele dingen verkopen. Blue Moon. Dan eindelijk US 95 North.
Ze hebben hier een handige manier om wegen te benoemen. “US 95 South” is de USA-snelweg nummer 95 als je hem naar het zuiden volgt. Er kan ook een State Highway met nummer 95 zijn, die zou hier dan Nevada 95 heten. Sommige highways lopen door heel veel staten en heten dan soms Interstate. In de stad wordt het nog handiger: de Las Vegas Boulevard loopt door de hele stad en ten Noorden van het centrum (Downtown, daar vind je de grote casino’s niet) heet hij North Las Vegas Boulevard of North LVB. Als je die dus in zuidelijke richting rijdt, rij je op North LVB South. Dat staat dus op de bus. Simpel toch?
Maar nu dus US 95 North, de stads-woestenij verandert snel in de woestijn. Struikjes, Joshua Trees, meer militaire vliegvelden en oefenterreinen en “test grounds” voor high-tech vernietigingswapens. De stekelbosjes zijn hetzelfde aan beide kanten van het hek. We gaan een Paiute-Indianengebied in, er zijn weer casino’s. Daar mogen de Indianen hun eigen wetten voor maken.
Toen we Las Vegas binnen reden, drie dagen geleden, zagen we een besneeuwde bergtop ten westen van de stad: dat was een deel van dezelfde sneeuwbui die ons de weg afsneed naar Capitol Reef. De bergtop is nog steeds tamelijk wit; onvoorstelbaar dat het daarboven vriest terwijl wij hier door de zinderende hitte rijden. En we rijden om deze berg heen: weldra zien we hem in het Zuiden en als we eenmaal in Death Valley zijn, staat hij in het Oosten.
Death Valley kreeg zijn naam toen goudzoekers er door heen “moesten” en daarbij grote ontberingen moesten doorstaan, of er het loodje bij legden. Maar ook zonder goudzoekers had hij de naam wel gekregen. Het is echt een afschuwlijk doods gebied. Het ligt zo laag dat er geen water uit kan stromen, dus het beetje water wat er in vloeit moet verdampen. Daarbij blijft alles achter wat er in het water opgelost was: zout, kalk, noem maar op. Het resterende water wordt dus steeds zouter of bitterder en gewoon giftig. Er ligt zodoende een soort bleekwit slijkerig meer onder in de vallei, en daaromheen is alles levenloos. Pas op een kilometer afstand groeit weer wat armetierig onkruid. Vrijwel geen vogels of dieren, zelfs geen hagedisjes, wel wat goed geoutillerde steek-insecten.
We gaan eerst naar een uitzichtpunt dat Dante's View heet. Dante is al honderden jaren dood, dus die heeft er inmiddels wel kijk op. Schreef hij niet een verhaal dat 'l'inferno' heet? En betekent dat niet 'de hel'? We zien er neer op levenloze rotsformaties. Bij Zabrisky Point is het al niet veel beter, al is het wel heel anders.
Maar er is ook een oase: er sijpelt water uit de grond uit een waterhoudende laag die onder heel West Nevada ligt. Dat heet hier een aquifer. Ze maken er ruzie over, en de National Park Service lijkt te winnen. Gelukkig. In de oase, die Furnace Creek heet, staan honderden palmbomen en ze hebben er, jawel, een golfterrein. En een tankstation waar de benzine een halve dollar per gallon duurder is dan elders. Wij vinden een RV-camping, kiezen een plekje, betalen met een soort ticket-automaat. Dan rijden we nog even een paar uur door de vallei, tot de avond valt.
Ik heb altijd gedacht dat het na zonsondergang afkoelt in de woestijn. Laat maar zitten.