Wild West verhalen

Buffalo Bill en zijn Wild West Rodeo Show komen naar Europa! Binnenkort bij U in de buurt! Cowboys and Indians, spanning en sensatie! Dit mag U niet missen! Reserveer nu!
In de laatste jaren van de negentiende eeuw was William Cody (die zoveel bisons had doodgeschoten dat je er nu nog van moet huiveren) de baas over een reizend show-gezelschap dat het Oosten van de VS en West-Europa liet zien hoe het er in het Wilde Westen toe ging. Emmen zullen ze wel niet hebben aangedaan.

NB: Henriet, het verhaal was helemaal klaar maar het is klaarblijkelijk verminkt geraakt ergens op de website van waar-zijn-wij-nou-helemaal-mee-bezig. Dus nu een tweede poging.

Er was een dame bij die waanzinnig goed kon mikken met een Winchester, er was Zittende Stier, het opperhoofd der Hunkpapa Lakote Sioux, en er was een groep rowdies die met lasso's en sixshooters en mustangs de boel onveilig maakte. Een hiervan was Walter Scott, een jongeman die opgroeide tussen de paarden want zijn familie deed mee aan races. Hij had als teenager reeds in Death Valley gewerkt bij de landmeters die de grens tussen Californie en Nevada nauwkeuriger moesten vastleggen.
Op zeker moment werd Walter ontslagen bij Cody's Wild West show omdat hij niet kwam opdagen (hij zelf beschrijft het anders) en moest hij dus naar een andere bron van imkomsten uitkijken.
Hij wist de hand te leggen op enig goud-houdend gesteente. Hiermee gewapend ging hij naar geldschieters om aandelen in zijn denkbeeldige mijn te verkopen. Dat leverde snel $10.000 op, die hij uitgaf aan reclame voor zichzelf, een wilde levensstijl, en soortgelijk moois. Een ander die er in trapte was de rijke zakenman Johnson, en met diens geld ging 'Death Valley Scotty' denkbeeldig aan de slag. Er waren steeds nieuwe kosten, er kwam steeds nieuw geld van Johnson. Toen wilde Johnson zijn mijn zien. Veel te gevaarlijk! Onbeschaafde ratelslangen, analfabetische overvallers, besmettelijke ziektes, gevaarlijke hitte, nergens geen stromend water, en ook nog Indianen. Maar tenslotte kwam Johnson toch. Scotty ensceneert een gewapende overval, met vriendjes. Er wordt met scherp geschoten en er valt een gewonde in Johnson's reisgezelschap. Scotty brult: hou op! hou op! Jimmy is geraakt, sukkels!
Toen mochten de rapen wel van het vuur.

Nu belandt Scotty na allerlei complicaties in de bajes, en daar zoekt Johnson hem jaren later op, en de twee worden vrienden. Scotty is intussen zo beroemd dat Buffalo Bill een namaak-Scotty inhuurt in zijn Wild West show.
Johnson en zijn vrouw bezoeken Death Valley intussen al een poosje om er te kamperen; dat was toen 'in'. Johnson wil er gaan wonen, maar zijn vrouw wil wel een beetje comfort. Jaren en miljoenen later staat er een landhuis in namaak-Spanish-Revival stijl, en huisvriend Scotty logeert er vaak. Hij mag sterke verhalen vertellen aan de toeristen, die de gasten-suites huren; de Johnsons en Scotty hebben de grootste lol als een bediende in de kelder met een hamer tegen een waterleidingbuis slaat en de gasten gaan geloven dat er echt een goudmijn in de kelder is. Het geheime toegangsluik zit onder Scotty's bed.

Dit alles is ons met heerlijke droge humor uitgelegd door een gids, een dame in dertiger-jaren jurk en schoenen, in dienst van het National Park, tijdens een rondleiding door het chateau. Ze liet ons onder andere het theater-orgel horen dat nog steeds werkt: zo'n electrisch bioscoop-orgel (zeg maar Hammond maar dan ouder) met honderden speciale geluiden en registers. Het ding kon zelfs het klokkenspel in de toren van het kasteel bedienen.

De rest van het verdwenen verhaal van vandaag was van Jolande's hand. Ik hoop dat ze zin heeft om het nog eens te doen....

(Jolande) Ach wel ja, gaan we gewoon doen. Ik had geconstateerd dat Death Valley lang niet zo dood was als de naam doet denken. Er zijn allerlei oases en zo, en er groeien dus hier en daar palmbomen. Dat heeft wel wat, zo'n oase. We hebben heerlijk in de schaduw van de bomen zitten lunchen. En natuurlijk zijn er dan ook vogeltjes en plantjes. Op de drogere gebieden allerlei cactussen en ander droogteminnedn spul, dat uiteraard op de foto moest, en daarbij wat stekels achterliet in onze handen. Je moet er wat voor over hebben. Warm was het wel, daar in die vallei, en dan is het herfst. Het kan dus nog heel; wat erger. Kortom, geen plek voor ons om te blijven, en dus vertrokken we naar Lone Pine. Daar zitten we aan de voet van de hoogste berg van de VS, terwijl we een aantal uren daarvoor nog op het laagste punt van de VS zaten, zo'n 60 meter beneden zeeniveau. In Lone Pine doen ze in films, en wel Westerns. Ze hebben zelfs een jaarlijks filmfestival, gewijd aan de Westerns. Het dorp (stadje durf ik het niet te noemen) heeft Wils West geveltjes, en er is een filmmuseum. Ik vraag me af of ze ooit het verhaal van Scotty hebben verfilmd.