Woensdag 11 september - Nyrsko-Illmitz

Het werd geen varkensvlees met knödel, maar kip met frites. En de doorgekookte kool bleek een rauwkost van rettich te zijn met wat versieringen van komkommer en tomaat. Tot zover de vooroordelen. Het heeft nog flink geregend vannacht. Af en toe werden we wakker van het geruis. Maar bij het opstaan is het mooi. De zon schijnt, flarden mist stijgen op tussen de wouden op de bergen, waar ergens die beren, wolven en linxen moeten wonen. Opstaan dus, en genieten van het mooie weer. We willen zon op ons lijf. We zijn duidelijk te vroeg aan het ontbijt, de kok is nog niet klaar met het voorbereiden. Voor ons is dat geen probleem, want we eten wat cornflakes, wat van dat typische Tsjechische brood (broodjes gerold als croissantjes, maar dat is dan ook de enige gelijkenis, en droog krentenbrood waar ze de krenten in vergeten zijn). Ik neem een verpakking van iets waarvan ik denk dat het abrikozenjam is. Het blijkt leverpastei te zijn. Germen neemt gelijk twee bakjes extra mee voor de lunch. Er is veel thee, en heel acceptabele koffie. Het afrekenen valt alles mee. We hebben nog net genoeg kronen.
Op pad. Na twee kilometer gaan we aan de wandel. Nu schijnt de zon, je weet maar nooit hoe lang het duurt, want er dreigen al wolken. Het is fris, maar met een dikke trui is het prima. Op 700 meter moet je niet te veel verwachten. We zien eenbessen, en klokjesbloemen, maar van beren, wolven en linxen geen spoor. Na een half uurtje vinden we het genoeg, we zijn al aardig afgekoeld. In de auto dus, en rustig door het Boheemse woud rijden (Sumavapark voor de Tsjechen). Het is mooi, het is prachtig, en er komen donkere wolken. Maar we laten ons niet afschrikken. Tijd voor koffie. En als doorgewinterde (let op de woordspeling) kampeerders zoeken we ons een plekje op de berg, schermen het gaspitje af tegen de ijzige wind, en zien tot onze vreugde dat het water aan de kook raakt. Thermoskan, filterhouder, filtreerpapier, gemalen koffie, kokend water.... Germen doet alvast suiker in de mokken en een beetje melk in die van hemzelf. Het filtreren is voltooid. De koffie gaat in de mokken.
“De melk schift”, zegt de een.
“Dat kan niet” zegt de ander, “die is hartstikke vers. Van de Autobahn. Maar ik vind wel dat de koffie een rare zure smaak heeft.”
“ Dat kan niet. Koffie kan niet zuur worden. Zo’n droog gemalen poeder... Maar je hebt wel gelijk. Vies hè?”
Na nog twee opmerkingen van meer farmaceutische aard blijkt het aan het water te liggen, dat we in de vorm van mineraalwater hebben aangeschaft. Waar is de fles? Hm. Een rode dop. Etiket? Neu! Mit Himbeeren!
Beren kun je dus op de weg zien (behalve hier), maar ze zitten soms in een fles, en daar komt hele rare pleur van. Geen nood: weggooien, opruimen, doorrijden, kronen pinnen, en in het onwaarschijnlijke wintersport-oord Kvilda een kroeg in voor koffie. Problema? Nema problema! Voort ging het, langs berg en dal, meer bomen gezien dan strikt nodig is, meer toeristen dan verwacht, en geen grof wild. Hoe laat is het? Hoe ver is het nog? Nou, dan slaan we dat leuke weggetje maar over, je weet nooit hoe lang je over zoiets doet. Rechtstreeks naar Illmitz, Austria. Jolande klopt de naam in de gadget: voorspelde reistijd 4,5 uur. Gas, gas, gang is alles. Umleitung.
[de nu volgende conversatie wordt kortheidshalve samengevat: kilo utrecht tango.]
Maar na ontelbare bochten bereiken we Linz, en dan de Oostenrijkse snelweg, waar je een vignet voor moet hebben. Dicht bij een staatsgrens staan er borden die je hieraan herinneren, maar daar kunnen ze moeilijk heel Linz mee vol planten. Op het laatste moment kunnen we er nog af, en Jolande’s oog valt op een Postkantoortje in een winkelcentrum. Problema?
Wenen is prachtig, ’s avonds, maar naderend vanuit Linz overdag is het een zee van narigheid, vol auto’s en snelwegen waar nieuw asfalt op moet. Maar rond vijf uur stoppen we voor het Hotel Post in Illmitz. Dorst! Eerst een biertje! En daarna kijken of het internet werkt (nee dus, geen bereik, narrigheid, dan maar niet). We gaan wandelen. De baas heeft ons een fietskaart verstrekt, en uitleg waar we moeten zijn. Het kan nog net voor het donker wordt. In de schemering lopen we naar een uitkijkpost, en zien onderweg een beestje uit de grond komen dat nog nader moet worden geïdentificeerd: bunzing? marter? iets anders? We zullen het de hotelbaas vragen, hij weet er vast meer van. Lees dus vooral het verslag van morgen, want dan zal alles geopenbaard worden.