Donderdag 12 september - Illmitz-Czerszegsomaj

Er zijn weinig gasten in het hotel. We zitten als enigen aan het ontbijt. Buiten schijnt de zon. Wat later komen er meer mensen. Uiteraard babbelt men over het weer. Een meneer roept dat het gaat regenen, maar niet eerder dan “um ziebzehn Uhr”. Volgens Germen misschien pas “um ziebzehn Uhr fünf”. Men grinnikt, er worden geen weddenschappen op afgesloten.
We gokken er op dat het tijdens ons fietstochtje wel droog zal blijven. We plannen een mooie rit, aanzienlijk korter dan aangeraden door de hotelbaas, maar we weten hoe dat gaat bij ons. Op elke meter ziet iemand een vogel (wie zou dat nou zijn?) en dan moeten we van de fiets af. Dus die route van 50 km krijgen wij niet voor elkaar in drie uur. We vergeten in de haast om te vragen wat het beestje is, van gisteren. Dat moet dus nog even wachten. De vogel is wel op naam gebracht, maar we houden het nog even spannend. Onze route bestaat vanochtend uit twee gedeelten, dus ook al zitten we nu op de fiets: dat van die Tour is echt over.
We vertrekken onder een stralende hemel richting meertjes. Naast ons, achter ons, vóór ons horen we allerlei geluiden: geweerschoten, auto-alarmen, vuurpijlen, roofvogelroepen, gesis, geratel, en allerlei andere herrie. We zijn omringd door wijngaarden vol rijpe druiven en ook door vogelreservaten. Hier heerst de eeuwige strijd tussen de agrariërs en de natuurbeschermers. De druiven worden ook nog beschermd door netten, draden, en de meest moderne vogelverschrikkers. Die wijnboeren mogen dan een hekel hebben aan de vogels, wij komen er speciaal voor. En rond negen uur ’s ochtends hebben we de eerste zeearenden al in het vizier. Daarna komen de steltlopers: kluten, steltkluten, zwarte ruiters, grutto’s, wulpen, kieviten, en allerlei klein spul dat veel te ver weg is om te identificeren. We overtreden regels 5 en 17 t/m 22 van het reservaat en wringen ons door een heilige rietkraag tot op de verboden drooggevallen bodem van een taboe waterplas. Het vliegtuigje van de Behörde is al voorbij, en een wilde zwaan blijft gelukkig op afstand: het loopt goed af. De foto van de wilde zwaan wordt vandaag alleen tegen betaling en onder belofte van geheimhouding vertoond. Jullie hebben ons gironummer.
We fietsen wat, stoppen, kijken, fietsen, stoppen, kijken, enzovoort. Eerste deel klaar: koffie; de Hongaarse meneer die ons bedient, mag even Germen’s camera vasthouden en schiet een zeearend en een kraanvogel. Na de pauze hetzelfde patroon aan de andere kant van Illmitz. We beginnen ons zitvlak te voelen, hebben tussen de bedrijven door nog wat zoemertjes en bloemetjes gezien, en een haas in het weiland, en het wordt tentslotte tijd voor de lunch. Er duikt een lokaal bekroonde wijnproeverij op (aangeraden door de hotelbaas), maar we houden het bij koffie en water, en brood met worst bereid wijnbouwer senior. Als we nu aan de wijn gaan komen we niet meer bij de auto. Na nog een goed half uur fietsen, een buizerd, een bruine kiekendief, en nog wat vergezichten zijn we nogmaals terug in Illmitz. Germen scoort een USB stick om foto’s op te laden, als back-up. Je zal die zeearend maar kwijt raken.
De auto heeft braaf op ons gewacht bij het hotel. Nu denken we aan het beestje. De hotelbaas is er niet, maar een aardige juffrouw bladert in wat leen-boeken die bij de balie liggen. Het blijkt een bunzing te zijn. Weten jullie dat ook weer. Daarna op weg naar Hongarije. Na de grens is de begrijpbaarheid volledig verdwenen, tenzij er iemand bereid is de vertaling in het Duits toe te voegen. Gelukkig hebben we een Miep bij ons die weet waar we heen moeten, en ons langs de meest onwaarschijnlijke kronkelweggetjes naar het einddoel leidt. Adres: Szívàrvàny utca (regenboogstraat) 5, in Cserszegtomaj. Dat leren we niet uitspreken. Voor wie meer wil weten, het ligt vlak bij het Balatonmeer aan de noordkant, en dan vrij ver naar het westen. Oom Zoltán (90 jaren jong) staat op een balkon op een trapleer een schotelantenne te monteren. Tante Nella laat ons het huis zien, en brengt ons naar ons eigen appartement op de eerste verdieping. Eigen opgang met trap, eigen veranda, met uitzicht op het Balatonmeer. We zitten met een goed glas Hongaarse wijn buiten tot de zon achter de heuvels verdwijnt en het afkoelt. Tijd voor het eten en een avond bijpraten. Hoe was dat gezegde ook al weer: van je familie moet je het maar hebben. Nou, deze familie, die weet wat gastvrijheid is.
PS: die vogel, die had je al lang zelf moeten determineren natuurlijk, anders word je nooit een ornithokukel. Het was een grauwe klauwier. Zo tam als de kippen van die wijnbouwer.