14 september, rond het Balatonmeer

Het Balatonmeer is groot, heel groot. Ze zeggen dat het 100 km lang is, en zeker 5 km breed, maar soms ook meer. In elk geval is het een hele dag werk om het van alle kanten te bekijken, zeker als je ook nog de toerist wilt uithangen in Tihany, vogeltjes wilt kijken, een zeilwedstrijd wilt gadeslaan, en dan ook nog moet lunchen. Het Balatonmeer mag niet klagen. We hebben het veel aandacht gegeven, en van alle kanten bekeken. Maar genoeg is genoeg, en dus dwalen we in de loop van de middag af. Dat levert heuvels, en akkers, en weilanden, en bossen. Maar dat verveelt ook weer, en dus komen we toch weer bij het water terecht. Daar zien we vreemde vogels. Maar daarover straks meer, anders klaagt Liset weer dat de stukjes te kort zijn, en dat ze echt langer mogen.
Tihany is het Volendam van Balaton. Er zijn winkeltjes met geborduurde kleden, en met geborduurde bloesjes. Er zijn winkeltjes met potten, met borden, met kannen en ander breekbaar spul, uiteraard allemaal handbeschilderd. Er zijn winkeltjes die zich specialiseren in lavendel: lavendelzeep, lavendelhoning, gehaakte juffertjes met lavendel rokjes (voor in het kleinste kamertje?), prulletjes beschilderd met lavendel... Er zijn winkeltjes met eigengemaakte jam, met wijn, met houtsnijwerk. Er zijn mooie rieten daken, met kanten randjes en lieve raampjes. Kortom, de romantiek druipt er af. De regen ook. En met een minimum aan toeristen maakt het een beetje een verlaten en druilerige indruk. Je moet er parkeergeld betalen, en dat kan alleen met muntjes. Die hebben we nog niet. En de eerste de beste winkel inlopen en het laten wisselen is ook weer zoiets. Dus kopen we een fles wijn (nooit weg onderweg), vragen om wat wisselgeld in muntjes, en betalen de parkeermeter. Aan de rand van het dorp stappen een aantal mensen met klederdrachten uit een auto. Waarschijnlijk gaan die proberen nog wat leven in de brouwerij te brengen. Die brouwerij hebben we niet gevonden, en het leven ook niet, want we zijn inmiddels weer onderweg. De veerpont naar de overkant is ook al vrij verlaten. Die heeft van ons geen klandizie. Wij gaan over de weg, tot het einde van het meer. Het drupt en druilt door. Wij houden vol. Aan de andere kant nog maar eens buiten kijken. De wind komt van de overkant. Je kunt je voorstellen hoe dat er uit ziet. Een mooie branding, verlaten steigertjes die bedoeld zijn om te vissen en bootjes aan te meren, en een enkele eend die zich weet te handhaven in de golven. Brrr. Het blijft nat. Voort, voort, in het westen lijkt het lichter in de lucht. Bij een benzinestation kopen we elk twee worstenbroodjes en een fles sap. Interessant fenomeen: de twee worstenbroodjes, die door een dame achter de bar speciaal voor ons worden gemaakt, en waarvan de broodjes mooi gegrild worden, zijn samen goedkoper dan een standaardverpakking sandwiches zoals je die in Nederland bij elk benzinestation kunt kopen. En een stuk lekkerder ook.
Genoeg Balaton, met plaatsen en plaatsjes waarvan de namen allemaal met Balaton beginnen, en dan er iets achter. We gaan naar Kis-Balaton, veel kleinere meertjes met naar ze zeggen een prima vogelbestand. Jullie hebben het uiteraard al begrepen, zoiets heeft een magische aantrekkingskracht op ons. Inmiddels droogt het op, daarna komen er vage schaduwen, het wordt 20 graden, en dus lekker, en dus maar weer naar buiten. Heel in de verte een hele troep lepelaars, we horen ganzen maar zien ze niet, nog niet. Een eindje verder wandelen, en opeens een kabaal van jewelste. Waarom die beesten opeens allemaal op de wieken gaan? Geen idee. Maar ze gaan, en er is een geweldig spektakel. Germen maakt spectaculaire plaatjes, ik geniet gewoon. En dan zien we twee bruine reigers. Die bestaan niet. Maar ze zijn er wel, en ze landen in een dode boom, waar we ze onmiddellijk kwijt zijn. We lopen een eindje om, en zien ze opnieuw. Nu is dus de vraag: wat is het? Wordt vervolgd. Wij zwerven nog wat verder rond, nu op zoek naar een supermarkt, want dan hebben we morgen meer tijd over om nog eens te gaan kijken naar die vreemde vogels.