Vrijdag 13 september – Rustdag, soort van.

Iedere lezer van deze vaste rubriek over fietsen weet dat rust roest. En zelfs onze zeer moderne fietsen (Jolande’s fietsbel is pas enkele weken oud) hebben hier of daar nog wel een onderdeeltje van pisbakkenijzer, dus er roest altijd wel wat. Derhalve doen wij slechts in beheerste mate aan rust. Omwille van ons materiaal. Ja. Want mensen roesten niet. Nee. Klopt.
Vanochtend was zo’n beheerst moment. Langzaam wakker worden. Jolande beweegt zich al in de richting van de thee, maar ze mompelt iets van: ik zal je niet storen, of: blijf jij maar lekker liggen, of woorden van gelijke streling. Het bed, dat gisteravond nogal hard leek, blijkt juist prima te zijn. De extra deken uit de technicolor dekenkist van Jeannie was precies goed. Nu willen jullie allemaal weten wie Jeannie is, maar dat moet je maar aan Tante Nella vragen. Ik bemoei me nooit met dingen die me niet aangaan. Zo ben ik niet. Zit niet zo gemeen te lachen, Liset!
Koffie, nogmaals koffie, ontbijt gezellig samen, en weer koffie.... O ja, er hangt een nestkastje in een berk en dat moet geinspekteerd. Het blijkt een grootsteedse woning te zijn met een begane grond en een bovenwoning, een duplex heet dat geloof ik. Dakje er af, inventaris van vorige huurder eruit, stofzuigen, dweilen: prima. Even uitblazen bij de vlinderstruik. Kijk nou toch!
Dan moet de bodem er ook nog af om de benedenwoning te saneren. Dat valt niet mee. Maar natuurlijk is er gereedschap voorhanden, en bruut geweld. Dan moet alles weer opgebouwd. Het dakje was van multiplex, maar niet watervast; de vijf laagjes fladderen spontaan de kliko in. Van een duims eiken schaaldeel wordt een nieuw dak gezaagd, voorgeboord, en vastgeschroefd. De volgende huurders kunnen zich goedkoop verzekeren tegen lawine-schade: dit dak gaat voorlopig niet kapot. De muurtjes zijn van opgezwollen vezelplaat, bekleed met riet, dus de isolatie is geen probleem. Na ons de zondvloed. De vorige huisbaas (Oom en Tante hebben de mussen-duplex recent gekocht tegelijk met hun mooie huis) deed er nooit iets aan, dus de mussen mogen niet klagen. Dan een lichte lunch, en het rustmoment is voorbij.
Je kunt niet nabij het Balatonmeer verblijven zonder dit wondere water van nabij te aanschouwen, dus de Oktavia wordt weer gestart. Met stralend weer naar het meer. De oevers bestaan uit lange brede rietkragen, ideaal voor de vogels en zo, afgewisseld met gelegenheden voor de mens om van het water te genieten. Veel gelegenheden zijn dicht vanwege het seizoen. We vinden een plekje waar we de auto vlak bij het water kunnen zetten, en lopen naar de oever. Daar zwemt van alles: eenden, waterhoenders in diverse leeftijden en rui-stadia waar Germen geheel van in de war raakt, en warempel twee ijsvogels. Klikgeluiden weerklinken. Beter een slechte kiek dan geen kiek. En dan ook nog: “Slang!”. “Wat? Waar?”. “Bij al die waterplanten! Daar zwemt een slang!”. “Verhip! En hij kan goed zwemmen ook!”. Later komen de mopjes over waterslangen, brandslangen, tuinslangen, je weet wel. Nu nog de naam van dit reptiel, dat tot de griezels behoort en dus niet op de foto mag, laat staan in dit reisverslag. Beloofd is beloofd.
Het betrekt, en we duwen de klapstoeltjes terug in de auto en vervolgen onze etappe. Nog een stukje langs het water, maar dat is opeens lang niet meer zo leuk in de regen. Het binnenland in dan maar, en terug: tegen de wind in kom je het snelst in ander weer. Helaas is het andere weer niet droger dan het ene weer, en zo belanden we weer in de Regenboogstraat. Mocht iemand vragen hebben n.a.v. dit verhaal (bijvoorbeeld de vraag: ‘Regenboogstraat?’), dan kan hij/zij die stellen via de betreffende knop. Wij, van onze kant, zijn van plan om stiekem een fotootje te maken van Oom en Tante, en dat te uploaden. Als antwoord.
Nella’s eten was weer heerlijk, we worden hier echt onder watten bedolven. Voor het verslag van gisteren heb ik vandaag de Internet-stekker uit haar computer getrokken en die domweg in ons eigen ding geprikt: het werkte. Gratis en voor niks (voor ons) heb ik dus 26 security-updates van Windows binnengehaald en 1 voor Adobe. Als nou al die hackers en virus-bouwers collectief een hapje carbid nemen, kunnen we ons die moeite voortaan besparen. Sorry, dat was niet erg lief gezegd.