Woensdag 25 september – Boedapest.

De stenen stad, na al het groen en goud van de levende natuur. Niet dat er hier niets leeft: tegen negen uur word ik wakker, dus dat valt wel mee. Het ontbijt doet deugd, zoals Raimond van het Groenewoud al zong, met verse gebakken en zachtgekookte eitjes. Dan de camera’s en de warme trui mee en de daklozen-bus in. Zeg er van wat je wilt: die sight-seeing, hop on – hop off bussen zijn best handig. In dit geval geen disposable oortelefoontjes die je mee draagt (hygienisch?) maar koptelefoons die soms slecht contact maken in hun bananenstekkers. Enfin, als je af en toe overstapt van geel naar rood en van bus naar boot krijg je alles diverse malen uitgelegd, zelfs wel eens vanuit een nieuw perspectief. Hongarije is zeker zo oud als de weg naar Kralingen; de oudste vondsten dateren van zeer ver voor de jaartelling, maar de Hongaren arriveerden pas na Karel de Grote, met zeven stammen tegelijk, en namen het grote wijde laagland in bezit. Die zeven stammen worden nog herdacht in een vrij modern bouwwerk op een versterkte heuvel in Boeda: daar is een soort bolwerk met zeven rare puntige koepels, en dat zijn hun tenten.
De Hongaren mochten blijven, want ze bekeerden zichzelf en daarna de verwante Magyaren tot het Christendom. Dit ging gepaard met wat startproblemen die het martelaarschap van Sint Gerard Sagredo = Szent Gellért met zich meebrachten, een akelig verhaal. Deze Venetiaanse abt was alleen maar op doorreis naar Palestina maar wijzigde zijn plannen toen hem gevraagd werd om heidenen te bekeren. Toen de heidenen hem zat waren, stopten ze hem in een vat, sloegen hier een hoop lange spijkers in, en rolden hem van de berg af de Donau in. Maar Koning Stefan werd de eerste koning der Hongaren, en heilig: Szent Istvan kreeg van alles naar zich genoemd. Zijn rechterhand moet nog in een reliquarium in zijn basiliek alhier zitten. Na zijn regime en dat van wat erfgenamen deden zich problemen voor in samenhang met een kruistocht of zo. De Hongaren waren/werden inmiddels boer en ambachtsman, en hielden deels op met het nomadenbestaan, waar altijd bij had gehoord dat je nu en dan de buren ging plunderen. Dan, na een paar eeuwen rust, kwamen er Tartaren (soort Mongolen met verstand van biefstuk) en daarna kwamen de Turken en toen de Habsburgers en toen kwamen er twee wereldoorlogen en wat later had je de Russen en uiteindelijk dan toch weer de Hongaren, eindelijk vrij en zelfbesturend. Ik mis eigenlijk Napoleon een beetje in de opsomming van veroveraars, maar dat wordt goedgemaakt door de vermelding van allerlei Hongaarse opstanden tegen ieder van de achtereenvolgende bezettende mogendheden. Met weinig succes en veel martelaars. De daklozenbus beperkt zich tot geweldsmisdrijven, maar de cultuur is al heel lang hoogstaand, inclusief de wetenschap. Hongaarse artsen, onder andere, stonden in hoog aanzien. Diverse bronnen vertelden ons reeds dat het in Hongarije binnen het Warschau-Pakt minder arm en droevig gesteld dan als in andere bufferstaten zoals Oost-Duitsland en Polen. De vrouw van Dieter herinnerde zich de voortdurende beschikbaarheid van sinaasappels en bananen, al die jaren lang.
Nou, dat is dan onze culturele vorming vandaag. Wat zei Liset ook weer over studie-vermijdend gedrag? Als het moet, ja, dan wil je niet. Maar wij hoeven lekker niks. We driften per daklozenboot naar het Margareta-eilandje, waar niets is wat je zou verwachten in een grote stad. Nauwlijks een kroeg, allemaal sportieve types aan het hardlopen, een mechanische fontein-vijver die alsmaar nieuwe figuren componeert met opspuitende waterstralen, en de verhuur van doe-het-zelf riksja’s in vele verschijningsvormen. We zwalken weer aan boord en glijden stroomaf langs de stad, zodat we alles nog een keertje kunnen bewonderen. Dan is er een halte; wij moeten er hier echter nog niet uit want het loopt tegen borreltijd en zo. Een enorme buslading toeristen (wat een volk is dat toch!) moet ook aan boord, maar hun aantal overstijgt de vergunning. Er komt na een hoop grappen en gedoe een groter schip langszij. Jolande mompelt dat de aanwezige passagiers dan toch heus eerst mogen overstappen en de beste plaatsjes claimen, en dan gebeurt ook. Nog een kwartier varen we, tot dicht bij ons hotel en aan de correcte oever; daar stappen we uit.
De hele dag neem ik foto’s van verre hoge dingen; dat ben ik zo gewend. Er zijn nu en dan zelfs vogels bij, maar in een stad van twee miljoen inwoners moet je daar niet te veel van verwachten. De andere acht miljoen Hongaren bewonen een oppervlak dat 3x zo groot is als NL. Die uitgestrekte puszta’s zijn echt niet zo raar.
Het eten is werkelijk superbe in de ‘Carne di Hall’, een tent aan de Rive Droite met een naam die speelt met ‘Carnegie Hall’ en waar een kok erg goed weet wat je kunt doen met ganzenlever, en met varkenskotelet samen met rundvlees. Het bestek vertoont na afloop onze tandafdrukken.