Over de muur en naar het Noorden

De Wijzen komen uit het Oosten, soms, en de schat van Scharlaken Rackham ligt volgens Professor Zonnebloem meer naar het Westen. Het Zuiden, daar vliegen in de herfst alle trekvogels naar toe, en uit het Noorden komt alle narigheid. Dit laatste wisten de Romeinen al, en de Chinezen ook. Ze kwamen beide met dezelfde oplossing (die in beide gevallen uiteindelijk niet bleek te werken): ze bouwden een muur. De Chinezen deden het in China en verdienen nu aan de muur-toeristen, de Romeinen deden het in Engeland en hebben inmiddels hun verdiende loon.
De bouwmeesters van Hadrianus kozen een goede locatie: ter hoogte van Newcastle, en in een vrijwel rechte lijn Oost-West, over de heuvelruggen, handig gebruik makend van elk plaatselijk voordeel. Toch nog 73 moderne Engelse mijlen, dus ga maar na hoeveel blokken steen ze nodig hadden. Met op elke mijl een klein fort, en hier en daar een veel zwaardere vesting. Ach, ze hadden de wegen al aangelegd, dus ze moesten iets bedenken om de legionairs van de straat te houden.
Voor dat we naar de restanten van al dat werk gingen kijken, wilden we koffie, en we zagen een bordje, en belandden in een fraaie tuin die bij een fraai huis hoorde. Op de een of andere manier kregen we het gevoel dat we dit eerder hadden gedaan. De koffie was ditmaal niet zozeer slecht als wel erg slecht. Dus maar snel naar die muur. Het was 104 mijl en twee uur langs de kortste weg, maar die willen wij nooit, dus wij legden 150 mijl af in ruim 3 uur. Het was kil en grauw, ook in de lucht, dus we klauterden over enkele heuvelruggen (ja, die liepen oost-west) vanaf de parkeerplaats naar het Romeinse fort, dat nu Housesteads heet, en dat dezelfde plattegrond heeft als al die antieke rechthoeken. Het is wel een erg goed bewaard fort, je loopt over de funderingen en de onderste stenen van de muren. Je kunt nog zien dat het belangrijkste, meest degelijke gebouw bestemd was voor het bewaren van eten. Er moet nog veel meer onder de grond zitten, ze kunnen hier nog eindeloos op afstuderen en promoveren.
Maar de kou joeg ons al snel weer de auto in, en we kozen weer mooie weggetjes in de richting van onze volgende B&B. Hoeveel tijd hebben we nog? Genoeg om een volgend erfgoed te bezoeken? Ja, maar alleen de tuin en daarna geen leuke weggetjes meer maar snelle. Belsay Hall, een middeleeuws Castle met een veel nieuwere Hall 500 meter er vandaan, in Griekse stijl. De stenen voor de nieuwe Hall komen uit de bodem, waar dus een steengroeve overbleef; deze groeve was vanaf het begin ontworpen om een tuin te worden. Hij is derhalve langwerpig en smal, maar breed genoeg om zon te vangen. In het milde microklimaat groeit van alles wat hier eigenlijk niet kan. De meest exotische exoten, en ook een croquetgazon waar middelbare dames en heren in het wit bezig waren. Engelser kan het niet. Vanuit de Hall kijk je over een haha naar een enorme helling vol fantastische rhododendrons: je moet hier in het voorjaar naar toe.
Dan, met een tevreden gevoel, naar East Horton, bij Wooler. De navigatie vindt dat dat niet bestaat, maar Wooler zelf wordt wel erkend. Daar dus maar vragen. En ja hoor, na wat gedwaal en gekeer zien we een piepklein bordje ‘Hortons’, en later nog eentje. We bellen aan bij een B&B die geen naam draagt. Nee, dit is niet Laundry Cottage, dat is daarginds.
De ontvangst is weer hartelijk en gastvrij, de kamer ditmaal onder het dak en overal schuin, ik kan er precies rechtop staan. Alleen een wasmachine refereert aan Laundry, verder is het een echt idyllische Engelse Cottage en geen washok. Jenny telefoneert met de beide lokale goede restaurants en boekt tafeltjes voor ons voor vandaag en voor morgen (want het is er waanzinnig druk, in de vakantie).
Dat valt nogal mee, als we om 8 uur tapas gaan eten bij Numero Uno, een nieuwe eatery van gemengd Spaans-Italiaanse signatuur. Het bier heet Byrra, maar de klaaglijke tenor uit de luidsprekers zingt in het Spaans. De wijnkaart rept van Spanje, Italië, Californië, Nieuw-Zeeland. Ik niet, ik zit te tobben over hoe ik d.m.v. een Alt-nummer een accent op een klinker kan fabrieken. Thuis heb mijn eigen PC zo gek gekregen, nu deze nog. Ja, ik weet het, het kan ook anders.