I never promised you a rose garden

But I can show you a few. Aangezien dit onze laatste dag in het beschutte Oosten is, en we morgen naar het barre oceanische Westen moeten, waar de lucht wit is van zout en donkerbruin van opgezwiept slib uit Morecambe Bay en donkergrauw van de regen op de hellingen van Engelands hoogste ‘bergen’, doen we vandaag nog zo veel mogelijk van het ‘green and pleasant land’. Dat houdt in de ‘stately homes’ Alnwick Castle en Cragside.
Alnwick is oud, dus je moet Annick zeggen. Het zal wel aan de rivier de Aln liggen, en die noemen we dus Ann, net als Queen Anne, van dat betreurenswaardige porselein, je weet wel. Te duur om te gebruiken, mag niet in de vaatwasser, ga maar na, noem maar op, doe maar niet. We rijden vol goede moed richting Alnwick (Annick dus) en de stad in, met als werkhypothese dat er wel bordjes zullen staan. Nee dus. Jolande raadpleegt onze bronnen en leest dat het kasteel 7½ mijl ten ZO van de stad ligt. Enige tijd later stellen we vast dat dit berust op een zetfout. Deze aanwijzing hoort namelijk bij Warkworth Castle, het volgende bouwsel in het boekje; dat van die 7½ mijl is per abuis direct onder het hoofdstukje over Alnwick Castle and Gardens afgedrukt, met een witregel er onder, gevolgd door de aanhef van Warkworth Castle, waar geen adres bij staat. Als U het niet meer kunt volgen, moet U van voren af aan opnieuw beginnen en beter opletten. Warkworth Castle is ook een oud en imposant gebouw, met een vlag er op. Dat weten we zeker, want we waren er al voorbij voor we nattigheid voelden. In het dal van de Wark, misschien? Enfin, beter ten hele verkeerd dan ten halve bezwaard.

We gingen ons niet aanstellen vandaag, want ons loopwerk heeft een dipje. We doen alleen de Gardens in Alnwick. Die mogen er zijn: met bijna kermis-achtige attracties en een ruim bemeten horeca-paviljoen, met bewegende waterwerken en hoempa-orkest, met een doolhof van bamboe en een formele tuin waar je vanwege de ver doorgevoerde symmetrie en de bewolkte hemel ook heel aardig kunt verdwalen, en een boomhut waar je in kunt trouwen, I kid thee not. Wij raadpleegden onze bronnen, zojuist aangeschaft bij de ingang, en kozen ons een route over het horeca-terras, waar minuscule led-lampjes tussen de tegels straalden, naar het bamboe-labyrinth. Daar was slechts één toegang, in en ook uit, dus ik was in één seconde klaar, maar dat was niet sportief, dus Jolande en ik sjokten nog geruime tijd achter elkaar aan. Die bamboes groeien daar nog dichter bij elkaar dan bij Rita, je kon er niet doorheen kijken. Woekeraars, dat wel, dus niks meegenomen. Voort, omhoog gaand onder enorme rozenbogen, rustig klimmend via de Rose Garden (zie helemaal bovenaan) naar de formele perken bovenaan, ook met rozen, en dan weer terug omlaag. Nu langs de waterpartij, die met geen pen te beschrijven is omdat je papier nat zou worden. Grote spuitfonteinen stoppen steeds tot er weer allerlei opgewonden jongetjes op het kletsnatte wegdek eronder gaan dansen; dan beginnen ze weer te spuiten, stiekem stil maar erg waterig. Wheeee!! Look Mummy! I’m a Halichoerus grypus!! De capuccino was goed, en een enkele cheese scone was genoeg. We deden nog een wandeling om de buitenkant van de Gardens en vonden de poelepetaten (Numida meleagris) erg lelijk en het Castle erg groot. We hebben er foto's van, maar die kom je later maar eens bekijken. Ik blijf niet aan de gang.

Naar Cragside. Dat werkte beter: er stond een bordje langs de weg. Geen gezeik over parkeergeld: wil je de tuin of het huis èn de tuin? We’ll have the whole nine yards, please. Da’s dan dertig pond, thank you Sir, just follow the signs to the parking area. The house is amazing, and the lakes at the back are especially stunning today, and highly recommended.
Mr. Armstrong, die dit geheel liet bouwen, was een echte pionier in de electrotechniek; Thomas A. Edison mag zich posthuum nog wel even achter z’n oren krabben. Hier werkte het eerste electrische licht op de eerste waterkracht-generator op onze planeet. Het personeel had een lift op waterkracht om steenkool en heet water naar de kamers te zeulen, electrische bellen (100 jaar eerder dan dat rare bord uit de Haere dat mijn hobby-hok ligt te verzieken) en gongen als het diner er aan kwam. Zelfs een soort vaatwasmachine. Warm en koud stromend water, gespoelde WC’s, een Turks bad, vloerverwarming: het huis was destijds beroemd als The Modern Magician’s Palace. Meneer Armstrong deed ook nog zaken, jawel, in hydraulica en schepen en wapens en zo, en hij was een dusdanig goede salesman dat hij een oorlogsschip verkocht aan de koning van Afghanistan, een land dat niet aan zee grensde. Hij kreeg twee Engelse koningen op bezoek en ging zelf in het dorp in een herberg slapen omdat alle bedden in Cragside bezet werden door de hofhouding. Enfin, maak het verhaaltje zelf af en kleur de plaatjes. Wij liepen braaf door het huis, dat vele malen was uitgebreid, steeds weer door vooraanstaande architecten, en we waren onder de indruk. Je wilt het zelf niet in huis hebben, maar hier is het prachtig.
De tuin eromheen ligt op steile hellingen (het geheel heet niet voor niets Cragside), en de belangrijkste plant is de rhododendron, en die was uiteraard uitgebloeid, maar het was desalniettemin imposant. Je rijdt er in je eigen auto een rondje van 10 km doorheen en stopt hier en daar bij een stuwmeertje en zo. Water voor de slimme uitvindingen in het huis, denken we. Tenslotte nog even kijken naar die waterkrachtcentrale, die als kern een Archimedes-schroef heeft. En dan terug naar onze B&B.
Daar wordt voor ons gekookt, overheerlijk lam met muntsausjes, nieuwe aardappels, slabonen, peultjes, jonge broccoli, en een dessert van kruisbessen (gooseberries) in cream. Mjam.