Wasdag

De bergen zijn gekrompen in de was, vooral aan de bovenkant; er zijn nu alleen nog heuvels over. Dat wordt dus geen bergbeklimmen vandaag. Er zijn gelukkig alternatieven, zoals het King-Kong climbing center en andere sportieve uitspattingen. Als je Keswick in wandelt, langs een rare kauw met witte veren waar zwarte horen te zitten, kom je om het andere pand een outdoor sports winkel tegen, met van die stevige schoenen, wandelstokken, rugzakken, slaapzakken, kleding die vooral waterbestendig is en wat je nog maar meer kunt bedenken om buiten nodig te hebben. Wij kiezen voor onderwatersport. Daar regent het in elk geval niet, en je hebt geen last van de wind. We gaan naar het aquarium in Maryport. Daar zijn gillende kindertjes, roggen die je kunt aaien (en dus word je echt een beetje nat), prachtige kwallen, zeepaardjes, zeeanemonen, zeekatten, zeeëgels en héééél veel vissen in allerlei kleurtjes en maatjes. Ze hebben er zelfs haaien, maar dan wel kleintjes. Tegen de tijd dat ze de beesten gaan voeren lijkt het ons tijd om op te stappen. We willen niet als visvoer dienen en die kommeralen lijken ons niet gezellig.
Van de vissen naar de vogels. Per slot van rekening stammen de vogels volgens de evolutietheorie van de reptielen af, en de reptielen zijn begonnen als aan-wal-kruipende vissen, dus dat is een mooi vervolg van de dag. Er zouden hier visarenden moeten zijn, met een echt uitzichtpunt, een Osprey View Point. Onze B&B doneert zelfs aan het visarendenproject, en wij doen daar uiteraard aan mee.
Visarenden zijn zeldzaam hier. Er wijzen bordjes naar toe. Ze zijn blijkbaar een aardige omweg waard. Het is even zoeken, want de bordjes verkleuren spontaan van geel naar groen en dus zijn we de weg kwijt. Maar uiteindelijk lukt het. We vinden een uitspanning in een verbouwde zaagmolen, die tevens dienst doet als startpunt voor een hele waaier van wandelingen, waaronder die naar de visarenden. En uiteraard bevindt zich dit alles dicht bij het bijna onontkoombare oude huis en de niet-te-vermijden mooie tuin. We lunchen met broodjes en soep en gaan op verkenning.
De visarenden wonen kennelijk hoog op de berg: je kunt ze bekijken door telescopen, gratis beschikbaar op een ‘lower osprey view point’ dat 20 minuten steil omhoog lopen vereist. De echte fanatici klimmen nogmaals 20 minuten langs het voetpad omhoog en kijken door andere gratis optieken vanaf het ‘upper osprey view point’. Vreemd, daar is geen water, maar toch wijst het wandelpad daarheen.
Ruim twintig minuten steil omhoog! Dat hadden we ook in dat King-Kong climbing center kunnen doen. Ik haak af en besluit een boekje te gaan lezen in de auto. Germen start dapper de barre tocht omhoog. Na 10 minuten is hij terug. Hij ziet er van af. Het is nat, er is geen zicht, je kunt geen foto’s maken van die beesten, wat zal je je dan uitsloven? We houden het bij een donatie voor het project en wensen de visarenden veel geluk voor de toekomst.
Er zijn nog meer attracties in dit mooie gebied. Ik heb vanochtend ontdekt dat er hier een spiksplinternieuwe whisky stokerij is. Daar moeten we meer van weten en mogelijk meer van proeven. Gezien het financiële belang is dit object aanzienlijk eenvoudiger te vinden dan de visarenden. Er is een rondleiding met mooie roodkoperen ketels zoals het hoort: ze dragen de namen van de echtgenotes van de hogere bazen en hebben ook de bijpassende vorm, met een breed bekken en een smalle taille en een zwanenhals in een elegante bocht. Daar komt de ware geest uit tevoorschijn. Die moet dan worden afgekoeld, vanwege teveel passie, je weet wel. De hartstocht vindt haar weg dan naar tweedehands eikenhouten vaten. Die vaten hebben sherry of bourbon bevat; deze dranken moeten in nieuwe vaten, whisky juist niet. Whisky is zulk een ellendig bocht dat de vorige bewoner van het vat te hulp moet komen. Het mag ook een oud portvat zijn, of een madeirafust, maar in hemelsnaam geen nieuw eikenhout; daar wordt het nog erger van. Je mag alles door elkaar mengen om je eigen unieke whisky-soort te scheppen. Als je daar maar minstens drie jaar over doet. En als je dan wilt gaan bottelen, komt er een meneer van de Accijns. Cheers!
Doel van de pasgeboren destilleerderij is om single malts te gaan maken (en om zo een onfatsoenlijk vermogen te gaan verdienen, maar dat terzijde). Je kunt een vat kopen als je dat wilt, maar omdat het er pas afgelopen jaar in is gegaan kan het nog even duren voor je er van kunt gaan genieten. Sterker nog: als het met die hartstocht niet een beetje opschiet, zou het best kunnen dat het eindproduct pas op dronk is als jij van de dokter….. nou ja, niet aan denken.
Intussen maken ze blends van whisky’s die ze elders kopen. Je moet ergens je geld aan verdienen, toch? Verder kun je altijd nog proberen wat toeristen te lokken en die dan een paar flessen te verkopen (of misschien zelfs een heel vat?). En ze maken gin en wodka, van pure alcohol en kruiden. De fabriek hoeft immers niet stil te staan, en zo’n productiegang duurt maar een paar dagen! We mogen het allemaal proeven. Volgens Germen is de whisky heel acceptabel, en dus wil hij wel een flesje. Ik geloof hem graag (wat betreft de acceptabele smaak), hij gaat z’n gang maar, we zijn op vakantie. Zo gaat het dus met die toeristen, en zo verdient de destilleerderij dus zijn geld. Het verhaal dat we te horen krijgen, bevat de nodige grappen en de nodige opschepperij en de nodige traditionele bijgeloof-elementen, en het houdt ons aangenaam bezig.
Dan nog wat boodschappen in Keswick tussen heel veel medetoeristen. Germens sokken zijn, in tegenstelling tot de bergen, niet gekrompen in de was en zakken steeds af, want het elastiek is overleden. Maar ook daar is een oplossing voor in dit schone stadje.
We eten tenslotte tien huizen verderop, en het is er werkelijk voortreffelijk, evenals de Fleurie. Cheers!