De mist in en naar de kermis
Door: Germen
Blijf op de hoogte en volg Germen en Jolande
28 Juli 2015 | Verenigd Koninkrijk, Grange-over-Sands
Vanwege logistieke verwikkelingen kunnen we niet meteen uit Keswick wegsjeezen naar ons volgende adres, dus na enig beraad kiezen we voor een dagtochtje door de omgeving, met een uitstapje naar de hoogste pas. Eerst nog even suiker kopen en eten voor onderweg, want Jolande heeft een supermarkt gezien toen ze gisteren nog even was gaan sjoppen.
Het Lake District stikt van de Lakes, en we kiezen een smal en stil weggetje langs wat oevers. Aan de overzijde komt een fraaie waterval in trappen omlaag. Verder is het er zeer grijs, zeer stil, en behoorlijk klef. Je ziet gewoon hoe zo’n meer vol stroomt, druppel voor druppel. Zelfs de stenen hebben last van vochtuitslag. We ontdekken een informatiebord en leren dat het meer sinds 1873 vol zit met drinkwater, dat alleen nog gefiltreerd en ontsmet hoeft te worden. Genoeg voor 7 miljoen huishoudens. Er zwemmen alleen vier Grote mantelmeeuwen in, dus dat proef je vast niet. Het gezwollen taalgebruik doet een beetje denken aan de beschrijving van het water waar die stokerij z’n whisky van maakt. Koffietijd kwam, we vonden een rustieke inn die al sinds 1832 reizigers ontvangt.
Over de bergpas, waar een handjevol huisjes de naam Kirkstone delen. Eerste versnelling, en hopen dat er geen tegenliggers zijn. Grijze Herdwick-schapen met witte koppen. We komen in de wolken, en net op deze grens is het uitzicht prachtig dynamisch. Opvallende vogeltjes, daar boven, die parmantig op de stenen muurtjes zitten en ongetwijfeld roepen dat het hier allemaal van hun is en privé en bezet en artikel 461 WvS en of we maar willen opzouten. Dat doen we uiteindelijk, maar eerst even een foto graag. Dan weer net zo steil omlaag, want het is hier boven te kil om buiten de auto te eten.
Een ander, veel kleiner, spiegelglad meertje biedt ons een picknick-plek voor broodjes met cheddar en een public footpath voor een korte wandeling. Er groeien allerlei planten in de bomen, zo vochtig is het hier (voor de botanici onder ons, zoek de verschillen). Dat van die week zonder regen, Hannes, dat klopt: dat heb je hier zelden. De rust is wederom om te snijden, zelfs de fijne motregen is volkomen geruisloos.
Nu kunnen we terug naar Keswick, achter die logistieke verwikkeling aan. Die blijken afgewikkeld te kunnen worden, en tevreden richten we de neus van de Octavia naar het Zuiden. Langs het Windermere. Meenden we dat Whitby vol toeristen was? Keswick druk op zondag? Nou, daar was het maar akelig saai en stil. Nee, dan Windermere. Op de Alpe d’Huez is het niet drukker geweest als de Tour langs kwam. En er is hier maar weinig ruimte tussen de steile bergwand en het peilloos diepe water, dus de staatjes zijn smal, de bochten scherp, trottoirs afwezig, en de voortgang dus traag. We hebben al lang begrepen dat Engeland ongeschikt is voor campers. Opgelucht en zonder krassen of deuken laten we Windermere achter ons, en volgen de per e-mail ontvangen aanwijzingen van onze gastvrouw en gastheer naar hun heerlijk afgelegen locatie.
Het blijkt een oud stenen huis te zijn met witte muren, met een aangebouwd gedeelte er achter, maar Cate leidt ons daar helemaal niet naar toe. We lopen over knarsend grind door een opening in een enorme heg en treffen een houten tuinhuisje waarin bedden en een keuken en een badkamer, en ernaast een originele authentieke echte ronde Mongoolse Yurt, die helaas vorig jaar in een storm vrijwel geheel verloren ging maar die door de plaatselijke timmerman van geheel ander materiaal in ere is hersteld. De deurpartij is nog als vroeger, en nog wat stukjes hout met de Mongoolse decoratie, en een aantal meubels, en er is zo’n guirlande van gekleurde vlaggetjes buiten, dus de sfeer is nog intact. Het is er heerlijk. Met de electrische kachel aan. Buiten is een prachtige tuin, maar die bewaren we voor morgen.
Aan één ding hebben we niet gedacht, zodat we nu wel redelijk snel naar het dorp zullen gaan, waar ze het wel zullen schenken. En je moet toch ook eten, nietwaar?
Het Lake District stikt van de Lakes, en we kiezen een smal en stil weggetje langs wat oevers. Aan de overzijde komt een fraaie waterval in trappen omlaag. Verder is het er zeer grijs, zeer stil, en behoorlijk klef. Je ziet gewoon hoe zo’n meer vol stroomt, druppel voor druppel. Zelfs de stenen hebben last van vochtuitslag. We ontdekken een informatiebord en leren dat het meer sinds 1873 vol zit met drinkwater, dat alleen nog gefiltreerd en ontsmet hoeft te worden. Genoeg voor 7 miljoen huishoudens. Er zwemmen alleen vier Grote mantelmeeuwen in, dus dat proef je vast niet. Het gezwollen taalgebruik doet een beetje denken aan de beschrijving van het water waar die stokerij z’n whisky van maakt. Koffietijd kwam, we vonden een rustieke inn die al sinds 1832 reizigers ontvangt.
Over de bergpas, waar een handjevol huisjes de naam Kirkstone delen. Eerste versnelling, en hopen dat er geen tegenliggers zijn. Grijze Herdwick-schapen met witte koppen. We komen in de wolken, en net op deze grens is het uitzicht prachtig dynamisch. Opvallende vogeltjes, daar boven, die parmantig op de stenen muurtjes zitten en ongetwijfeld roepen dat het hier allemaal van hun is en privé en bezet en artikel 461 WvS en of we maar willen opzouten. Dat doen we uiteindelijk, maar eerst even een foto graag. Dan weer net zo steil omlaag, want het is hier boven te kil om buiten de auto te eten.
Een ander, veel kleiner, spiegelglad meertje biedt ons een picknick-plek voor broodjes met cheddar en een public footpath voor een korte wandeling. Er groeien allerlei planten in de bomen, zo vochtig is het hier (voor de botanici onder ons, zoek de verschillen). Dat van die week zonder regen, Hannes, dat klopt: dat heb je hier zelden. De rust is wederom om te snijden, zelfs de fijne motregen is volkomen geruisloos.
Nu kunnen we terug naar Keswick, achter die logistieke verwikkeling aan. Die blijken afgewikkeld te kunnen worden, en tevreden richten we de neus van de Octavia naar het Zuiden. Langs het Windermere. Meenden we dat Whitby vol toeristen was? Keswick druk op zondag? Nou, daar was het maar akelig saai en stil. Nee, dan Windermere. Op de Alpe d’Huez is het niet drukker geweest als de Tour langs kwam. En er is hier maar weinig ruimte tussen de steile bergwand en het peilloos diepe water, dus de staatjes zijn smal, de bochten scherp, trottoirs afwezig, en de voortgang dus traag. We hebben al lang begrepen dat Engeland ongeschikt is voor campers. Opgelucht en zonder krassen of deuken laten we Windermere achter ons, en volgen de per e-mail ontvangen aanwijzingen van onze gastvrouw en gastheer naar hun heerlijk afgelegen locatie.
Het blijkt een oud stenen huis te zijn met witte muren, met een aangebouwd gedeelte er achter, maar Cate leidt ons daar helemaal niet naar toe. We lopen over knarsend grind door een opening in een enorme heg en treffen een houten tuinhuisje waarin bedden en een keuken en een badkamer, en ernaast een originele authentieke echte ronde Mongoolse Yurt, die helaas vorig jaar in een storm vrijwel geheel verloren ging maar die door de plaatselijke timmerman van geheel ander materiaal in ere is hersteld. De deurpartij is nog als vroeger, en nog wat stukjes hout met de Mongoolse decoratie, en een aantal meubels, en er is zo’n guirlande van gekleurde vlaggetjes buiten, dus de sfeer is nog intact. Het is er heerlijk. Met de electrische kachel aan. Buiten is een prachtige tuin, maar die bewaren we voor morgen.
Aan één ding hebben we niet gedacht, zodat we nu wel redelijk snel naar het dorp zullen gaan, waar ze het wel zullen schenken. En je moet toch ook eten, nietwaar?
-
29 Juli 2015 - 12:13
Rita Schoemaker:
Hoi, Germen en Jolande
Vandaag voor het eerst even tijd om jullie reisverslagen te lezen.
Het ziet er allemaal mooi uit, en de foto,s zijn geweldig om te zien.
Zo reizen we ook een beetje met jullie mee.
Zo te zien hebben jullie ook veel regen net als hier, heb ik even de tijd om de tuin in te gaan,
regent het weer met bakken uit de lucht.
Maar dit weekend hebben ze ons de zomer belooft, hopelijk is dat voor jullie ook zo.
Geniet nog lekker van jullie vakantie, en we zien jullie mooie foto,s tegemoet.
Liefs van Joop en Rita -
29 Juli 2015 - 12:27
Henriët:
Prachtig die (nog niet) vallende drup en die boom met en zonder mist. Dit is wat je noemt pakkende journalistiek. En korstmossen als lindebomen.
En die yurt met Ikea lampen is ook quite interesting. Ik heb net geleerd dat je dat niet moet zeggen omdat Engelsen dat interpreteren als doodsaai. Dus dit is de laatste keer dat ik dat durf te gebruiken.
-
29 Juli 2015 - 16:01
Liset:
Germen, Jouw beschrijvingen maken alleen maar nieuwsgierig? Welke logistieke beslommeringen. Hoe heet het vogeltje. De yurt met IKEA lampen, dat is voor mij een feest van herkenning. Zelfs in Turijn zijn we even de IKEA ingesjeesd.
Jet heeft blijkbaar hetzelfde artikel in de krant gelezen als ik, over de interpretatie van Engels, of zij wist dat allang. :-).
Hou ons op de hoogte!!
L. -
30 Juli 2015 - 23:58
Germen En Jolande Postma-Schoemaker:
Die beslommeringen zijn nu voor de helft geheel afgewikkeld, de andere helft moe nog, dus nog even de tanden op elkaar. Het vogeltje is/was geen Paapje, zelfs geen juveniel en ook niet in de rui. Wat ga je in vredesnaam in Turijn kopen? Een Fiat 500? Hoe denk je die mee te nemen, in je binnenzak? Bovendien vind je die niet bij de IKEA. How utterly boring. -
31 Juli 2015 - 14:29
Hannes:
Tapuit, dat ziet een kind!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
