In de watten

De tuin van Val en Malcolm is fraai, met een mooie vijver, en veel moestuin waar Malcolm erg zijn best doet; dit levert de heerlijkste bessen en groentes op. We worden hier vreselijk verwend. Val is erg voor duurzaam en energie-zuinig, en werkt samen met andere mensen om de verspilling en de vervuiling van de wereld te bestrijden. Niet door allerlei rare acties zoals Greenpeace of zo, of door vreemde vegetarische eetgewoontes, maar op veel kleinere schaal, van mens tot mens, van klant tot winkel, van burger tot gemeenteraad. Waarom appels in piepschuim en krimpfolie als er ook bakjes van maiszetmeel zijn, die bij de compost kunnen? En intussen kookt ze de lekkerste maaltijden.
Het is stralend weer. Na een tamelijk langzame start neemt Malcolm ons mee naar de plaatselijke wetlands, en legt ons uit hoeveel geld en dus macht de Engelse vogelbescherming heeft. Die kopen gewoon een moeras vol vogels en alle andere mooie natuur, en voorkomen zo dat het een nieuwbouwwijk wordt. De overheid hoeft geen geld uit te geven maar alleen het bestemmingsplan overeind te houden. Hier is een soort centrum met parkeerplaatsen en een winkel vol vogelknuffels en bekers en boekjes en verrekijkers. Er lopen wandelpaden naar een flink aantal van die kijkhutten, je weet wel, en er is een mooie nieuw uitkijktoren.
Helaas is men voor de eerste uitkijkpost riet aan het maaien, met luidruchtige bosmaaiers, dus van vogels is even geen sprake. We rijden naar een andere, dicht bij Morecambe Bay, dus met brak of zout water en heel andere vogels. Hier zien we van alles, waar ik U niet mee zal vermoeien. Op de terugweg stoppen we in Malcolm’s favoriete ‘watering hole’ voor koffie in de zon.
’s Middags doen V en M een dutje. Jolande heeft weer genoeg gelopen – het ging goed – dus ik trek er alleen op uit, naar weer andere kijkhutten. De mannen met de waadbroeken en de bosmaaiers komen me tegemoet als ik het wandelpad naar de laatste hut insla. Ik vertel ze dat ik respect heb voor hun werk in de diepe modder. De jongste lacht er een beetje om. In de kijkhut zit een echtpaar uit Southport. Ze praten in een dik dialect over vogels en andere zaken, ik kan vijf van de zes woorden verstaan. Ze hebben kennelijk met de rietmaaiers gepraat. Het maaien is van daarginds naar hier gekomen – ze doen overal wat kleine stukjes - en nu zijn ze klaar. De kijkhutten worden opgelapt en ook vervangen door nieuwe. Volgende week wordt er een voederplank opgesteld bij een andere hut, met fijn split er op: baardmezen zoeken naar hoekige kleine steentjes, die ze doorslikken zodat ze in hun maag kunnen helpen met het fijnmalen van hun voedsel. Vogels hebben geen verstandskiezen. Ja, en de oudste van de twee rietmaaiers werkt hier nu als vrijwilliger nadat hij het 30 jaar betaald heeft gedaan. Hij weet echt alles over vogels en over dit gebied. Ik meld dat ik het een erg ondiepe plas vind, in ons gezichtsveld, want de grondeleenden kunnen overal bij de bodem als ze hun achterste omhoog kiepen. Dat klopt: het waterpeil is opzettelijk verlaagd, want dat stimuleert bepaalde plantengroei, en als het straks weer hoger wordt, is het gebied meer geschikt voor roerdompen. Ik geloof het allemaal graag. Oh look, a Marsh harrier! Aren’t we lucky!
Ik kom nog net op tijd thuis voor het eten.