English country life.

We zijn de was vergeten gisteren. Die is vannacht weer nat geregend. Ik had munt willen plukken bij de vijver, maar zie er van af gezien het onmatig hoge vochtgehalte buiten. Dan maar zwarte thee. Wij zijn wakker ruim voor onze gastheer en gastvrouw. Germen zoekt namen bij zijn nieuwste plaatjes, ik vermaak me met een kleurplaat uit het boek dat ik van Liset kreeg. Als Val en Malcolm wakker zijn gaan we rustig ontbijten en drinken meer thee. De regen houdt van lieverlee op, je kunt niet altijd blijven dreinen, zelfs niet in Engeland. Vandaag is het vrijdag en dus marktdag. Met z’n allen dus in de auto naar een nabijgelegen stadje waarvan ik de naam alweer vergeten ben, maar dat een plaatselijk marktje heeft met twee groentekraampjes, een rommelkraam, één met vis en één met vlees en worst, plantjes voor de moestuin, lampen en snoep en iets voor diervoeders. Daarna ben je wel uitgepraat. Er moet nog iets in de supermarkt gehaald worden en dan is het tijd voor koffie. Een korte trip naar een parkje met een eeuwenoude brug over de rivier. Tot halverwege de vorige eeuw was het ding gewoon in gebruik, maar het toenemende verkeer maakte dat hij te smal was en een bottleneck. Er ligt nu een nieuwe brug naast, de oude is alleen nog voor voetgangers en fietsers. Hij ziet er uit alsof hij nog wel een paar eeuwen mee kan. Vlakbij is een stroomversnelling die schuim op het water creëert. Het maakt steeds wisselende patronen.
Val en Malcolm nemen ons vervolgens mee naar Kirkby Lonsdale, een prachtig oud stadje. Deze naam is duidelijk wel de moeite van het onthouden waard. Malcolm zoekt een parkeerplaatsje en gaat op een terrasje zitten, terwijl wij een wandeling maken door het stadje. Een oude kerk met “Norman” toren en ramen, een dito kerkhof, een prachtig uitzicht over de rivier de Loone, waar Lancaster naar vernoemd is. Dit uitzicht is geschilderd door Turner. Dan terug via hele smalle steegjes met als plaveisel nog de oude afgeronde stenen. Het zijn geen kinderkopjes, daar zijn ze te smal voor. Maar ze zijn wel heel erg oud en afgesleten. De huizen hebben kleine voortuintjes voornamelijk opgebouwd uit potten waar de bloemen aan alle kanten overhangen. Meer plek is er niet voor de alom tegenwoordige Engelse hobby.
Het mysterie van het gele bordje bij Kirkstone wordt opgehelderd: er had nog een sticker op gemoeten. We hadden het kunnen weten: parkeren is een teer punt in Engeland.
We lunchen in een oude inn met een open kolenvuur. Het gebakken broodje blijkt een vrij groot broodje vol met kaas en ander lekkers en vervolgens opengeklapt gegrild. Dubbel geklapt wil niet want dan past de vulling er niet tussen. Daarbij komt dan nog de nodige hoeveelheid van tenminste 5 verschillende salades. Heerlijk, maar duidelijk te veel.
Er wordt een antieke stoel gekocht uit ongeveer 1850 om het viertal antieke eetkamerstoelen te completeren. Val en Malcolm waren er al jarenlang naar op zoek. Met wat passen en meten blijkt het ding op de achterbank te passen met Val en mijzelf er nog naast. Germen krijgt een deel van de boodschappen op schoot. Daarmee is het boodschappen doen wel voorbij. De stoel blijkt perfect te passen bij de andere drie. De overblijvende stoel wordt onmiddellijk verbannen. Tea in the garden room. Germen wil opnieuw op vogeljacht, ik help frambozen plukken voor het avondeten. Wat teveel is gaat in de vriezer. Foto’s kijken van het vorige huis, Val en Malcolm doen een dutje, ik haal de was binnen; het is keurig droog, en dankzij het hangen in de regen en vervolgens weer opdrogen is het zo glad alsof het gestreken is. Germen heeft weer schone groene T-shirts.
Buiten schijnt intussen de zon, tijd om daar weer van te gaan genieten. Je weet maar nooit hier.
Germen is terug naar die kijkhut waar ze gisteren aan het rietsnijden waren. Nu is de rust weergekeerd, en er trippelt en waadt en zwemt weer van alles. Niet teveel foto’s Germen! De mensen hebben het wel gezien, al die twieters en snaters en waterrallen.