Zondag 21 mei: Bad Gottleuba.

We zijn allebei vroeg wakker. Blijkbaar is het tijd om op te staan en zijn we klaar om te vertrekken. We pakken onze spullen in, ontbijten rustig en zijn om kwart over acht helemaal klaar. Tante Nella en oom Zoltan zijn ook al wakker. We drinken samen nog een kop koffie en zijn er dan echt klaar voor. Groeten aan moeder, en aan Henriëtte en Hannes, en iedereen houdt zich groot. Een goede kans dat we elkaar voor het laatst hebben gezien en we weten het allemaal. Zo gaat dat.
We hebben ons voorgenomen om tot boven in Tsjechië te rijden, dat is mooi genoeg voor één dag. Zeker omdat de eerste twee uur toch echt binnenwegen zijn. In Slowakije hebben we een autobaanvignette nodig. Dat gaat electronisch, zoals in Hongarije. Het gaat maar om een stukje van zo’n 80 km, maar we willen niet over de binnenwegen en het kost 10 Euro. Dan door naar Tsjechië. Volgende autobaanvignette, maar nu één die op de autoruit moet worden geplakt, zoals in Oostenrijk en Slovenië. ’s Lands wijs, ’s lands eer zullen we maar denken. We gebruiken het grootste deel van de Tsjechische kronen om dieselolie te kopen en zijn dus vrij om te doen wat we willen. De acacia’s zijn inmiddels ingeruild voor eindeloze velden bloeiend koolzaad. Ook mooi. Het is zondag en de snelwegen zijn beter dan we hadden verwacht. Omdat het wel lekker opschiet besluiten we om door te rijden naar zuid-Duitsland. Op de kaart zie ik net over de grens een paar plaatsjes waarvan de naam wel gek klinkt. En zo rijden we de eerste afslag na de grens van de autosnelweg over een piepklein weggetje waar je geen auto’s wilt tegen komen naar Bad Gottleuba. Het is een officieel Kurort en een lief klein dorpje. We waren het helemaal eens zonder er veel woorden aan vuil te maken: vandaag wordt het een hotel. We doen niet eens moeite om een camping te zoeken. Het eerste het beste hotel is Gasthof Hillig, al 4 generaties gedreven door dezelfde familie. Ja, ze hebben een kamer en die kost 70 Euro inclusief ontbijt. Lijkt me prima. Is er ook synthetisch beddengoed? Even denken. Ja, er is een kamer met synthetisch beddengoed, maar dat is een appartement. Wil ik dat zien? Ik ga kijken. Mooie grote kamer, aparte slaapkamer en aparte badkamer. Zier er prima uit. Maar het kost, verontschuldigt zich de eigenaresse van het hotel, 80 Euro, omdat het twee kamers zijn. Vinden we ook best. We zetten onze spullen in de lift, drinken een biertje, lopen een ommetje door het verdroomde plaatsje, eten in het hotel voor bijzonder schappelijke prijzen, en gaan een spelletje spelen in ons appartement. Ruimte zat hier in onze “woonkamer”. Het is echter geen echt appartement, want er is geen kookgelegenheid, zelfs niet om koffie of thee te zetten. Dat zou teveel neringderving zijn voor het restaurant. Dus haalt Germen een fles wijn van beneden. Ik slaap onrustig. Te warm, maar als ik mijn benen buiten het dek steek krijg ik kramp in mijn voeten. Germen slaapt als een roosje. Mooi, want hij moet morgen rijden.
Noot vd redactie: We ontbijten buiten in de zon op het zeer verkeersluwe plein. Op het menu kun je lezen dat het hotel onder de Russen een commandopost was en dus volledig werd uitgewoond, en dat het in de DDR-tijd ook al weinig kans tot ontplooiing vond. Maar kennelijk was de ondernemingslust van de familie intact gebleven, en nu stond het gebouw er tip-top bij, met veel historische elementen die naderhand weer waren hersteld. Zeg maar: helemaal opnieuw ingebouwd. Op het plein stond een zuil met de officiële afstanden naar allerlei andere stadjes en dorpjes, gerekend in ‘postkoetsuren’, een overblijfsel uit de tijd dat de hele wereld hier onder Oostenrijk-Hongarijë viel. In dertig van die uren kon je naar Bratislava, exclusief stops voor frisse paarden, maaltijden, overnachtingen..... Wij hadden er een uur of vijf over gedaan.