Terug naar de kust en aan het werk

We nemen een schilderachtige omweg, want we hebben tijd zat. Eerst nog even wakker worden, thee, koffie, ontbijt, en het onderkomen poetsen. Zie je wel, nauwelijks tien uur en we kunnen vertrekken, met de hele dag nog vóór ons. Via Mi Wuk, Twain Harte, en Tuolomne City de bergen in. Daar vlak bij de grens met Yosemite National Park ligt Cherry Lake, daar is het vast erg mooi. O ja, en de tank moet nog even vol, waar doen we dat? Misschien weet die meneer, die daar een winkel aan het verbouwen is, wel waar een benzinepomp is. Bij het Casino, juist. Mooi. Dan nu dus de bergen in, want op de vlakte is het veel te heet. En vanaf dat meer loopt er een weg de bergen uit, dus dan laten we de tomtom, die wij Miepie noemen, de weg wijzen naar het hotel in Fremont.
Nou, het is mooi, daar aan het meer, al doen we er wel tot twaalf uur over om er te komen. We eten er onze boterhammetjes (al wéér door Jolande gesmeerd; gek is dat, zij en ik zijn toch haast aan elkaar gelijk, als je mijn diepgewortelde luiheid buiten beschouwing laat) en kijken er naar vogeltjes want bloemetjes zijn er niet. Eén Junco, één kraai, één gaai, één roodkopgier, het houdt niet over. O, wacht: daar vliegt een witkopdeur! Schieten! Schiet dan toch! Goed zo! Kijk, hij gaat boven in een boom zitten! En hij piept! Wat zou hij bedoelen? Het broedseizoen is toch echt voorbij. Misschien is het geen hij maar een zij. Misschien vliegt ze straks verder, dan kan ik nog een keer schieten.
Maar nee, de deur m/v blijft in die boom zitten te piepen, en we moeten verder. We laten Miepie de weg wijzen en slaan linksaf richting Fremont, zoals gepland. Volgens Miepie, die altijd even moet nadenken, zullen we om 17: 19 het hotel bereiken. De weg is hier en daar mooi onderhouden, en we vorderen gestaag. Af en toe doet Miepie er een minuut af, aangezien we sneller vorderend an zij had berekend. Dat is een beetje onverwacht, maar een gegeven paard… Dan zegt Miepie opeens dat we moeten omkeren, en ze doet er weer een minuutje af. Omkeren? Is ze nou helemaal van de ratten besnuffeld? Dóórrijden! Nog enkele malen wil ze dat we rechtsomkeert maken, dan opeens meldt ze dat we het hotel om 18:45 zullen bereiken en dat we gedeeltelijk over onverharde wegen zullen rijden. Wij stellen vast dat ze nu een nieuwe route heeft bedacht, en dat ze denkt dat die meer tijd gaat kosten vanwege onverharde stukken. Nógmaals wil ze dat we omkeren, maar wederom weigeren wij. De minuten vliegen ons om de oren, en als we na enige tijd uit de bergen zijn, geeft Miepie aan dat we om 17:15 het hotel zullen bereiken. Van onverharde wegen is geen sprake geweest. Wel waren er langs onze route, in de bergen, hele stukken afgebrand bos, en op een zeker punt een grote nieuwe betonmuur die kennelijk lawines moet tegenhouden. We kunnen er alleen maar naar raden: toen Miepie nog klein was, heeft ze geleerd dat er hier van alles fout is gegaan en dat je beter kunt omrijden. Maar wij zijn niet bang voor de grote wolf, want de zon schijnt. En we hebben een wegenkaart bij ons, en daar staat duidelijk een verharde weg op.
De vlakte is groot en heet, maar de alsmaar toenemende drukte op de weg wordt veroorzaakt door mensen die ons tegemoet komen, dus we rollen lekker door, zodat Miepie’s voorspelling zo ongeveer op de minuut nauwkeurig uitkomt. Jolande’s collega, die samen met haar aan het werk gaat morgen en overmorgen, is reeds in het hotel, en ze weet al dat er straks een happy hour zal zijn met BBQ, in de tuin. Dus we vallen weer eens met onze neus in de boter. Sommige mensen zijn voor het geluk geboren. Proost!