Mixing with the locals

Gisteren heb ik tegen onze gastvrouw Joni gezegd dat ik mijn geld terug wil als ik geen witkopzeearend te zien krijg. Nou, vanochtend kwam het in orde. De vogel stopte ter hoogte van de buren, in een dicht bebladerde boom, maar zijn witte kop was zichtbaar. Later kwam hij nogmaals langs, en nu kon ik zijn achterkant fotograferen. Geen geld terug dus.
Er is een parade, vandaag, een optocht, hier in het dorp Pacific City. Goede doelen, verkiezingskandidaten, oude tradities, alles en iedereen kan deelnemen. Maar het thema is Dory’s. Een dory is een vissersbootje, en er worden er een aantal voorbij gesleept achter pick-up trucks want daar zijn ze juist groot genoeg voor. Het verband met de visserij als broodwinning is nergens zichtbaar, maar ze zijn wel leuk versierd. Amerika heeft tradities maar geen historisch besef. We don’t know what this is about; we just do it every year.
Nadat we door onze gastvrouw Joni naar een plekje langs de route van de optocht zijn gereden, laden we zes klapstoelen uit haar auto. Op drie er van leggen we een flesje drinkwater om ze bezet te houden. Jolande en ik gaan nog een half uurtje het strand op, dan gaat het beginnen. Eerst vier marinemannen, twee met geweer, twee met vlaggen, van de VS en van Oregon. We gaan er voor staan. Daarna komt de rest langs, we gaan weer zitten, en er wordt met snoep gestrooid. Voor de kleintjes is dat geweldig; een goeie traditie lijkt op Sinterklaas. Zie de foto’s. Vlak langs de parade, zich niets aantrekkend van alle drukte, loopt een moederhert met twee kleintjes. Ze lijken zich niets van de herrie aan te trekken.
Joni rijdt ons naar het huis van een vriendin. Dit pand is bijna 100 jaar oud en één van de oudste huizen van Pacific City. Vier kerels lieten het bouwen, als zomerhuisje van waar uit ze gingen vissen. Later (toen ze verkering kregen?) werd het zaakje aangepast aan normale menselijke bewoning, nu zijn het vier kleine huisjes onder één dak. Lolita, de vriendin die er eentje bewoont, legt ons het één en ander uit. Zij beschikt in elk geval over historisch besef.
Dan naar huis, tuna-sandwiches eten en niet te veel doen. Ik merk dat ik moe ben van alle impressies. Niet alleen van vandaag, maar van drie weken vakantie in het buitenland. Misschien voelen de oplettende lezertjes er wel iets van, bij het lezen van dit dagverslag. Het zij zo.
We horen geraas bij de buren, en ik denk meteen: reciprozaag. Buurman Don is bezig zijn hele huis van een nieuwe buitenkant te voorzien. De oude buitenkant laat hij zitten, er komt een overnaadse laag namaak-houten planken omheen. Half houtvezels half cement, vrijwel onverwoestbaar, brandwerend, en overschilderbaar in de grijsblauwe kleur van de rest van het huis. Je kunt dit materiaal volgens mij nergens mee zagen behalve met een doorslijpschijf, maar dat is mijn zaak niet. Joni roept dat hij gezellig bij ons moet komen zitten met een biertje, en dat doet hij. We praten over zijn project en over de jeugd van tegenwoordig die niet weet wat hard werken is. Ik zeg maar niet te veel. Ik weet het ook niet. We laten Joni wat foto’s van ons huis en de tuin zien, per slot van rekening hebben we een computer en een back-up schijf bij ons. Het heeft nog wel eens nut. Nu heeft Joni weer weken iets om over te praten met de buren. Avondeten is de restjes die we nog hebben, en dat is teveel na alle goede zorgen die we hier hebben mogen ontvangen. Wat aardige woorden in het gastenboek. Afwassen, inpakken, afval weg, de normale dingen als je een huisje verlaat. Morgen is het vroeg dag. Misschien nog een vliegende witkoparend in alle vroegte? Zou mooi zijn.