Niks gedaan hier

Ochtend. Langzaam wakker worden. Jolande probeert me niet te wekken als ze het bed uit sluipt, maar dat is haast ondoenlijk bij zo’n lichte slaper als ik. Kalmpjes aan maar, de zon schijnt nog lang niet over de heuvels en het is nog akelig kil buiten. Verstandige vogels slapen nog, en uilskuikens en eenden zitten hier niet. En er staat niets op de agenda.
De lucht is helemaal blauw, dus toch maar overeind, warme kleren aan, koffie zetten, en in de zon zitten zodra het kan. Dat is eerst aan de Oostkant van het huis, waar ik de huiszwaluwen eindelijk fatsoenlijk in beeld krijg. Nog geen acceptabel plaatje. Geeft niks, er is tijd genoeg, vandaag wordt er bijna niets gedaan hier. De zon stijgt schuin opzij omhoog en schijnt ook over de beek, aan de Westkant. Daar is de deur van ons onderkomen, en binnen is meer koffie. Het is nog steeds heerlijk rustig.
Maar de vogels ontwaken genadeloos en onverbiddelijk, en ze hebben honger. Eigen schuld: de hele nacht hebben ze niets gedaan. Nou kunnen kolibries ’s nachts ook niks doen: ze zijn nachtblind en ze zouden teveel afkoelen. Daarom verschuilen ze zich bij het vallen van de avond op een zo warm mogelijk plekje, uit de wind en zo, en draaien hun thermostaat omlaag. Ze gaan in een soort winterslaap, waardoor ze veel minder energie verbruiken, en zo overleven ze de nacht. Maar, zoals gezegd, nu hebben ze honger. Ik hang (vreselijk idee) de suikerwaterbron op een beter plekje om de mini-vogeltjes te kunnen fotograferen, en dat vinden ze maar niks. Ze zoemen naar de oude plek, hangen daar eventjes bewegingloos in de lucht, scheldwoorden kwetterend met hun hoge snelle piepstemmetjes, en vliegen dan vlak over mijn hoofd, snorrend als te grote bromvliegen. Maar na een poosje beginnen ze dan toch te drinken. Nu blijkt er een ware tiran tussen te zitten, een hennetje dat alle andere bezoekers wegstuurt door boos op ze af te vliegen. Het gaat allemaal flitsend snel. Nog weer later is dit kennelijk niet meer nodig, en nu wordt er serieus gedronken, één kolibrie tegelijk maar zonder agressie. Er zijn minstens vier vrouwtjes; die zijn veel groener dan het enige mannetje dat ik zie, dat veel meer roodbruin van kleur is. Hij komt nogal apart op de foto. Niets aan te doen.
We gaan er toch maar eventjes op uit. Naar een quilt-winkel, in Cloverdale. Ik houd het best lang uit in deze zaak, zeker tien minuten, dan wandel ik een stukje buiten. Ik krijg één mus voor de lens, niks gedaan hier. Als ik terugkom, sluit Jolande juist een transactie. Mooie stofjes, veel kleur.
We rijden een rondje in de buurt, maar behalve een antieke brug, die eerst is gesloopt maar daarna weer opgebouwd op een andere plek, is er weinig te vermelden. We staan even op de tocht bij een boothelling. Thuis ontmoeten we de buren, van wie er eentje jarig is. Er is intussen getelefoneerd dat er een witkopzeearend langs komt vliegen, door het dal, boven de beek, op ooghoogte, zie een vorig bericht, maar we kijken veel te laat. Het beest komt echter terug, wordt me beloofd. Ik zit dus met mijn toestel op schoot bij de visite. Het beest komt echter helemáál niet terug. Maar het slaapt, zegt men mij, op een dooie boom bij een boothelling… Die hebben we bezocht. Een verlaten plaats met negatieve connotaties. Er stond een telefoonpaal waar geen draden meer aan zaten, en toch joelde de wind door draden. Ik kreeg een raar unheimisch gevoel; dit klopte niet. Ik keek om me heen. Drie meter verder stond nóg een paal, mét draden. Niks gedaan hier.