Terug naar de kust

Of hadden we dat al gehad? Geeft niks, het is toch dezelfde kust want er is er hier maar één. Een kust is, als je er goed naar kijkt, erg smal, en lijnvormig. Aan de ene kant het land, aan de andere kant in ons geval de Stille Oceaan. Het land heeft verschillende namen: Californië, Oregon, enz. Dat is historisch zo gegroeid, en nauwelijks interessant. Mensen hebben rode lijntjes op kaarten gezet, je weet wel. Gelderland, Overijssel, overal hetzelfde.
Het water, daar kun je geen lijntjes op zetten. Toch heeft het hier ook diverse namen: Grote Oceaan, Pacific, Stille Zuidzee. Hoe is dat gekomen? Laten we er een paar bronnen over raadplegen. Wikidinges: De Grote Oceaan is gevormd uit de superoceaan Panthalassa toen Pangea uiteenviel in Laurazië en Gondwana. De andesietlijn vormt de belangrijkste regionale grens in de Grote Oceaan. Hij scheidt het diepere stollingsgesteente van het centrale Pacifische bekken van de gedeeltelijk onderwater gelegen continentale gebieden met felsisch stollingsgesteente.
Nou, leuk, maar helpt niet. Fernão de Magalhães, de eerste Europeaan die de wereld rond voer (en meteen maar op de lastigste manier, westwaarts tegen de wind in) bereikte de onderhavige watermassa via de zeestraat bij de zuidpunt van Chili, met slecht weer, en na die passage viel de oceaan geweldig mee: el mar pacifico, de Stille Oceaan. Overigens noemde hij zelf de zeestraat Estrecho de Todos los Santos, Allerheiligenstraat. In het Spaans, zoals de oplettende lezertjes meteen hebben gezien, want Hernando de Magallanes was wel een Portugees, maar hij was slecht behandeld door Koning Manuel en dus wendde hij zich tot Koning Carlos. Later kreeg de doorvaart de naam van de man die hem ontdekte.
Okay, dus zodoende Pacific en Stil. En dat het een Grote oceaan was, werd ook al snel duidelijk. Columbus dacht in zijn onschuld dat hij naar het verre oosten voer toen hij de Bahama’s ontdekte; hij wilde schathemeltjerijk worden van de handel met China en de legendarische Molukken. Magellaan vond werkelijk de route daar naar toe, en het was een allemachtig eind zeilen. Later voeren er Spaanse galjoenen van Manilla naar Acapulco (en terug), beladen met alles wat het Verre Oosten te bieden had aan moois en duurs. Van 1565 tot 1815 voeren ze elk jaar heen en weer op de moesson en de passaat, en als een schip versleten was bouwden ze een nieuw schip, in de Filippijnen, altijd conform de bouwtekeningen die Madrid in 1560 had goedgekeurd.
Groot dus. Maar waarom Zuidzee? Nou, dat kwam door een oud constructiefoutje in Midden Amerika. Bijna iedereen denkt dat je door het Panamakanaal vaart in Oostelijke (naar ons toe) of Westelijke richting (naar China), maar dat is niet zo. Panama is een slangvormig staatje, en het kanaal loopt van de Caraïbische Zee in Zuidoostelijke richting naar de Stille Oceaan. Dus toen Vasco Núñez de Balboa op 25 september 1513 als eerste Europeaan vanaf de Panamese kust over de Stille Oceaan keek, keek hij naar het zuidoosten. Als hij ver genoeg had kunnen kijken, en in de toekomst, had hij São Paolo zien liggen, de huidige hoofdstad van Brazilië. Maar ja, de Aarde is rond en hij keek richting Alfa Centauri.
Zo, dat weten we allemaal weer, en Hilke is gerustgesteld: het gaat niet altijd over vogels. Sommige stukjes gaan zelfs niet over ons! Sommige stukjes gaan zelfs helemaal nergens over!!
Waar was ik ook al weer gebleven? O ja, de kust. Die bereikten we in Florence. Daar vloeit een rivier de zee in (niet de Arno), en daar moest even worden gestopt vanwege koffie en een estuarium met aequornithes. We keken verbaasd naar leden van de ondersoort Homo sapiens sapiens (uit het geslacht der primaten) die zich, geheel bedekt met slik, op handen en knieën over de drooggevallen modder voortbewogen, gravend naar lokale leeglopers van velerlei aard. Zelf bleven we, al koffiedrinkend, veilig en schoon op het droge, en Jolande fotografeerde heel verstandig vanaf een brug de bodem van de rivier.
Het middagmaal nuttigden we langs de kust. Daar loopt Highway 101, een begrip voor beginnende automobilisten, en tussen de 101 en de Pacific heeft de staat Oregon tientallen piepkleine beschermde gebiedjes in het leven geroepen. Op één ervan vonden we een picknickbank in de zon. Er hing mist langs de kust, net als in Californië, maar net niet boven ons.
Verderop was een rotspartij vol zeeleeuwen en zeehonden met een grote grot er bij. Men heeft een lift omlaag geboord en een gang uitgehakt om die grot te bereiken; door een bescheiden opening kijk je nu naar vogels en zeeleeuwen die zich hier in het schemerdonker ophouden. De duifzeekoeten vullen de lucht met hoge schrille kreetjes, de zeeleeuwen doen hetzelfde met hun slechte adem en hun grommend-jankende geblaf. Gelukkig zijn de zeeleeuwen ’s zomers bijna allemaal buiten. Daar konden we op ze neerkijken; zelfs ver boven hun rotspartij was de stank weerzinwekkend. Who needs sea lions? When you’ve smelled one you’ve smelled them all.
Ons volgende verblijf was nu dichtbij, dus we hadden tijd genoeg om het Oregon Coast Aquarium te bezoeken. Vissen, kwallen, zeesterren, krabben, zeeanemonen, zeehonden, zeeotters, enfin, noem maar op, vul maar in. Ook zeevogels, sorry, maar alleen plaatselijke. Géén pinguïns. Haaien zwommen over ons heen, nou ja, maak het verhaaltje zelf af en kleur de plaatjes.
Dan ons apartement, B&B, Sunset Retreat. Gebruik alle superlatieven die je kunt bedenken en nóg meer kleur. Morgenochtend komen de witkopzeearenden op ooghoogte langs vliegen, binnen handbereik. Scott is dan vertrokken: die werkt bij de brandweer en gaat een bosbrand helpen blussen aan de Columbia River, een flinke halve dag rijden naar het noordoosten. Hij is dit jaar al 40 dagen van huis geweest. We zullen Joli gezelschap houden bij het avondeten.