In ’t groene dal, in ’t stille dal

Na het bezichtigen van kastelen op steile bergen en genieten van weidse uitzichten vanaf hoge heuvels wordt het tijd voor een rustige wandeling langs een rivier in het bos. Geen geklauter, geen trappen, geen kille wapperende wind om onze oren. Jolande heeft al een geschikte rivier gevonden. The River Barle. In een folder. Parkeren op 500 meter van het water, ¾ mijl over een mild glooiend pad langs de ene oever, oversteken over een gewone brug, en ¾ mijl over een bijna vlak pad terug langs de andere oever. Totaal dus 3400 gemakkelijke meters.

De zon schijnt onderweg alsof het niet op kan. We ondervinden enige vertraging vanwege een veeroosterblokkade door een troep eigenwijze pony’s (Opzij gaan? Hoezo opzij gaan? Jolande moet de alternatieve poort open doen) en nog eentje door een trio ondeskundig poserende hoenders (geen goede foto, en het waren slechts fazanten. Hennen, ook nog).

“Pay and display” betekent dat je je nummerbord tikt op de toetsen van een centrale parkeermeter, vooruit betaalt voor een aantal uren parkeertijd, een bonnetje ontvangt, en dit bonnetje in je auto achter de voorruit plaatst zodat de bevoegde instanties kunnen zien dat je betaald hebt. Jolande gaat dit doen maar keert onverrichterzake terug: kapot, en of we drie pond in een collectebus willen doen. Hebben we niet: alleen biljetten van 20 pond, dus we staan gratis.

We hebben thuis de hele ochtend lui in de zon gezeten en eten dus nu eerst onze lunch, in de zon. Zonder extra trui en zonder regenjas gaan we vervolgens op pad. 500 meter steil omlaag (20-25%) naar de rivier. Over de brede en ondiepe stroom is een brug gebouwd, vermoedelijk tussen 1400 en 1600. Hij is 58 meter lang en bestaat uit serieuze keien: staanders van een meter hoog, verbonden door zeventien grote platte dekstenen. De staanders zijn platte stenen die op hun kant liggen. Extra keien beschermen de staanders tegen drijvende boomstammen: als het langdurig hard regent, kan de rivier woest en groot worden. De hele constructie heet “Tarr Steps” en is de grootste in zijn soort.

We trippelen lichtvoetig over het brugdek en slaan dan rechtsaf, tegen de stroom in, waar een riant pad loopt met aan uw rechterhand uitzicht op de rivier. Aan uw linkerhand rijst de wand van de vallei tamelijk steil op, maar daar hebt U dus niets mee te maken. Het ruisende water trekt voortdurend onze aandacht, en de rust om ons heen drukt ons wandeltempo nog verder. We worden nu en dan ingehaald, en dat vinden we prima. Aan de overkant schijnt de zon hier en daar op grasvelden, waar mensen zitten terwijl hun honden in de rivier spelen. Je voelt het al: er zijn geen vogels hier.

Wel een merkwaardige hangbrug van 2 cm dikke staalkabels, die overdreven stevig zijn verankerd op beide oevers. Dit is een boomstamvanger, voor als het water wild wordt. Ideaal voor ijsvogels, als visstekkie, maar helaas. Na een klein uur bereiken we de gewone brug. Hier mogen maximaal vier mensen tegelijk op, en geen paarden. We steken over en lopen nog een stukje verder stroomopwaarts, dus de verkeerde kant op, in de vage hoop dat daar misschien wel vogels zijn. Er moeten waterspreeuwen en ijsvogels zitten. Helaas.

Op de terugweg komen we langs een stel dode bomen waar men grote aantallen muntjes in heeft geslagen of gedrukt. Raadselachtig. Het zal wel geluk moeten brengen. Zaten er al spleten in het hout? Moet je gewoon een prettige steen als hamer gebruiken? De folder vermeldt de “Money trees” wel, maar weet geen verklaring. Als we terug zijn bij de Tarr Steps gaan we eerst even zitten en ijsjes eten, in de schaduw. Daarna klimmen we weer omhoog, in de zon, naar de auto, die in de schaduw staat.

We proberen nog om op een heel andere plek bij de rivier te komen, maar dat valt tegen. Die gezellige smalle weggetjes (zie bijna alle voorgaande reisverslagen) zijn gespeend van parkeerplekjes. Jolande ziet wel een brievenbus, en stopt er twee prentbriefkaarten in. Thuis gaan we maar weer in de zon zitten.