Eén wolkje aan de hemel

Zondag 25 mei: één wolkje aan de hemel.

De lucht is ononderbroken grijs, dus we kijken naar één wolk. Niks te klagen. We maken kennis met het koffiezetapparaat en ontdekken hoe we warm water uit de monozwengelkraan kunnen krijgen. De geiser staat bij de buren, denk ik. We vullen de ochtend met thee, koffie, en kijken naar de koolmezen in de bomen en struiken om het huisje. Het internet is ook even koffie drinken. De naam van het netwerk verschijnt niet in beeld.

Als we de boterhammetjes op hebben wordt het toch echt tijd om een frisse neus te halen. We rijden weer om het Vittsjö-meer heen, nu tegen de klok in en niet verder dan het bordje Naturreservat. De wolk houdt zich in, dus we wandelen een stukje langs bospaden, heuvel op en heuvel af. Er staat een behoorlijk serieuze villa aan de overkant van een stuk water. Die slaan we over. Het pad is goed begaanbaar voor mensen van onze leeftijd. Om ons heen is een mooi groen beukenbos met goed zicht tussen de verticale stammen door. Er staan ook van die kaarsrechte sparren waar ze scheepsmasten van maken, je weet wel. Het pad voegt zich bij een lange-afstands-route die met twee kleuren verf op de bomen staat aangegeven. Na een poosje buigt de route af van onze wensen: we willen niet naar de Noordkaap maar terug naar de auto. Ik wijs de goede kant op, en tot mijn verbazing vindt Jolande het een goed idee om die kant dan maar op te gaan. Menigmaal hebben dit soort aanwijzingen en suggesties mijnerzijds ons op plaatsen gebracht waar we beter niet hadden kunnen komen, bijvoorbeeld op de oever van een waterpartij of op de rand van een afgrond. Ons reisdoel lag dan telkens aan de overkant. Een begaanbare weg kan soms belangrijker zijn dan de juiste richting.

Ditmaal struinen we in een bijna rechte lijn door diepe lagen bladeren, gelardeerd met ronde keien en dode takken, tot de begroeiing te dicht wordt. Je hebt van die sparren die hun onderste takken hardnekkig vasthouden zodat alleen een egel er onderdoor kan. We buigen af. Als we weer op het wandelpad zijn, zien we die villa weer, en al snel ook de auto. Intussen begint het te regenen uit onze wolk, maar de beuken doen hun werk: we kunnen nog droog instappen. Vinden jullie het nog een beetje spannend? Wij niet. We stoppen nog even bij een winkel voor koffiemelk en een spel kaarten.

Thuis komt de gastvrouw ons helpen met het disfunctionerende internet. Nu werkt het meteen vlekkeloos, de naam verschijnt, Christine hoeft niets te doen. Dat voelt altijd frustrerend, maar ja. We kunnen het weerbericht raadplegen en plannen maken voor morgen.

Mooi weer voor stamppot zuurkool. Dat kan, met gebakken spekjes, en rolladeschijven, en apart de zuurkool en de piepers koken, toch op 2 pitjes. Kwestie van plannen. Morgen wordt het 18 graden, zeggen ze. Dan is het geen weer meer voor stamppot zuurkool. We wachten af en zien wel weer…