Dinsdag 10 September - 2e etappe: Wermsdorf-Nyrsko

De zon schijnt in Wermsdorf terwijl we tamelijk vroeg (dat is immers hetzelfde als tamelijk laat) aan het ontbijt zitten. Geen pasta, dus dat gedoe met die fietserij kan binnenkort wel ophouden. Zodra we een stap naar buiten zetten, schuift er een wolk op zijn plaats. In de drooggevallen slikvlakte zoeken dezelfde fladderaars naar eetbare zaken. Nog net zo eenkennig als gisteren: ze weten heel goed dat ik ze geen kwaad zal doen, maar toch maken ze zich uit de vlerken als ik dichterbij kom. Ik schiet een paar van die zwarte ruiters in de vlucht, want als dat lukt kunnen jullie mooi de witte tekening op hun rug en staart zien. Dat wit moet een wig-vorm hebben, smal achter de nek, breder uitlopend over de rug, en dan nog breder uitwaaierend in de witte staartveren.
Als ze dan toch niet stil willen zitten gaan we maar ons weegs. Dat blijkt nog een hele tour, want we hebben ons vertrouwen in onze GPS gesteld, maar de weg is afgesloten. De omleiding dus maar even volgen. Dan weet de GPS een snellere manier om weer op de goede weg te komen. Tot we opnieuw voor de afsluiting terecht komen. Terug naar de basics, we nemen de kaart erbij. De GPS heeft blijkbaar even wat instructies nodig. En na dit kordaat optreden gaat het allemaal weer zoals het zou moeten. Die wolk van vanochtend blijft ons achtervolgen, we rijden onder een donker dek langs mooie binnenwegen.
Als we dan toch niet meer officieel meedoen aan een Tour, dan kunnen we ook de regels over doping wel aan onze laars lappen (die laarzen zijn we vergeten) en ergens lekker een kop koffie pikken. In Zwönitz, waar sommige mensen een soort Duits spreken dat geen zinvolle respons oproept in ons denkraam. Ze hoopte nog even dat we wilden blijven slapen, maar leverde weldra een thermoskan vol koffie voor 240 eurocent.
We zijn gelaafd, we gaan verder. In de verte zien we de hoge bergen. Inmiddels hebben we ontdekt dat we door het Ertsgebergte rijden. Mooie kleine dorpjes, met de meest bijzondere pastels: creme, lichtgeel, oker, zalm, suikerzoet roze, lavendelblauw, en allerlei kleuren groen, en bij voorkeur niet in harmonie met elkaar. Het lijken de bollenvelden wel. Hoger en hoger gaat het, en de wolken komen dichterbij. Het wordt grijs, grijzer, mist, met af en toe oververzadigde mist. Kop- en mistlampen aan, langzaam rijden en hopen dat het goed gaat. En opeens zijn we in Tsjechie. Dat helpt niet voor het weer, tenminste niet om te beginnen. Maar als we afdalen wordt het wat beter, het lijkt wat lichter in de lucht te worden, en we denken voorzichtig aan een picknick in het bos.
Nog op weg omlaag is er een veelbelovend zijweggetje, en we stroppen enkele dekameters van de weg bijeen nieuwe zwaargewicht picknickbank. Jolande bemoeit zich met bammetjes, ik bouw de auto om in de hoop dat alles beter bereikbaar is daar achterin: de fietsen blokkeren het grootste gat. Net op tijd is de lunch geluncht: de eerste spetters vallen al weer, en dat blijft zo tot we Tsjechie goeddeels doorkruist hebben. Nyrsko was het trefwoord, na Karlovi Vari, Plzen, Klatovy. Als ik op al deze namen de vereiste accentjes moest zetten, lazen jullie dit morgen pas. Jammer van Plzen, die regen, want het lijkt op Praag, en is een prachtige stad, maar niet als het regent.
Nyrsko zou een mooi plaatsje moeten zijn, en dat was dus het einddoel. Het eerste trekken we ernstig in twijfel, en het tweede hebben we dus maar niet gedaan. Verder dan maar, richting Sumava National Park, waar we pas morgen naar toe zouden gaan. Er is vast wel een overnachtingsadres te vinden tussen de beren, wolven en linxen. En dat lukt inderdaad, niet veel meer dan 6 km het park in. Het wordt hotel Zach, aan een weggetje dat betere tijden heeft gekend. Er is een kamer, de eigenaar spreekt Duits, in de gelagkamer zitten de plaatselijke bewoners te kaarten en bier te drinken, moet wel goed zijn. De kamer is op de tweede verdieping, en er is geen lift. Verder donzen dekbedden en kussens, dus is Germen zo lief om een paar dekens uit de auto te halen. Terug naar de gelagkamer, want wij willen ook wel een biertje. Tenstotte zijn we door Plzen gekomen, waar het allemaal is bedacht. De stoelen zijn zelfgemaakt en van hout, en dus hard. Na 1 biertje trekken we ons terug op onze kamer (met een tweede biertje), waar de zitoppervlakken wat comfortabeler zijn. En als je een laadje uit het plastic gefineerde meubeltje trekt en omgekeerd een stukje terug schuift kan het prima dienst doen als tafeltje voor een spelletje cribbage. Ik ben benieuwd wat het avondeten brengt. Waarschijnlijk te lang gestoofde kool en varkensvlees.