We zoeken het hogerop

Nee, we hebben geen TV, geen radio en ook geen bereik met de mobiele telefoon. We surfen op de schotelverbinding van de buurman, en dat is traag. Erg traag. E-mails kan, weblog kan ook, maar daarmee is het wel ongeveer op. Het lijkt wel vakantie. En dus weten we niet of de Belgen gewonnen hebben van Brazilië en hebben we geen idee wat voor domme uitspraken de president van dit mooie land onlangs heeft gedaan. We zijn volledig onwetend. Wat een rust.
Een jetlag heeft voordelen. Ik ben vóór vijf uur klaarwakker. Al drie dagen niets gedaan aan het rapport dat af moet. Dit is het moment. Om vijf uur zit ik achter de computer, samen met een grote pot thee. Als Germen zijn bed uit komt zit ik er nog steeds. Hij regelt koffie en gaat op het “dek” zitten. Even later komt hij weer binnen en gaat op zoek naar een draad en een bakje. Er is een kolibrie gespot en die moet gevoerd met suikerwater. Een plastic kruidenpotje en een borduurdraad zijn prima. Maar de kolibrie is verdwenen en laat zich niet meer zien. Het rapport is inmiddels zo goed als klaar.
Bij het ontbijt vraag ik wat onze plannen zijn. We hebben een strikte taakverdeling. Germen regelt het leuke deel van de trip, ik laat me verrassen. Het plan is een wandeling op een pad dat van noord naar zuid van de westelijke VS over de hoogste kammen gaat, een route van een paar duizend mijl lang. Het is mogelijk om die hele route te paard af te leggen en dus moeten we er zonder al te veel moeite kunnen wandelen.
We rijden naar de pas tot we niet hoger kunnen. Hier moet je weer heel langzaam lopen, nu niet omdat het zo warm is, maar omdat we boven de 3000 meter zitten. We stappen uit in een bloemenweide. Binnen 10 minuten heb ik een catalogus van rotsplantjes gezien. Dat kost weken om op naam te brengen. Germen spot een paartje roofvogels. We slenteren langs het pad. Erg steil is het niet hier op de kam. En het is heerlijk koel. We zien plekken sneeuw op de hellingen, maar om er te komen is een fikse wandeling. We houden het bij een foto. Dan op zoek naar een lunchplekje een eindje lager aan de rivier. Het is er prachtig. Maar omdat er geen vogeltjes zijn gaan we toch nog weer een eindje verder. Dat levert meer succes op en tevreden keren we huiswaarts, de luiheid ten top. Ik ontdek dat er tenminste 20 verschillende “paint brushes” zijn en een dito aantal verschillende lupines. En dus doen we het voorlopig maar met een generieke “paint brush”. Maar dat hele kleine blauwe friemeltje is een dwerglupine en doet zijn naam eer aan. Het is maar dat je het weet.