Doe er nog maar drie uur jet-lag bij

Het koelde ’s avonds lekker af, het voelde veel beter dan air-conditioning. Ramen open, een goed recept. De auto’s bleven nog lang langs de highway razen, vraag me niet waarheen of waarvandaan. Er woont helemaal niemand, dieper de bergen in dan wij. Het aantal auto’s nam wel af, maar ze bleven toch komen. De hoeterende wezens in het riet (vogels? kikkers?) vielen niet op tegen dit geraas. Na middernacht heb ik toch maar het raam dicht gedaan. Jolande sliep slecht doordat het hele bed beweegt als ik me omdraai, en ik draai me veelvuldig om als ik niet slaap. Er zijn andere bedden beschikbaar.
Maar de ochtend brak tenslotte aan met een blauwe hemel en heerlijk koel koffie drinken op de veranda. Dan wel thee. En ontbijt, met verse meloen. Er vliegen aparte vlinders, die moeten op de kiek. Ik loop een rondje om de poel die tussen het huisje en de weg ligt. Er ligt een rietkraag omheen, waar die hoeterende geluiden uit komen. Er bivakkeert ook een familie Canadese ganzen, en één eendje, en tweemaal hoor ik een alarmkreet die van een waterral afkomstig zou kunnen zijn. De vogel zelf zie ik niet. Vette kikkers springen te water als ik passeer. Er vliegen prachtige libellen. Ik sta een poos stil in de zon, die al weer hevig zijn best begint te doen, tot ik een plaatje kan schieten.
Dan er op uit. Er ligt een atlas in het huisje met een soort stafkaarten van de omgeving. Een eigenheimer heeft er nog méér nuttige info op geschreven. Jolande maakt een plan en we vertrekken. Eerst maar eens naar een hoogtepunt: Eagle Meadows, op 7000 voet, aan de voet van Eagle Peak, 9370 voet. In de eerste wereldoorlog vlogen de jachtvliegers met hun open houtje-touwtje vliegtuigjes boven de loopgraven en liepen bevroren voeten op, op 9000 voet. Okee, dat was in de winter en wij zijn hier in de zomer. Het is 80 graden F. We vinden een plekje in de schaduw waar het wegdek ophoudt, en zetten er de auto neer. Zelf lopen we in de zon verder over een XX-stoffige weg. Gewoon omdat je dat doet, wandelen in de bergen, als je uit ons vlakke land komt en je verstand in het laatste vliegtuig hebt laten liggen. De Amerikanen die ons per cross-motor en per auto passeren, remmen heel beleefd af om de stofwolken te beperken, en ik omhels mijn camera zo veel mogelijk, met hetzelfde doel. We keren om voor het allemaal te gek wordt, want de maan staat al aan de hemel. We vinden een plekje om te lunchen.
Tweede doel: een uitzichtpunt over een stuwmeer. Geen stof, veel minder marcheren, prachtige panorama’s. Borden langs het pad leggen uit hoe de vallei is uitgeschraapt door gletsjers, en hoe op de bergen de rare hardstenen toppen zijn overgebleven terwijl zachtere lagen werden weggehaald door ijs en water. Als het maar vaak genoeg vriest en weer dooit… Er vliegt een nogal onheilspellende vogel over. Ik geloof dat ik beter niet kan uitzoeken hoe hij heet. Hij zegt niks, maar ik vertrouw het voor geen cent. De oude Grieken weerden het kwaad af door het een vriendelijke naam te geven. Dat doe ik ook maar.
Voort gaat de tocht, naar een bizarre rotsformatie, eerst neergelegd door de zee, dan opgestuwd. Doe er een paar vulkanische uitbarstingen bij en vervolgens het uitslijpen door de ijstijd-gletsjers, en je krijgt wat ze de “Columns of the Giants” noemen. We volgen een pad over een brug en zien mensen die vissen. Hoog boven ons rijst de rotsformatie. Raar scheef, maar je kunt zien dat onze Nederlandse dijken bekleed zijn met stukken van dit vijf- en zeskantige basalt.
Gelukkig waren er ook nog mooi gekleurde vogeltjes om de menselijke maat weer terug te vinden. Boodschappen doen. Eieren, zout (een zeer noodzakelijk ingrediënt in dit land), koffie (misschien nog wel noodzakelijker) en zonnebrandcrème blijken in de eerste winkel niet voorhanden. De tweede had een betere voorraad. Het zijn kleine Winkels van Sinkel die een aantal dorpelingen en de kampeerders op de natuurcampings bedienen. Je moet het dus maar nemen zoals het komt. Thuis smaakt het bier op het ‘dek’ heerlijk.
Hoe zou het WK voetbal afgelopen zijn?