Weinig te vertellen.

Over vandaag valt weinig te melden. Germen heeft inmiddels ook ontdekt hoe je een hotspot kunt maken, en heeft in alle vroegte ons volgende weblog de wereld ingestuurd. Het internet blijkt nogal onbetrouwbaar. Op vrijdagavond wil blijkbaar iedereen gebruik maken van wifi, en dus was er geen doorkomen aan, niet met de wifi die we inmiddels van de huisbaas gekregen hebben en niet met de hotspots op de telefoon. Gewoon overbelast dus.

Na zijn goede daad kruipt Germen weer in bed. Ik sta een uurtje later op en ga maar eens kijken of ik een volgend onderkomen kan regelen. Het kost wat zoekwerk, maar uiteindelijk vind ik iets ons wel zint. Altijd afwachten natuurlijk tot het uiteindelijke resultaat, maar we hebben iets gevonden waar we kunnen verblijven, een stuk zuidelijker op het eiland, en redelijk dicht bij een vogelgebied. En het heeft een keuken, voor mij een soort van eerste vereiste. Niets zo heerlijk als koken met wat er toevallig maar te krijgen is. Het levert altijd verassingen op. Echt vakantie (al zal niet iedereen het met me eens zijn).

Late koffie, boodschappen doen voor de komende drie dagen, lunch. We keutelen wat om. Dan toch maar op stap naar een stuwmeer. Daar heerst een diepe rust. Wel mooi maar geen vogel te zien. Ander plekje dan maar? Heel stuk verder, aan de kust. De befaamde Costa Smeralda, de Smaragdkust. Capo Figari zou een plek moeten zijn waar veel vogels zitten. Niet dus. Een verdwaalde aalscholver, een gewone zilvermeeuw, daarmee hebben we het wel gehad. En dus gaan we gewoon weer terug, lang dezelfde mooie route. Er vallen een paar druppels regen, maar het blijft lauwwarm.

Ik kook wat van onze restjes. Lijkt me niet fijn om hele grote hoeveelheden eten van het ene naar het andere appartement te zeulen. De boodschappen van vanochtend waren er dan ook al op afgestemd. Pasta met de rest van de gestoofde knolvenkel van gisteren, ui, knoflook, een paar stukjes behoorlijk pittige worst, een scheutje bier om te zorgen dat het niet te droog is, geraspte Parmezaanse kaas en klaar is kees. Het blijkt verrassend lekker te zijn. Lang leve de restjes. Morgen het restant van de risotto als vulling voor paprika, in de oven met wat extra kaas, komkommer erbij, en er is weer een rest opgemaakt. Gelukkig heeft onze koelkast een vriesvak waar al het overgebleven spul tijdelijk in kan.