De dag van de rood-witte hekken.

We wisten dat er ergens een weg gesloten was bij kilometer 26, gerekend vanaf Tempio. Dat hadden we gezien toen de de Monte Limbara bezochten. We dachten er even niet aan toen we vanochtend de N392 pikten om naar een groot stuwmeer te gaan, het Lago del Coghinas. Gelukkig stond het bord dat we gezien hadden al bij km 8. Als verstandige mensen zeiden we meteen tegen elkaar: O ja! en reden ijzerenheinig verder. De blokkade werd namelijk aangeduid als liggende bij de Ponte Nuova, en dat moest haast wel een brug over 'ons' stuwmeer zijn.

En zo was het ook, en we kozen net voor de rood-witte hekken een zijweg naar het dorpje Coghinas, dat aan het meer lag, zo hoopten we. Was niet zo, het lag er een eind van af. De weg die de oever volgde, op flinke afstand, werd steeds bescheidener en hield tenslotte op bij de stuwdam. Bij een verroest hek met een rood-wit bordje. We hebben zonder bezwaar gepicknickt op een romantisch plekje in de schaduw. Er voer een speedboat voorbij, en nog een keer want bij de dam liep het water dood. Ik zat lekker op mijn klapstoel met mijn camera en liet me brood met worst en brood met kaas voeren. Binnenkort vinden ze op Sardinië misschien de vogels uit.

Terug naar de N392. Nog even een zijweggetje in, omlaag in de richting van het water. Dat water hadden we af en toe al heel mooi kunnen zien, en nu stopten we bij een cirkelvormig stuk asfalt waar de zijweg dood liep, honderd meter van het stuwmeer. Ditmaal was er een hek van prikkeldraad. Er vlogen vogels weg, dus de verzuchting hierboven moet svp als onverzucht worden beschouwd. Een Zilverreiger, een Blauwe dito, en een dozijn Wilde Eenden. Bij de rood-witte hekken op de brug was een mogelijkheid om het water te bereiken. Onheilspellende groene algen bedekten de rand van het meer. Een langwerpige ruïne, net boven water, suggereerde waar de oude brug had gelegen. Er voeren speedboten, andere bootjes lagen stil, met vissers er in. Het was bloedverziekend heet. We klommen terug naar de auto. Het was te vroeg om naar huis te gaan.

Dus de omleiding gevolgd die de geblokkeerde brug moest vervangen, naar de stad Oschiri. Niet ons reisdoel, maar verder niks mis mee. De weg was erg smal, veel bochtjes, prachtig mooi, als we maar geen touringcar tegenkomen... Dat bleef ons bespaard. Maar aan het eind van de omleidings-route stonden gele borden en rood-witte hekken: de route moest hier een grote weg kruisen maar die grote weg was bezig te worden vervangen door een nog grotere. Een stukje terug had Jolande een bordje gezien bij een zijweg. Keren dus maar, en door het stadje Berchidda, beroemd om z'n schapenkaas en z'n wijn. Daar vonden we gewone blauwe borden, richting Oschiri. We werden de grote weg op geleid, dus de bouwput in, tussen talloze rood-witte paaltjes en hekken en linten en verkeersborden met 50, 40 en een enkele keer 30. De klok stond inmiddels op theetijd, dus Oschiri leek opeens een goed idee. Je vindt altijd wel een bord richting centrum, daar hebben ze in veel landen een handig symbool voor. Lijkt op een doelwit, zal wel uit de Koude Oorlog dateren. De straatjes waren net zo smal en historisch (lees: onlogisch) als in Tempio, maar we bereikten een pleintje met een kerk en een kroeg, helemaal goed. Zo ook de capuchino.

Maar we wilden stuwmeer, dus op de kaart gezocht naar een handig doelwit voor Miep, en ook even gekeken waar we volgende week zouden willen verblijven. Dan weer de baan op, en wie schetst de verbazing: rood-witte hekken, van dezelfde snelweg-bouwput. Weldra kwamen we zelfs op de voltooide snelweg. De afslag naar Tula, ons doel om aan het water te geraken, bestond nog niet, pas 10 km te ver konden we het landschap weer in. Door de omweg hadden we plekjes aan het water gemist, maar voorbij Tula, richting Erula, was een veelbelovende locatie. Inderdaad: hier was het centrum van al die bootjes. Stoppen, stukje lopen, lekker in de schaduw, foto's klikken. Een bonte kraai met teveel witte veren, die had ik nog niet. De bootjes verzamelden zich, stoere auto's met trailers begonnen te bewegen. Allemaal tegelijk het water uit, wat een keet.

Verder dan maar weer. Miepie werd op Erula gericht, en ze wist nog smallere weggetjes te vinden dan de omleidings-route. Maar het was wel een half uur sneller, en geen rood-wit hek te zien, en ook geen tegenliggers. Alleen nog leuke grapjes over Miepie dus. Nu lag de weg naar Tempio open, en het gaspedaaltje kon wat verder omlaag. Tot we in de heuvels buiten Tempio achter een vrachtwagen met erg veel kurk kwamen te zitten. Die deed zijn best, zodanig dat zijn lading in de bochten wat leek te schuiven. Ik hield een beetje afstand en dacht na. Een hoge stapel platte stukken kurk, met touwen vastgebonden op een wagen, gedraagt zich net zo als een hoge stapel speelkaarten met een elastiekje er om. Probeer maar. Gelukkig weten ze hier meer over kurk dan ik; alles bleef min of meer op zijn plaats.

In Tempio Pausania weten we inmiddels een beetje de weg. Naar ons onderkomen moet je dicht langs de binnenstad, aan de westkant. Vlak voor we thuis dachten te komen... Juist. Rood-wit lint. Terug dus en met een boog om de oostkant van de stad heen. Helaas, het versperde gebied blokkeerde ook deze aanvliegroute. Nog verder er omheen, en nu vanuit het zuiden proberen. Daar loopt een spoorlijntje met slechts enkele overwegen. Ik koos straatjes door een half verlaten industriegebiedje. Doodlopende wegen worden goed aangegeven; eenrichtingswegen lopen nooit dood. Zo kwamen we tenslotte vanuit het zuidwesten thuis langs de route die we ook bij het vertrek hadden gevolgd. Alweer een sterk bewijs dat de Aarde rond is. Eigenlijk had de Panda een versnapering verdiend, maar we hebben het bier zelf opgedronken en de (nieuwe) pinda's zelf opgegeten.