2 juli. Eindje wandelen.

2 juli. Eindje wandelen.

Dartmoor bestaat uit heuvels en dalen. De dalen zijn tamelijk smal, de hellingen een beetje steil, dus je moet wat doen voor de kost: geen prettige vlakke vruchtbare akkers hier. De heuvels zijn deels redelijk vlak van boven, maar de ‘botten van de bodem’ steken overal door de dunne laag aarde heen. Nog moeilijker om een bestaan uit te krabben. Op de beste stukjes lopen wat koeien, elders schapen en half wilde paarden en pony’s. Sommige heuvels zijn helemáál niet vlak, maar rijzen juist steeds steiler op om te eindigen in een rotspartij. Dat noemen ze hier een Tor.

Vandaag, na een nachtje slapen in diepe stilte, willen we wat verder wandelen. Eerst natuurlijk rustig thuis koffie drinken en ontbijten en de vogels voeren en de afwas doen en de folders doorbladeren en uitpuzzelen hoe de vuilnis hier werkt. Dan met het rode autootje de wijde wereld in, naar de voet van een Tor die ons wel aardig lijkt. Rippon Tor. Wie of wat een Rippon is, weet natuurlijk niemand, en evenmin zeggen ons de vele andere lokale aanduidingen iets. Hound Tor, Whooping Rock, Grimspound, Halshanger Common, Hangingstone Hill, Coffin Stone: allemaal vrolijke maar onbegrijpelijke naampjes.

We vinden een plekje om ons rode torretje te parkeren en kijken schuin omhoog naar ons doel. De wind (zie gisteren) is kil en stevig, de bodem is bij elke stap weer anders, er hangen donkere wolken in het Westen, het poortje in de stenen muur wil niet achter ons dicht. What could possibly go wrong. De stenen tussen het gras bestaan uit vele kleine bleke stukjes die bij elkaar worden gehouden door een iets donkerdere massa.

Het leuke van een eenzame heuvel met een bult stenen er bovenop is dat je er achter kunt gaan zitten, uit de wind, ongeacht waar de wind vandaan komt. Een ander stel wandelaars is juist een beetje bekomen van de klim en gaat afdalen. Ja, dit is wel een prettige rotspartij om op te zitten en tegenaan te leunen, en deze schattige bleekroze bloempjes heten Stonecrop. Fijn, thank you. Wit Vetkruid zeggen wij er tegen.

We nemen een andere spoor omlaag, zodat nu ons linker oor begint af te koelen. Een Roodborsttapuit (een haantje) jaagt een Tapuit weg (een zwakko, hij is veel groter). De wind maakt fotograferen onmogelijk tot ik in de luwte van een rotsblok ga zitten. Onderaan het steile stuk klimmen we over een stenen muur op een plek die hier voor bedoeld is. De muur loopt evenwijdig aan de wind, als je begrijpt wat ik bedoel, en biedt dus geen bescherming tegen de afkoeling van onze oren, die nu alle vier even kil worden.

We worden beloond voor onze heldendaden met het uitzicht op een groepje Dartmoor pony’s. Ze bestaan dus echt.