5 juli: I do love to be beside the seaside

5 juli: Oh, I do like to be beside the seaside

De melodie moet je er zelf bij bedenken. Het liedje is hier net zo beroemd als bij ons ‘We gaan naar Zandvoort, naar de zee…’. Je kunt het vast wel op U-tube vinden, maar zo niet dan mis je niets. De zee, daar moet je niet sentimenteel over zingen: die moet je vóelen. Aan den lijve ondervinden, zal ik maar zeggen. Zout koud water om je heen, een gure westenwind, mistflarden die het zicht belemmeren, golven waar je ziek van wordt, en geen idee waar je precies bent. Het enige wat je weet is dat er ergens in de buurt rotsen zijn die met hongerige kaken wachten op jouw bootje. Het enige wat je wilt is dat je nooit was gaan varen. Dát is de zee.

Nederland en Engeland hebben allebei een zeegaand verleden, waar we ongeveer even trots op zijn. In beide landen wordt voorbijgegaan aan de risico’s en de narigheid, en aan het nietsontziende winstbejag dat de drijfveer was van onze voorouders. Vooral van de voorouders die aandelen hadden in de VOC en lekker thuis bleven en de winst opstreken. Meer risico betekende meer winst, een scheepswrak er bij was een concurrent er af. Vandaar dat de handel niets deed voor de veiligheid op zee. Dus dat moest de overheid maar doen. In Groot Brittannië werd het overgelaten aan Trinity House, opgericht in 1514, toen Schotland nog niet bij het Verenigd Koninkrijk hoorde. Alle vuurtorens en bakens en loodsen in het huidige VK vallen dus onder Trinity House, behalve die in Schotland. Handig hè? Volgens de Wikipedia verdiende de organisatie in 2022 bijna 38 miljoen pond en waren de kosten ruim 44 miljoen, dus dat zit wel snor.

Eén vuurtoren staat sinds 1836 op Start Point. Je kunt er bijna naar toe rijden. Een enkele bevoorrechte wereldburger mag er zelfs helemáál naar toe: daarvoor moet je een huisje huren naast de vuurtoren. Wij parkeerden ons rode beestje braaf op het daarvoor bestemde terreintje (₤4,--). Het voetpad, dat exact even breed is als een VW-busje, loopt aan de noordoostkant van de rotsige landtong die Start Point heet, dus we liepen lekker uit de zuidwestenwind en in de zon. We klauterden een stukje de helling op zodat het busje er langs kon. Sorry, geen foto; blijven staan was al moeilijk genoeg. Toen we aan het eind waren, bij de vuurtoren, genoten we van het uitzicht op de ijselijke rotsen, die nog verder in de zee doorliepen, slim verborgen onder koud zout water. Er zwommen zeehonden, er vlogen meeuwen, er wandelden toeristen, allemaal op en in hun eigen element: water, lucht, aarde. Vuur was er niet, ook ’s nachts niet: ze gebruiken elektriciteit tegenwoordig. Dat zal in 1836 anders geweest zijn.

Wat verder naar het westen is een grote inham met van die moddervlakten die steeds onder water lopen. Daar wilden we ook heen. De weggetjes in het VK zijn griezelig smal, zoals we al vermeldden; nu reden we door nóg smallere, met ongesnoeide begroeiing, en het was maar goed dat we weinig auto’s tegenkwamen. Zelfs van ons autootje konden de portieren niet open. De moddervlakte werd gevonden, althans een heel klein stukje er van, en we stopten op een plek die bij vloed onder water lag en aten onze boterhammetjes, uit de wind en in de zon. Ik wandelde nog even in de richting van een aalscholver, tot de blubber me te zacht werd. Schipbreuk lijden is vast heel akelig, in het drijfzand verdwijnen leek me ook niks.