4 juli: Waar het water valt

Dartmoor. Beroemd om zijn pony’s, berucht om zijn nogal temperamentvolle klimaat. Vanochtend schijnt de zon volop. We kijken vogeltjes vanuit de serre, drinken koffie, kijken vogeltjes, kouten wat. Kortom, we houden vakantie. Het wordt weliswaar wat donkerder, maar dat hebben we vaker gezien. Klaart vanzelf weer op. Geduld. Toch maar wat doen. Er is een foldertje over de hoogste waterval van Engeland, niet zover hier vandaan. En ze hebben ook nog een beroemde varentuin, met boomvarens. En er is een labyrint. Lijkt wel een leuk uitstapje. Picknick mee. Stoeltjes blijven thuis, er zijn waarschijnlijk wel bankjes. Voor de zekerheid toch maar een regenjack mee. Je weet maar nooit.

Onderweg blijkt de weg dicht. Omweg langs die onmogelijk smalle weggetjes waar we inmiddels aan gewend raken. Tegenliggers zijn een uitdaging. Af en toe moet je even terug. En uitzicht heb je nergens. Overal hoge heggen en stenen muurtjes verborgen onder begroeiing. Probeer dus vooral niet te dicht langs die planten te gaan. We snappen intussen waarom ons bonbonnetje zoveel krassen en blutsen heeft opgelopen. Wij komen zonder additionele blutsen en krassen op onze plek van bestemming.

Het blijkt een nogal tam park te zijn. Alles is bewegwijzerd en we moeten vooral op de paden blijven. Ouders, pas op je kinderen, de meertjes zijn diep.Wij kunnen allebei zwemmen en ouders hebben we niet bij ons om op ons te passen. We gaan dus gewoon aan de wandel, inmiddels met regenjack, want het drupt een beetje. En warm is het ook al niet. Wat extra bescherming kan geen kwaad.

De waterval valt inderdaad zoals het hoort, netjes van boven naar beneden. Je kunt hem bovendien duidelijk horen. Het is allemaal kunstmatig. Een rijke dame, Lady Exmouth, vond blijkbaar dat haar landgoed een waterval nodig had en liet de beek omleiden met spectaculair effect. Het ding is al gauw 100 meter hoog, maar niet zo heel erg breed. Het was blijkbaar maar een klein beekje. Voor de kinderen is er een dinosaurus gemaakt van dode stukken varen en takjes, er hangen allerlei friemeltjes in de boom waar elfjes wonen, er is een grote metalen spin en een grote metalen kever, kortom, helemaal volgens de normen van een educatief pretpark.

Inmiddels valt niet alleen het water van de omgeleide beek naar beneden. We kunnen al niet meer onderscheiden wat het geluid van de beek is en wat veroorzaakt wordt door de regendruppels die door talloze blaadjes toch echt op ons hoofd naar beneden komen. Niet getreurd. We klauteren de berg op, bewonderen de Victoriaanse varens, glibberen weer langzaam naar beneden en raken geheel verkleumd. Zou dat cafeetje hete soep hebben? We slaan het labyrint maar even over. Het heeft geen heggetjes, alleen strepen op de grond: een pad tussen stroken gras. Gras waar je niet op mag lopen en ook niet stiekem overheen springen, ook al kan dat gemakkelijk. Het lijkt ons te eenvoudig om maar gewoon even een short cut te nemen, dus we zien af van deelname.

Het cafeetje heeft inderdaad hete soep. En na deze hartversterking vinden we het mooi geweest. We gaan op zoek naar een supermarkt. Helaas heeft ook deze niet echt behoorlijk brood. Dat moet in Engeland blijkbaar nog uitgevonden worden. Alle andere dingen zijn ruim voorhanden. In ons huisje ontdekken we hoe de kachel aan moet. Op Wimbledon zijn alle tennisbanen dicht, behalve de overdekte. Mooi weer voor de varens.