9 juli - Even rust

9 juli – Even rust

De rit van gisteren en de oorverdovende hartstilstand van vannacht helpt ons om wat langer te slapen. Ook het feit dat we geen concrete plannen hebben. Morgen trotseren we de verkeerssituatie ten Oosten van ons adres, vandaag bewegen we ons liever Noord-Zuid. Met boterhammetjes in de tas rijden we naar de kust, waar het North Cliffs heet. We kunnen er inderdaad griezelig steil omlaag kijken, en zien grillige rotspartijen waar meeuwen sierlijk en met vanzelfsprekend gemak over- en omheen zweven, en horen de zee tegen dezelfde rotsen ruisen. Zelf blijven we staan, uit voorzorg.

Saint Ives is een beroemde plaats, waar moderne kunstenaars zich vestigden en nog steeds vestigen, vanwege het bijzondere licht. Precies hetzelfde gold voor de Impressionisten die naar de Rivièra trokken. Nog langer geleden (in de Renaissance) was het mode om een schilderij te kopen uit Italië (als je veel geld had). Ook daar hing een mooi helder licht in de lucht, en de Italiaanse schilders maakten portretten van Maria en Kind in dat licht. De kopers, hier in het grauwe Noorden, meenden dat dit het licht van het Heilige Land was, een soort uitstraling vanuit de hemel, aangezien het afgebeelde tafereel zich immers in het huidige Israël / Palestina bevond. Pas toen de afstammelingen van deze kopers rond 1750-1800 zelf naar Italië reisden, zagen ze dat het gewoon Italiaans licht was.

We wandelden dus, zoals gemeld, langs de North Cliffs, en reden toen naar St. Ives, denkend aan een bezoek aan het Tate Modern, een filiaal van de Tate Gallery of Modern Art in Londen. We vonden een bordje dat de weg wees, maar er was geen volgend bordje. Ook onze navigatie-Miep hielp ons niet; haar aanwijzingen zijn lang niet altijd glashelder en we verdwaalden in de buitenwijken. Alle parkeerplaatsen in St. Ives waren bovendien vol bezet – het was zondag. We stelden ons bezoek aan de Tate uit en bereidden het beter voor: we zochten de Park-and-Ride in Sint Erth op en informeerden naar de treinverbinding met St. Ives. Elk half uur, niet duur, en slechts 750 meter lopen naar Tate. Ook weten we nu precies waar Tate is, dat kan ook geen kwaad.

Maar de dag was nog niet om, dus we gingen iets anders doen. Jolande had een vogelreservaat gezien, en daar keken en wandelden we. Het was zo’n getijderivier, je weet wel: bij hoog water staat de zaak blank en is er niets te vreten, bij laag water is er lekkers in de blubber maar veel te ver weg. Zoek de gulden middenweg, en doe het in voor- of najaar. Wij troffen laag water in de zomer. Meeuwen, kraaien, een koppeltje vette Canadezen. Maar de zon scheen en de natuur was mooi.