Vrijdag 20 sept – Ali, Baba, en de veertig rovers

Aangezien we morgen een vol programma hebben, doen we het vandaag rustig aan. We worden wakker (enz enz, zie alle vorige afleveringen) en voeren de poezen. Ja, het onvermijdelijk is geschied: gisteravond heeft een piepjong broodmager katertje ons geadopteerd en een deel van ons konijn verorberd, en vanochtend doet een wat groter katje hetzelfde, zij het zonder konijn want alles is op. Onze adoptie-ouders moeten even aan elkaar wennen: de kleinste was er het eerst en hij blaast dus even tegen de grotere. We zullen eten voor ze kopen (je kent ons: spijkerhard, meedogenloos en van God los; niks ‘eert uw adoptie-vader en uw dito-moeder’), want onze eigen gerechten bevatten teveel zout. De kleinste lust graag melk, hij is nog te jong om te kunnen jagen. Die witte, die redt het wel. Zie, uiteraard, het betreffende plaatje. De witte staat rechts.
We vertrekken met koffie en picnic en steken, na een vrij heftig avontuur in de modder (René’s filosofie redt ons op het nippertje van een gruwelijke stranding) een brug over (wat doe je ook met een middenklasser in de blub langs de oevers van een mega-rivier, stelletje zotten dat we d’r zijn: geen kameraden, geen lier, geen profiel, enz enz dus, snel en dankbaar terug naar het asfalt), naar de uiterwaarden van de wondere rivier de Tisza. Die vertoont, historisch en van boven gezien, een oneindigheid aan dooie armen (droog en nat), kanalen en poelen, vijvers, meertjes, moerassen en vennen, en vanaf de fiets zien ze er allemaal hetzelfde uit: brede rietkragen en dan zones vol drijvende waterplanten en dan, ergens tamelijk ver van je vandaan, open water. Het stikt, sterft en ritselt er van de drijfsijsjes, en dat zijn allemaal Amsterdamse grachteneendjes, waterkippen, bleshoenders (=meerkoeten) en kokmeeuwen in winterkleed. Met veel geluk een knobbelzwaan, en heel af en toe een dwergaalscholver. Nee, dat water hier, daar is niks aan, ook al mogen we er nu in zwemmen. Swimming with dolphins? Vergeet het maar. Verstrikt raken en verzuipen in de kikkerbeet! Zelfs de vissers moeten hier eerst een berg waterplanten naar zich toe harken en op de wal trekken voordat ze hun sport kunnen beoefenen. Met een werphengel gooi je je aas-met-haak gemakkelijk tot in het open water, maar als je de zaak dan weer binnenhaalt, heb je onvermijdelijk een karrevracht rotzooi aan je tuig. Als de staat er een serieuze actie van maakt, kunnen ze alle puszta’s er mee van compost voorzien. Maar ja, dan verandert de vegetatie misschien....
Vandaag lijkt een dag voor roofvogels: we zien ze overal. Buizerden, kiekendieven, torenvalken, Venezuelacondors, Witstaartpampagieren, blauwhalsvissperwers: noem maar op - jullie geloven ons toch niet.

Er is een mooi glad fietspad langs al dit fraais, en we fietsen heerlijk rustig tot we zoveel zin in onze koffie krijgen dat we omkeren, en we fietsen heerlijk rustig terug. Juist bij een geparkeerde auto zegt Ali zachtjes tegen Baba: kijk daar! Het is een kwak, en doordat we gedekt worden door de auto merkt het arme beest niet dat we stoppen. Klik (enz). Zie foto. Baba gelooft nu niet meer in volwassen kwakken: er bestaan uitsluitend juvenielen. Ali denkt, in stilte, dat de volwassen kwakken misschien slimmer zijn dan de jonkies (en ook slimmer dan Baba), en zich niet laten zien.
Er zijn ook nog ooievaars, en er zweeft een blauwe kiekendief, maar aangezien iedereen die nu al meer dan genoeg heeft gezien, en weten wat ze met babies doen, doen we er vandaag geen plaatjes van. Het kan natuurlijk wel, maar er reageert geen levende ziel op onze rubriek, dus wat zullen we ons inspannen?
Koffie dus, en wat later broodjes. Daartussenin navigeert Ali ons zo dicht mogelijk langs de slikken en zompen van de Tisza (zie een paar dagen geleden voor de strategie, we gaan weer tegen de klok in), en in de loop van dit spel steken we de rivier over. En wel aldus: we stoppen voor een gesloten slagboom met zo’n Hongaars spoorlijn-licht er naast: rood = stop. Dan verandert rood in wit en de slagboom gaat omhoog. We rijden over een behoorlijk lange, behoorlijk roestige brug met behoorlijk veel klinknagels, en zien dat er tevens spoorrails over gaan. Pardon? Ja, het wegverkeer deelt deze brug met de trein. Zie de... laat maar. We rijden kalmpjes aan en doen het niet in onze broek. Eenmaal op de veilige vaste overkant wordt de Octavia geparkeerd, want dit is een tikkie merkwaardig. Zie de, eh, dinges. Er wil geen trein passeren, al glimmen de rails wel aardig (voor wie dit niet snapt: bel +31620401712, maar pas op: je belt naar een ver en vreemd land).
We kiezen een zijweg voor de picnic, sjouwen een eindje met koelbox en klapstoelen, eten brood, fotograferen twee volwassen reetjes en een kalf, en vervolgen onze trip. Het kalf is al aardig groot, dus jullie doen het maar met een een enkel plaatje, van vijftien meter afstand.
In slakkengang gaat het voort om maar niets te missen, terug naar Dieter en zijn camping. Dat heet hier: Kemping, want Hongaars is echt reuze simpel. De koelelementen van onze box gaan in Dieter z’n daipvrais, tot morgen, en wij gaan aan de borrel. Dus nu is de grap er voor jullie wel af. Tot morgen.