Toen wij uit Rotterdam vertrokken

Het was voor mijn doen een relaxte start van de vakantie. Donderdag nog even doorhalen tot elf uur ’s avonds, vrijdagochtend een paar telefoontjes, wat stukken tekenen, e-mailtjes sturen, de laatste rekening betalen, en dan inpakken, en wegwezen. De kleren waren woensdagavond al bij elkaar gezocht. Ik zag het aankomen. Dat wordt natuurlijk weer stressen op het laatste moment. Maar even wat voorzorgsmaatregelen nemen. Dus was er vanochtend nog genoeg tijd om die dingen bij elkaar te zoeken die echt belangrijk zijn: boekjes, spelletjes, een flora, een goed scherp mes, verbandkist en andere nuttige zaken. Germen maakt zich intussen druk over fietsspullen, aansluitingen op Engelse stopcontacten en allerlei andere praktische zaken. Hij heeft ook de kaarten, fotospullen, vogelboekjes... O, ja, zelf een kijker mee. Er is een stuurtasje zoek. Geen fietssloten of bandenplakspullen dus. Iedereen zoekt mee, maar het blijft weg. Dat betekent een laatste trip naar de winkel, want met die spiksplinternieuwe vouwfietsjes gaan we niet zonder behoorlijke beveiliging weg. Intussen geef ik de planten water en plant de laatste plantjes in de kas. Rita heeft uitgebreide instructies voor de tuin gekregen. We gaan eigenlijk nooit zo lang weg in deze tijd van het jaar. De tuin is dan zo mooi, en er valt zoveel te oogsten.
Lekker makkelijk, Germen heeft de onderkomens voor de vakantie geregeld, plus een deel van het reisprogramma. De rest vullen we wel in onderweg. Eerst maar eens op weg naar Europoort, want van daaruit vertrekt de boot. Pride of Hull heet het ding. Haven 5805.
Alle spullen zijn gewoon in de auto. Handig, die vouwfietsjes. We zijn op tijd bij de boot. Wat? We zijn te vroeg. Wel een heel uur. Overkomt ons zelden. Maar dat betekent in elk geval dat er geen vertraging is, en we vrij snel aan boord kunnen. Terwijl we wachten tot het laden begint fotografeert Germen meeuwen. Er zijn geen bijzondere bij. Allemaal van die gewone zilver- en kleine mantelmeeuwen.
Het is een joekel, die boot. Ruim 200 meter lang. We hebben een buitenhut op de tiende verdieping en kijken dus uit op het water. Je kunt nog twee verdiepingen hoger. Maar er kunnen maar 250 auto’s aan boord. Op de Texelse boot passen er meer en die laadt bovendien een stuk sneller. We staan vrijwel vooraan (nou ja, met zo’n 12 auto’s vóór ons), en het duurt een half uur voor we aan boord zijn. Maar dan zijn we er ook. Onze hut is een compacte hotelkamer, maar wel met alles er op en aan. Badjassen, minibar, douche, tweepersoonsbed, slaapbank (hebben we niet nodig), een heus computertafeltje waar ik nu aan zit te schrijven, waterkoker en wat er nog maar meer in zoiets thuis hoort. Onze kamer heet “5-bunk”. Dat zou betekenen dat er 5 mensen kunnen slapen. In dit hok? Als we goed kijken zien we twee gesloten luiken in het plafond, maat bed. Er kan dus ook nog iets naar beneden!
We gaan op verkenning uit. Lekker buiten op het zonnedek een biertje drinken, rondkijken, zien hoe al die trailers en vrachtwagens geladen worden (daar passen er wel veel van op), tafel reserveren voor het avondeten, even een boekje lezen en een puzzel doen, en dan aan tafel. Terwijl we eten vertrekt de boot en zien we Europoort aan ons voorbij glijden. Morgenochtend om 8 uur komen we in Hull aan. We varen dus de hele nacht. Windkracht 5 à 6 op zee, het schommelt een beetje. Ik had van tevoren aan Germen gevraagd of ik pillen mee moest brengen tegen zeeziekte, maar nee, daar wou hij niet van horen. We merken het wel. We zien het laatste stukje van de zon in het water zinken. Germen kruipt intussen in bed, achteraan. Dus als hij er vannacht uit moet wordt het klimmen, over mij heen. Het is tenslotte een compacte hotelkamer, dus niet al te veel verwachten. Ik lees nog even de instructies van de kamer. We hadden een gratis glas champagne kunnen halen. Dat bewaren we wel voor de terugtocht. Het is mooi geweest voor vandaag.