Ladies and gentlemen: good morning!
Door: Germen
Blijf op de hoogte en volg Germen en Jolande
18 Juli 2015 | Verenigd Koninkrijk, Low Catton
Het leek ons wel handig om te ontbijten om 7 uur plaatselijke tijd, want om 8 uur zou de ferry aanleggen in Hull, en enige tijd daarna (dachten we) zouden we wel in de auto moeten stappen. Nou, dat dachten we allemaal goed. De plaatselijke tijd, dat kunnen jullie gemakkelijk uitrekenen, en ook in Engeland wordt het vanzelf een keer 7 uur. Jolande werd ruim op tijd wakker, ook vanzelf. Een wekker hadden we niet gezet, vanzelf; dat doe je niet in de vakantie. Meneer P&O had dit wel door, en stuurde een stem uit de hemel, tussen die twee bedden daarboven, waar met vooruitziende blik een luidspreker was geplaatst door de scheepsbouwers in Venetië.
Na het ontbijt was er weer een stem, en we gingen gehoorzaam een aantal trappen af, maar die liepen dood voordat we autodek 7 bereikten, dus we worstelden ons tussen de brave wachtenden vandaan weer omhoog en namen een lift. Nog even zoeken naar de auto, en dan maar weer wachten. Als je de Texelse boot gewend bent, snap je er helemaal niets van. Onze navigatie, die in het autodek schip geen satellieten aantrof, meende dat we nog in Rotjeknor waren, dus we hadden vandaag 500 km voor de boeg.
Eindelijk dan Engeland in, aan de verkeerde kant van de weg. De afstand naar Castle Howard nam abrupt af tot 50 mijl. Wat je met een stel satellieten al niet kan! Beam me across the sea, Scotty!
Het liep tegen half tien en de Texelse boot was al tweemaal heen en weer gevaren toen we zin kregen in koffie. Er was een bordje in de berm en we vonden een blokhut in het bos waar ooit een stationnetje was geweest. Je kon nog net zien waar de rails ooit hadden gelegen. Koffie dus, en een tweedehands boek voor een goed doel en 50p. De accu van mijn camera was haast leeg dus ik nam een andere. Die weigerde helemaal: kapot. Jolande had in Rotterdam een reserveaccu in gebruik genomen. Dus: vier stuks meegenomen, en toch nog te weinig. De bijna-lege er maar weer in. Naast het koffiegebouwtje, aan de overkant van de weg, hadden vrijwilligers een lokomotiefje (zeldzaam type dieselrangeerlok) en een wagon opgeleukt en op 100 meter nieuw gebouwd spoor gezet, in een aandoenlijke poging om de teloorgang tegen te houden. Er was niemand.
Verder maar, naar Castle Howard, waar de Howards nog steeds huizen in een vleugel van het enorme kasteel. Ongekende antieke weelde, in dit bed sliep Queen Victoria, en alles nog zoals het in de loop der eeuwen was geworden. Dus niet, zoals de meeste Engelse landhuizen, langzaam leegverkocht en dan aan de National Trust geschonken omdat de successierechten nog steeds fataal hoog waren. Die lege gebouwen zijn weer gevuld met ouwe troep van elders. Dat is niet te vergelijken met Castle Howard. En ook nog leuke mensen die alles uitleggen.
De tuinen zijn ook helemaal in orde, we wandelden er heerlijk en het lopen ging ons goed af. Na uren genieten reden we dan toch maar verder, naar de B&B in de wereldstad Low Catton. Gastvrije mensen, die voor ons uitzochten waar we een winkel konden vinden voor meer accu’s en een oplader voor in de auto. York was vlak bij, en we slaagden, en gingen ons te buiten aan een drankje in een echte Yorkse pub met hypermodern interieur en met een kroonluchter die familie is van die van ons in de hal. En net zo stoffig. Terug naar de B&B, accu’s opladen, en 100 m lopen naar de pub voor het eten. Erg goed, met een pintje bitter. En nog een.
Na het ontbijt was er weer een stem, en we gingen gehoorzaam een aantal trappen af, maar die liepen dood voordat we autodek 7 bereikten, dus we worstelden ons tussen de brave wachtenden vandaan weer omhoog en namen een lift. Nog even zoeken naar de auto, en dan maar weer wachten. Als je de Texelse boot gewend bent, snap je er helemaal niets van. Onze navigatie, die in het autodek schip geen satellieten aantrof, meende dat we nog in Rotjeknor waren, dus we hadden vandaag 500 km voor de boeg.
Eindelijk dan Engeland in, aan de verkeerde kant van de weg. De afstand naar Castle Howard nam abrupt af tot 50 mijl. Wat je met een stel satellieten al niet kan! Beam me across the sea, Scotty!
Het liep tegen half tien en de Texelse boot was al tweemaal heen en weer gevaren toen we zin kregen in koffie. Er was een bordje in de berm en we vonden een blokhut in het bos waar ooit een stationnetje was geweest. Je kon nog net zien waar de rails ooit hadden gelegen. Koffie dus, en een tweedehands boek voor een goed doel en 50p. De accu van mijn camera was haast leeg dus ik nam een andere. Die weigerde helemaal: kapot. Jolande had in Rotterdam een reserveaccu in gebruik genomen. Dus: vier stuks meegenomen, en toch nog te weinig. De bijna-lege er maar weer in. Naast het koffiegebouwtje, aan de overkant van de weg, hadden vrijwilligers een lokomotiefje (zeldzaam type dieselrangeerlok) en een wagon opgeleukt en op 100 meter nieuw gebouwd spoor gezet, in een aandoenlijke poging om de teloorgang tegen te houden. Er was niemand.
Verder maar, naar Castle Howard, waar de Howards nog steeds huizen in een vleugel van het enorme kasteel. Ongekende antieke weelde, in dit bed sliep Queen Victoria, en alles nog zoals het in de loop der eeuwen was geworden. Dus niet, zoals de meeste Engelse landhuizen, langzaam leegverkocht en dan aan de National Trust geschonken omdat de successierechten nog steeds fataal hoog waren. Die lege gebouwen zijn weer gevuld met ouwe troep van elders. Dat is niet te vergelijken met Castle Howard. En ook nog leuke mensen die alles uitleggen.
De tuinen zijn ook helemaal in orde, we wandelden er heerlijk en het lopen ging ons goed af. Na uren genieten reden we dan toch maar verder, naar de B&B in de wereldstad Low Catton. Gastvrije mensen, die voor ons uitzochten waar we een winkel konden vinden voor meer accu’s en een oplader voor in de auto. York was vlak bij, en we slaagden, en gingen ons te buiten aan een drankje in een echte Yorkse pub met hypermodern interieur en met een kroonluchter die familie is van die van ons in de hal. En net zo stoffig. Terug naar de B&B, accu’s opladen, en 100 m lopen naar de pub voor het eten. Erg goed, met een pintje bitter. En nog een.
-
19 Juli 2015 - 10:24
Imme:
Goeie morgen, Germen en Jolande!
Dat is nog eens real time, hè!
-
19 Juli 2015 - 11:48
Hannes:
Ik ben zo benieuwd naar die schommel waarvan het fotootje stuk is.
En pas toch maar op, als je na drie dagen denkt dat je links kan rijden gaat het pas echt fout. -
19 Juli 2015 - 15:18
Jan:
Ja, dat zie je wel aan onze Griekse vrienden...
-
25 Juli 2015 - 00:16
Germen En Jolande Postma-Schoemaker:
Dat van die schommel, dat hebben we gecorrigeerd. Het systeem hapert, maar we zullen oefenen tot het spontaan klinkt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
