Subtropisch regenwoud.

Bij een subtropisch regenwoud denk je onvermijdelijk aan regen. Niets is minder waar vandaag. Vannacht hadden we aardig wat buien. En omdat we wat ondoordacht een paar raampjes open hadden laten staan was het her en der wat nat geworden. De plaatsen zijn niet al te storend, dus het droogt wel weer. We zijn weer erg vroeg wakker. Nadat we al hele gesprekken hebben gevoerd en af en toe hebben gevraagd of het al dag is komen we uiteindelijk om half zes ons bed uit. Dat levert dus een mooie lange dag op. Germen krijgt vandaag koffie op bed als wederdienst van gisteren. Toen was het thee, naar mijn voorkeur. We beuzelen wat om, bekijken nog wat foto’s en beslissen wat niet de moeite waard is om te bewaren. Scheelt thuis veel uitzoekwerk. Even na achten zijn we er echt helemaal klaar voor. Dus rijden we naar de hoofdingang waar we zowaar internet hebben. Ik check mijn e-mail, we doen de weblog update, Germen regelt koekjes en zonnebrandcrème, schiet een vogeltje, en voor je het weet zijn we twee uur verder.
Vandaag heeft Germen bedacht dat we naar de Waitakere Ranges gaan. Daar heb ik uiteraard inspraak in, want als ik het helemaal niks vind gaan we gewoon iets anders doen. Maar dit klinkt wel leuk: subtropisch regenwoud. De zon schijnt, de buien van vannacht zijn verdwenen, wat kan ons gebeuren. Op naar de bossen. Het Visitor Center legt van alles uit, het is lekker warm; binnen is wel interessant, maar buiten lokt meer. Er schijnen wandelpaden te zijn in dit gebied. Maar in het Visitor Center hebben ze ook van die gezellige waarschuwingen zoals “laat weten waar je naar toe gaat, het kan je leven redden” en “het is niet de Mount Everest, maar beslist niet gemakkelijk”. En het is geen vulkaan.
We zijn op vakantie, niet op een expeditie! Toch maar een beetje voorzichtig? De meeste wandelingen zijn trektochten van een aantal dagen, niet een ommetje in het bos. Tot ik als we het parkeerterrein afrijden een “nature trail” ontdek. We parkeren de auto weer en gaan op stap. Goed, het is uitgesproken tam. Er staan bordjes bij de planten op een aantal plekken, er zijn bordjes die je de weg wijzen zodat je niet kunt verdwalen, er zijn educatieve verhalen. Voor je het bos betreedt moet je de schoenen schoonmaken en desinfecteren om de schimmelziekte die de Kauri bomen aantast niet verder te verspreiden. Maar het blijkt een verrassend mooie wandeling, met veel varens, epifyten, witte en zwarte dennen die niets met dennen te maken hebben maar eerder familie van de thuja lijken, en een heuveltop met respectabele Kauri bomen. Er staat een bordje bij met een gedichtje van de Maori’s: Machtige bomen, hoog oprijzend in het woud, zonder jullie, wie zal de zon begroeten?
Omdat we nog best wat tijd over hebben willen we ook nog even naar het strand, dwars door de Waitakere Ranges heen. Bij de uitgang van het bezoekerscentrum pikken we een Amerikaan op die ook al min of meer met ons mee wandelde. Hij wil naar het strand. Komt goed uit dus. Hij blijkt morgen een lezing te moeten geven op een congres in Auckland en heeft het weekend om even bij te komen van de reis. Daarna gaat hij door naar Sidney. Op het strand van Piha gaan we elk ons weegs. Germen vindt weer een aantal boeiende gevleugelde vrienden, waar hij zelf maar over moet vertellen. We struinen over het strand en door wat wetlandjes en vinden het uiteindelijk wel mooi geweest.
Tsja, en dan nu die gevederde kameraden. Eén plaatje zegt meer dan duizend woorden, en dit gaat over twéé plaatjes, dus ga er maar even goed voor zitten. Er zijn onder ons publiek ongetwijfeld een aantal mensen die dezer dagen ruzie met hun buren hebben gehad. Mijn schuld, sorry, excuses. Ik wist niet beter. Inmiddels ben ik (gelijk een uurwerk van het eerste uur) een kleine wijzer geworden, en nu kan ik het uitleggen. Uitleg, erkenning, en verontschuldigingen, maar als dat niet genoeg is dan heb je pech gehad. Het ging als volgt: overal om ons heen lees ik TUI. Onder andere op het etiket van een fles bier. Voor ons Nederlanders moeten er puntjes op de I, anders denken we aan een stag of aan een scheerlijn. TUÏ dus. De rest van de wereld heeft noch bij de Padvinderij, noch bij de Zeeverkenners gezeten en denkt dus niet aan touwen maar aan een ding dat vliegt en eieren legt, ofschoon zelden tegelijk. Op mijn bier staat zelfs niet één puntje op de i, terwijl het geen hoofdletter is. Tui was ook een reisbureau en is nu een vliegmaatschappij. De uithangborden in de winkelcentra zijn weg, maar nu staat het op de staart van de Boeings en de Airbussen. Tuï. Maar de tuï is ook een gevederde kameraad, en hij is uitverkoren door de Nieuw-Zeeuwen om hun vliegende boegbeeld te zijn. Dus toen ik van de campingbaas (vol trots) hoorde dat er hier tuï’s zitten, en ik een bosje buitenlandse veren zag langsvliegen, dacht ik: kijk, daar heb je een tuï. En zodoende noemde ik (grapje) één van de foto’s van afgelopen vrijdag: Reisbureau.
De oplettende lezertjes die dit zagen, zijn ongetwijfeld uitgebarsten in een dermate honende schaterlach, dat bij de buren het behang van de wand krulde. Sorry, Joost, maar ik ga niet bij jouw buren behangen. Je kunt ook normáál lachen. Het was geen tuï maar een Common Mynah, een beo. De tuï ziet er radicaal anders uit. Vorm, kleur, gedrag, zang: helemaal anders. Hij heeft waanzinnig grappige veertjes op z’n bast, volkomen zot. Ik hoop dat je je een beetje hebt ingehouden toen je gisteren de foto zag, Joost, bij die vulkaanwandeling. Anders vallen ook nog de tegels van de WC-wand.
Nou, dat was het dan. Vandaag was een uitnemende vogeldag, en het weer werkte ook nog mee. Nu nog de leukste foto’s uitkiezen en bewerken, en morgenochtend alles uploaden. Ik moet nog afwassen, en het bed moet nog uitgeklapt en opgebouwd en opgemaakt. Het is al half tien en we zijn nog best wel een heel klein beetje wakker.