Achtbaan

Terug in Auckland in het Novotel Airport Hotel waar we ’s nachts na een reis van ruim 30 uur samen een borrel dronken. Vanavond zit ik er alleen. Germen ligt zielig in een ziekenhuis in Auckland, maar is gelukkig aan de beterende hand. Geen Botanical Gardens dus. Germen’s keelpijn werd gisteravond erger en erger, tot de zwelling de ademhaling begon te bemoeilijken. Dat wordt dus acuut. Wat doe je in zo’n geval, ergens op het platteland op een camping waar maar een paar uurtjes per dag iemand aanwezig is en dus niet ’s avonds als je ze nodig hebt. Dan weet je nog dat de buren een winkeltje drijven en dat er misschien wel iemand thuis is. Dat bleek te kloppen. Na het forceren van een hek en het aankloppen aan het raam werd ik vriendelijk geholpen door iemand die me uitlegde dat ik dan gewoon 111 moet bellen: het algemene noodnummer voor de brandweer, de politie en de ambulance. Aldus geschiede, en anderhalf uur later stond de ambulance bij de camper om een erg zieke Germen op te pikken. We werden naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. Daar begon het standaard inchecken, wachten, er komt iemand langs, weer wachten, enz. Maar na een fors aantal uren was er bloed afgenomen, een röntgenopname gemaakt, daarna een CT-scan, want het zag er niet goed uit, en antibiotica en corticosteroiden intraveneus toegediend. Af en toe werden we op de hoogte gehouden. Vroeg in de ochtend kregen we de mededeling dat we naar een ander ziekenhuis moesten om een KNO arts te raadplegen. Die hebben ze niet in dit relatief kleine ziekehuis. Maar het wordt allemaal prima geregeld, er komt een taxi en we gaan verder. In de volgende kliniek zijn we binnen 10 minuten aan de beurt, een verademing na al die eindeloze uren. Er wordt een scopie gemaakt van de keel en de slokdarm. Nee meneer, dat ziet er niet goed uit. Maar we hebben hier geen bedden over, dus moet u naar het grote ziekenhuis in Auckland, waar ze een behoorlijke KNO afdeling hebben. En we denken dat het verstandig is als u vandaag niet naar Nederland gaat. Inmiddels is het ruim 9 uur. De camper moet vandaag ingeleverd, het lijkt er niet op dat we vandaag gaan vliegen, er moet het een en ander geregeld. Dus scheiden onze wegen ons. Germen gaat zich bezig houden met beter worden, ik ga me bezig houden met erg aardse zaken zoals een camper inleveren, inpakken, onderdak regelen, vlucht annuleren, verzekering bellen. Gelukkig kan de camper worden opgehaald, zodat ik na een slapeloze nacht niet zelf hoef te rijden in een camper waar ik tot nu toe alleen lui als passagier heb meegelift. Terug op de camping ga ik eerst maar eens ontbijten. Terwijl ik nog aan de koffie zit komen er 2 dames langs die me komen oppikken. Ik stap met één ervan in de camper, de ander rijdt de gewone auto waarin ze gekomen waren terug naar de afleverplek. Gelukkig waren we maar 25 km van de afgesproken plek af, dus niemand doet hier moeilijk over. De dame die me rijdt blijkt de schoonmaakster van de campers te zijn die af en toe ook eens een ritje mag maken om een camper op te halen. Een paar weken geleden was ze nog in Christchurch, voor het eerst van haar leven. Daar was een aardbeving, weet je nog? “Ze konden blijkbaar niemand anders vinden die er naar toe wilde” was haar onomwonden commentaar. Maar ze was wel in Christchurch geweest! We hebben het erg gezellig samen. Ze noemt me om de haverklap “love”, ze leeft helemaal mee met ons ongeluk. Geeft niet dat je niet hebt schoongemaakt love, daar ben ik voor. Lukt het met het inpakken love? Kan ik ergens mee helpen love? Het lijkt wel een moederkloek. Na twee uur zit alles weer netjes in de koffers en hebben we een rondje controle gedaan met alle punten die niet goed werkten. Ik had alvast een lijstje gemaakt om niets te vergeten. Inmiddels heb ik bedacht dat ik gewoon terug ga naar het hotel waar we aangekomen zijn. Dan hoef ik niet te zoeken, ik weet dat het goed is, en het is 2 minuten lopen naar de luchthaven. Zodra ik meer weet kan ik wel andere plannen maken. Ik wordt gebracht door mijn inmiddels dierbare helpster. We kletsen nog wat. Als er iemand ontzettend agressief inhaalt en bijna een botsing veroorzaakt constateer ik dat het wel lijkt op rijden in Parijs. “Als je echt ergens langs wilt wacht je tot je een hele mooie dure auto tegenkomt. Die wil geen deuk. Dan doe je je richtingaanwijzer uit en je gaat gewoon.” “Dat moet ik mijn kinderen vertellen. Ik heb in geen weken zoveel plezier gehad.. “. Ze zet me af in het hotel met mijn koffers en geeft me een dikke knuffel. Heerlijk, zo’n toevallige ontmoeting met een gewoon hartelijk mens.
Germen is inmiddels het wachten in het ziekenhuis meer dan zat en probeert me te bellen. Hij wil naar huis. Tja, het is Kerstvakantie, en er zijn weinig artsen beschikbaar. Lief, ik heb inmiddels de vlucht geannuleerd, dus je moet nu wel echt weten wat je wilt. Een half uurtje later is hij dan toch aan de beurt, nadat alle nog ernstiger patiënten geholpen zijn. Het oordeel is duidelijk: gewoon blijven, wachten of de antibiotica echt hun werk doen, het effect van nu kan door de corticosteroïden komen en dan kan het tijdens de vlucht gewoon terug komen met alle gevolgen van dien. Het zij zo. We spreken af dat ik nu eerst maar eens ga slapen en hij gaat uitzieken. Dan ga ik regelen, en daarna bellen we wel weer.
Ik heb medelijden met Germen. Hij zit daar in het ziekenhuis en moet ziekenhuiseten eten. Ik zit in een luxe hotel met alle geneugten van dien. De gasten in het restaurant zijn wat je verwacht, maar aangepast aan de Nieuw-Zeelandse stijl van vooral casual. Shorts, open polo, zonnebril, sandalen. Maar wel Ralph Lauren, Lacoste en Porsche design. Simpele T-shirt jurk met een bescheiden gouden ketting. Design oorhangers, sokken met ananasmotieven, een Shirt met “Tokyo” op de mouwen (je moet toch ergens geweest zijn). Ik val niet op in dit gezelschap in en donkere broek die net iets netter is dan een spijkerbroek (zit gewoon erg lekker en is dus prima voor een lange vlucht), een T-shirt met lange mouw uit de uitverkoop, maar wel met sterren er op en één glitterster (past zo mooi bij de kerstboom in de hoek), en een paar stevige wandelschoenen die er uit zien of ze echt gebruikt zijn op ruige tochten (ze passen niet meer in de koffer). Helemaal in stijl. Het eten is heerlijk. Ik zie niet in waarom ik slecht zou eten alleen omdat Germen’s eten misschien wat minder smakelijk is.
Inmiddels een vlucht gereserveerd voor morgen. Hopelijk gaat dat goed. Germen gebeld, het gaat nog steeds goed met hem. Het eten was vooral nogal zoutloos, maar er werd wel apart zout bij geserveerd. Dus het viel allemaal wel mee. Schrijf maar een verhaaltje is zijn advies. Bij deze dus. Dan nog de verzekering bellen, die geheel vol begrip zijn, en dan slapen, heel veel slapen. Morgen verder.