De zon schijnt!

Jolande:
Ik ben vlak voor de wekker wakker, half acht. Mogelijk belt Germen al vroeg, dus direct douchen en ontbijten. Ik zit vlak bij twee Australiërs die net zijn aangekomen en het hier maar koud vinden. Thuis was het 29 graden. Maar nu schijnt buiten de zon, dus wellicht wordt het nu beter. En wie weet, kunnen wij vandaag naar huis. Mijn telefoon gaat, ik heb 3 oproepen gemist en heb nu 2 voicemails, allemaal van Germen. De connecties lukken blijkbaar toch niet helemaal goed. Maar dat is snel verholpen. En ja, hij mag naar huis! Dus ren ik weer naar boven, daar kan ik ook thee maken. De eerste taak is nu om vliegtickets te pakken te krijgen. In Nederland schijnt de zon duidelijk niet. Het is zelfs uitgesproken mistig op Schiphol, vluchten zijn gecancelled of worden naar andere luchthavens doorgestuurd. Het is blijkbaar chaos, want de KLM is volledig onbereikbaar. Na ruim 200 x(!!) proberen kom ik in de wachtrij terecht. Na een uur sta ik nog steeds in de wachtrij. Ik wil al niet meer nadenken over de telefoonrekening. Dit wordt niks. Inmiddels is Germen gearriveerd en heb ik ruim 4 uur geprobeerd om contact te krijgen. Dan maar een ander kantoor, want de website werkt inmiddels ook niet meer. Na wat puzzelen blijkt de dichtstbijzijnde in Australië te zitten. En warempel, die nemen op, en ik kan ze uitleggen wat we willen, en de dame belooft te checken en terug te bellen. Wij gaan intussen maar gewoon lunchen, want veel meer kunnen we niet doen. Buiten is het nog steeds prachtig. Tijdens de lunch bedenk ik opeens dat onze brillen en de koptelefoon van Germen, die ik in de verwarring achter had gelaten in de camper, nog niet naar het hotel zijn gebracht. Germen belt, we krijgen de belofte dat ze zo snel mogelijk worden gebracht. Nog tijdens onze lunch komt mijn dierbare hulp/schoonmaakster met een tas met spullen. Hartelijk weerzien met veel knuffels, en ze moet beslist die vent van mij ook even begroeten.
Dat is dan weer een taakje van de lijst af. Nu alleen nog de tickets. Half 3, nog steeds geen contact. Ik probeer Australië opnieuw. Alle medewerkers in gesprek. Amsterdam kan toch niet meer overbelast zijn zo midden in de nacht? Nog maar eens proberen. Geen geluk. Al onze medewerkers zijn nog steeds in gesprek. Het is inmiddels ruim 3 uur. En dan ben ik het zat en begin aan het melden van een klacht. De Engelse website doet het, daar kan het ook wel terecht. Halverwege het intypen belt de Australische dame terug met het goede nieuws. We kunnen weg, ze zal de nieuwe tickets opsturen. Ik besluit de klacht nog maar even niet te versturen. Een half uurtje later hebben we het echt allemaal in onze handen, heeft het hotel de tickets uitgeprint en kunnen we proberen wat meer comfort te regelen. Flying Blue bellen. Nee mevrouw, we kunnen geen business class meer voor u regelen op uw airmiles, dat moet minimaal 3 dagen van tevoren. Die tijd hadden we even niet. Advies is om het bij de balie te proberen.
Inmiddels zitten we lui en luxe in de lounge van Air New Zealand. Er zijn comfortabele stoelen, er zijn allerlei hapjes en drankjes, je kunt hier onder de douche als je dat wilt, er ligt leesvoer van allerlei soort om je te vermaken, er is een enorm tv scherm met spectaculaire sport, maar wel in een aparte ruimte zodat je niet gedwongen wordt om er naar te kijken. Kortom, we zitten hier heerlijk. Buiten schijnt nog steeds de zon. Bij ons ook. Ik heb het grootste deel van onze Nieuw Zeelandse dollars uitgegeven in de tax free. En we hebben het heerlijke vooruitzicht dat we in het vliegtuig languit kunnen liggen en slapen. Het leven is goed.
Germen:
Ik sluit me geheel bij de vorige spreekster aan. De afgelopen paar dagen vallen als het ware van me af. Om Havank te citeren:
-- O waarom zouden we treuren, de bajes is zo groot
-- Van voren met twee deuren, van achteren met een sloot!
Dit onvoltooide lied wordt gezongen door de held van zijn verhalen, met wie ik geen enkele overeenkomst vertoon behalve mijn momenteel zo goede humeur. Ik zou dan ook graag de rest van het vers willen lezen, dat de Schaduw zachtjes zingt terwijl hij in het schemerdonker een lugubere muur over klimt waarachter een duister pand staat waar de schurken samenrotten. Dan is er nog een uil die geruisloos over vliegt, en in de verte een jankende hond, en hoog in de lucht orgelt een vliegmachine. Maar ja, H. van K. is ons al lang geleden ontvallen, en Terpstra heeft zich er niet aan gewaagd. Wat dachten jullie van:
-- Hij is van de rijksoverheid, ’t gebouw is openbaar
-- Ja, ja, zo roepen ze door het gaas, geef ons de sleutel maar!
Help me s.v.p. om niet te vergeten dat de kroniek van morgen in Shanghai moet worden gelanceerd, want ik wil de Chinese vlag aan onze verzameling toevoegen. Ook al gebeurt er helemaal niets en nemen we geen foto’s. Kwestie van principe.
-- De één die kan er niet buiten, de ander wil er niet in,
-- En als ze hem ooit sluiten, heeft de misdaad dan nog zin?