Oudejaarsdag. Hoe zal het aflopen? En waar?

De bookmakers hebben het druk, ze geven elk uur een update van de situatie en vermelden de “odds” voor verschillende weddenschappen. Het reizigersduo is bijna het hele jaar de onbetwiste favoriet geweest, er was zelfs geen sprake van weddenschappen. Je gaat immers alleen gokken op iets dat onzeker is?
Toen kwam de aardbeving. Opeens gingen er rode lampjes knipperen, en het duo paste zijn plannen aan. Er leek nog steeds weinig aan de hand. En toen de weersomstandigheden op 15 december nogal slecht waren in de Foveaux Straits, en de ferry vier dagen later uit de vaart ging, dacht iedereen nog steeds: tijd zat, ze halen het wel. Slechts een enkele bookmaker opende een book, en toen ze nog net per vliegtuig van Stewart Island ontsnapten, luwde de belangstelling weer. No takers. Ze lagen op schema.
Maar het ongeluk zit in een klein hoekje. Ze waanden zich al hoog en droog in de stratosfeer, toen het een of andere geniepige micro-organisme roet in het eten gooide. Plotseling stond alles op losse schroeven. Harten klopten sneller en in de keel, bloeddrukken gingen op en neer, er was zelfs even sprake van koortsachtige spanning. En elk dag werd het erger! Werd het vandaag? Morgen dan misschien? De tijd werd korter en korter, de spanning steeg. De kans dat ze het zouden halen ging volgens de bookmakers omlaag (de “odds” dus omhoog), van 3 op 4 naar 1 op 2, naar 4 op 13, en dan zelfs naar 3 op 17. Het kon wel eens een kwestie van uren worden.
Het weerbericht werd opeens belangrijk. Schiphol ging dicht wegens mist. De website van de KLM was overbelast en onbereikbaar. De telefoonlijnen raakten verstopt. De woorden “Thank you for waiting” riepen allergische reacties op.
Maar net op tijd kwam de verbinding tot stand, via een dame in het kantoor in Australië (haar waarde gaat koralen ver te boven). Om twee voor twaalf stegen ze op, extra snel vanwege een groot gevoel van opluchting. Ruim elf uur later landden ze in Shanghai, maar nu was de laatste dag al vele uren oud, en er waren nog duizenden kilometers te gaan.
De overstaptijd in Rood China was vijf uur, voldoende om de bagage van terminal 2 naar terminal 1 te zeulen en braaf de diverse bureaucratische hobbeltjes te nemen. Daarna het volgende vliegtuig in, nóg luxer. En met Hollands personeel. Mevrouw Vos, purser in het voorste deel van het toestel, met twee collega’s, zorgde voor maar liefst 7 business-class passagiers en een dozijntje economies. Ze liet zich terloops ontvallen dat het duo in Nederland misschien nog net de trein zou halen. Hoezo nog net? Nou, op ouwejaarsdag…
Heremetijd! Nu werd het pas echt spannend, nu kwam het aan op minuten! Ze stegen met acht minuten en dertig seconden vertraging op van Shanghai, en de jet stream waait de verkeerde kant op. De piloot meldde dat hij zijn uiterste best voor het team ging doen. Het duo hief de glazen champagne alsof het allemaal al gelukt was, want de motivatie, enfin, daar hebben we het al over gehad.
Hoe gaat dit aflopen? In welk jaar zullen ze Diepenveen bereiken?