Afwachten

Germen belt om kwart voor negen dat we nog niet weg kunnen. Ik besteed 2 uur aan het bereiken van de KLM om de tickets maar weer te annuleren, het is razend druk. Blijkbaar wil iedereen vóór 31 december thuis zijn. Wij ook bij voorkeur. Maar de tijd wordt inmiddels wel wat krap. Als de tickets eindelijk zijn geannuleerd (geen probleem mevrouw, belt u maar als u weet wanneer u wel wilt gaan, we houden de tickets gewoon open) stap ik in een taxi naar het ziekenhuis. Auckland is groot en er is erg veel laagbouw. Het duurt dus even. Maar de taxi vind het ziekenhuis en ik vind de afdeling en de kamer en Germen, zittend op bed, een boekje lezen. Heb ik de kabels en de oplader voor de mobiele telefoon meegebracht? De converter voor het stopcontact wel, de oplader en de kabel ben ik vergeten. De dagverpleegster suggereert dat we het in het winkeltje kunnen proberen. En warempel, ze hebben iets dat zowel de telefoon als de tablet kan opladen, en wel tegelijk. Bovendien is de aanschafprijs er van goedkoper dan een taxi naar het hotel en houd ik de oplader voor mijn eigen telefoon. Dubbel winst dus. Ik was van plan om naar de Botanical Gardens te gaan. Als ik hier nou toch zit… Maar Germen lijkt zo fit en het is veel gezelliger samen, dus suggereer ik “waarom ga je niet mee?” Een wat ongebruikelijk voorstel dat zeker niet past in het ziekenhuis regime. Nee, we mogen niet een half uur in een taxi. Dichterbij is geen probleem. En er is een park vlak naast het ziekenhuiscomplex (er blijken een aantal ziekenhuizen pal naast elkaar te liggen, een soort conglomeraat van zorg) met een orangerie. Dat is op loopafstand, dat mag wel. Het is beter dan binnen blijven. Eerst lunchen. Het toetje is een soort chocolade saroma pudding. Volgens Germen heeft het geen cacaoboon gezien, die zijn op z’n minst 10.000 km verderop. Na de lunch gaan we op stap. De orangerie heeft een koele kas en een warme kas, er is een varentuin en een cricketveld, een museum gewijd aan de eerste wereldoorlog, en een café. De warme kas logenstraft Germen’s opmerking over de cacaobonen. Er staat een mooie cacaoboom, inclusief de vruchten, op nog geen kilometer van het ziekenhuis. Alleen zijn ze even vergeten om die bonen dan ook nog aan het toetje toe te voegen. Dat museum hebben we geen zin in, de rest van de orangerie en aanpalende tuinen zijn snel bekeken, en dus rest ons de kroeg. Een biertje op het terras en dan toch maar weer terug. Als Germen deze tochtige tocht (het waait stevig en is zeker niet meer dag 18 graden) goed doorstaat is hij wat mij betreft morgen wel fit om te reizen. Zal ik toch nog maar eens op de gok een ticket reserveren met het risico dat het weer afgeblazen moet worden? Het lijkt wel erg aantrekkelijk. We zijn blijkbaar niet zo goed in afwachten.